Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po książce Justyny Kopińskiej "Polska odwraca oczy", wiązałam ogromne nadzieje również z tą pozycją. Niestety, nieco się rozczarowałam.

Przede wszystkim - tytuł - całkowicie nieadekwatny do treści. Spodziewałam się reportaży o zupełnie innej tematyce, więc otwierając książkę rozpoczynającą się od historii Violetty Villas byłam nieco skonsternowana.

Wszystkie reportaże dotknęły bardzo ciekawej tematyki, niestety, bardzo pobieżnie - i to jest mój główny zarzut. Znałam niektóre historie i wiem, że można by było rozpisać się na ich temat na dziesiątki stron, a tu... no cóż.

Wielka szkoda, zmarnowany potencjał.

Po książce Justyny Kopińskiej "Polska odwraca oczy", wiązałam ogromne nadzieje również z tą pozycją. Niestety, nieco się rozczarowałam.

Przede wszystkim - tytuł - całkowicie nieadekwatny do treści. Spodziewałam się reportaży o zupełnie innej tematyce, więc otwierając książkę rozpoczynającą się od historii Violetty Villas byłam nieco skonsternowana.

Wszystkie reportaże...

Leah prowadzi bardzo uporządkowane życie. Dba o to, aby jej rutyna nie została niczym zaburzona, ludzie się do niej nie zbliżali, a sekrety jej przeszłości nigdy nie ujrzały światła dziennego. Jednak, pewnego dnia, dzieje się coś, co burzy poukładaną codzienność dziewczyny i zmusza ją do wrócenia myślami, do tego, do czego nigdy nie chciała wracać.

Thriller, z kategorii tych lekkich, który można przeczytać w jedno popołudnie przy kawie. Jak to w takich książkach bywa, główna linia fabularna przeplata się ze wspomnieniami, które wyjaśniają, dlaczego obecnie dzieje się to, co się dzieje.

Dość przewidywalna powieść, z drobnym twistem jako smaczek.

Leah prowadzi bardzo uporządkowane życie. Dba o to, aby jej rutyna nie została niczym zaburzona, ludzie się do niej nie zbliżali, a sekrety jej przeszłości nigdy nie ujrzały światła dziennego. Jednak, pewnego dnia, dzieje się coś, co burzy poukładaną codzienność dziewczyny i zmusza ją do wrócenia myślami, do tego, do czego nigdy nie chciała wracać.

Thriller, z kategorii...

To już kolejna książka w ostatnim czasie, która miała być thrillerem, a niestety nim nie była.

"Córka" Michelle Frances to pozycja, którą sklasyfikowałabym jako obyczajówkę. Zrozpaczona Kate próbuje się dowiedzieć, dlaczego jej córka zginęła, czy wypadek na pewno był tylko wypadkiem... i czym tak właściwie zajmowała się Becky w ostatnich tygodniach swojego życia? Czy mogło to mieć związek z jej śmiercią?

Akcja rozgrywa się bardzo powoli, jednocześnie przeplatając się z historią Kate - od momentu zajścia w ciążę przez trudności, jakich musiała doświadczyć podczas wychowywania swojej córki. Jak dla mnie, ten zabieg to tylko jeszcze większe spowolnienie fabuły.

To już kolejna książka w ostatnim czasie, która miała być thrillerem, a niestety nim nie była.

"Córka" Michelle Frances to pozycja, którą sklasyfikowałabym jako obyczajówkę. Zrozpaczona Kate próbuje się dowiedzieć, dlaczego jej córka zginęła, czy wypadek na pewno był tylko wypadkiem... i czym tak właściwie zajmowała się Becky w ostatnich tygodniach swojego życia? Czy mogło...

Jerzy Kalibabka z pewnością nie był miłym facetem. Nie przypominał serialowego Tulipana, którego przestępczość była wręcz komediowa. Dlaczego więc działalność "Polskiego Casanovy" jest do dziś gloryfikowana? W swojej książce Wiktor Krajewski stara się odpowiedzieć na to pytanie.

Głównym zarzutem, który stawia się autorowi, jest powiedzenie "ale to już było". Nic w tym dziwnego, Wiktorowi Krajewskiemu nie udało się porozmawiać z nikim, kto mógłby udzielić jakichkolwiek nowych informacji, dlatego książka bazuje na wywiadach, wspomnieniach i artykułach, które już powstały. Nie będę więc skupiać się na treści, a na formie.

Forma książki bardzo mnie zaciekawiła. Formatowanie tekstu, zdjęcia, wyszczególnione wypowiedzi - czuję, że ta książka się wyróżnia spośród innych. Może dokładnie tak, jak Jerzy Kalibabka wyróżniał się na tle innych mężczyzn w czasach swojej młodości... Krótkie rozdziały wywoływały we mnie syndrom "Jeszcze Jednego Rozdziału", co jak zawsze kończy się przeczytaniem książki od deski do deski.

Czuję pewien niedosyt. Dostałam pobieżną biografię Kalibabki - od momentu rozpoczęcia działalność, przez pobyt w więzieniu, aż po jego śmierć; szczątki jego "portretu psychologicznego" stworzonego przez dziennikarzy i literatów, nawiązanie do serialu "Tulipan", a także historię autora, który przygotowywał się do napisania tej pozycji. W efekcie na zaledwie trzystu stronach dotknęliśmy wiele tematów, ale w żaden się nie zagłębiliśmy. To trochę jak bieg przed siebie, kiedy musisz jak najszybciej dotrzeć do celu, więc dotykasz mijaną przez siebie roślinność, ale nie masz czasu na to, aby się zatrzymać i dokładnie się jej przyjrzeć.

Jerzy Kalibabka z pewnością nie był miłym facetem. Nie przypominał serialowego Tulipana, którego przestępczość była wręcz komediowa. Dlaczego więc działalność "Polskiego Casanovy" jest do dziś gloryfikowana? W swojej książce Wiktor Krajewski stara się odpowiedzieć na to pytanie.

Głównym zarzutem, który stawia się autorowi, jest powiedzenie "ale to już było". Nic w tym...