Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Puste miejsce" to w mojej ocenie historia o stracie. Każda i każdy z nas w swoim życiu nie raz doświadcza straty. Bliscy, znajomi, ci których mijamy każdego dnia... odchodzą. Jedni naturalnie, inni nagle. Za jedynymi tęsknimy dłużej, za innymi w ogóle. Ale zawsze jednak jest to moment na zadumę i refleksję i... pogodzenie się ze stratą.

Karolina, w niewyjaśnionych okolicznościach traci brata. Wraz z trójką kolegów dosłownie rozpływają się w mazurskiej puszczy. 10 lat później, również w piskiej puszczy w tajemniczy sposób znika małżeństwo Jaśmina i Wojtek. Dla Karoliny stanowi to punkt wyjścia do wznowienia śledztwa w sprawie zaginięcia jej brata. Ona cały czas wierzy, że brat się odnajdzie.

Okładka. Gratuluję projektantowi okładki Mariuszowi Banachowiczowi. To na nią pierwszą zwróciłem uwagę, gdy pojawiła się zapowiedź książki. To ona mnie zahipnotyzowała. Jest tutaj wszystko czego oczekują: ▪︎ tytuł, który w moim umyśle zadawał pytania: "czym jest to puste miejsce?"; "kogo może dotyczyć?"; "jakież to mroczne tajemnice skrywa Mazurska puszcza?"; i to rozmywające się słowo w tytule "miejsce"; ▪︎ tło dla tytułu – te drzewa – jakże mroczne, pobudzające skrajne emocje – kocham las, ale tego z okładki się boję. Jestem zachwycony, co tam - zakochałem się w tej okładce.

Fabuła. Ciekawie została zbudowana. Autorka zaprosiła mnie do tej historii przedstawiając króciutki, ale jakże dosadny prolog. Ja po prostu usłyszałem ten przeraźliwy głośny krzyk i już nie mogłem odłożyć tej książki. Opowieść przedstawiona mi została z dwóch perspektyw: ▪︎ Karoliny "teraz", gdzie towarzyszyłem jej w podejmowaniu prób odnalezienia brata, ale także ułożenie sobie życia poprzez relacje z innymi ludźmi; ▪︎ Jaśminy i Wojtka "przed zaginięciem", gdzie krok po kroku autorka odgrywała przede mną kuluary zdarzeń, które doprowadziły do ich zniknięcia. Bardzo fajnie to się czytało. I co najważniejsze - wszystko się pod koniec zaczynało sklejać w jedną całość i doprowadziło mnie do... Nie zdradzę wam tutaj wszystkiego, bo nie mielibyście już frajdę z czytania książki. A warto to zrobić, bo jest tego warta. Dlatego robię tutaj STOP!

Emocje. Kto mnie choć trochę poznał, to wie, że ja w czytanych historiach szukam emocji. One są dla mnie bardzo ważne. Pozwalają mi "wejść" w głąb, zrozumieć podejmowane przez bohaterki bohaterów decyzje, dają mi możliwość stania się trochę nimi, a czasem odnalezienia samego siebie w nich. I tutaj również ich nie zabrakło. Zagłębiając się w tę historię odnosiłem wrażenie, jakbym znalazł się "w samym środku pustki, z której nie było żadnego wyjścia". To co tutaj się działo wbijało się do mojego umysłu, by finalnie eksplodować bolesnym pulsowaniem czoła. Było mi tutaj dziwnie. Jakoś tak niepokojąca. Dręczyły mnie porozrywane myśli. I ta ciągle wirująca nade mną nadzieja...

Zakończenie. W mojej skromnej ocenie – niesamowicie zaskakujące. Ja się w nim odnajduję. Kupuję je takim jakim jest, choć nie do końca je akceptuję. Dlaczego? Bo nie zostanie się czytelnika w takim oniemieniu i... zawieszeniu. Trwam teraz gdzieś pomiędzy... w osłupieniu i niemocy. Mimo, że wciąż żyją to czuję się jak w piekle. Czuję ogromny ból i... pustkę.

Gratuluję autorce pięknej kontynuacji pisarskiej. Po "Lalkarzu" wiedziałem, że warto pozostać pani wiernym czytelnikiem.
Pragnę w tym miejscu podziękować za kawał dobrej roboty redaktorce Karolinie Macios, korektorom Adamowi Kieryluk i Marcie Akuszewskiej oraz za skład i łamanie Dariuszowi Nowackiemu. Brawo dla was.

"Puste miejsce" to w mojej ocenie historia o stracie. Każda i każdy z nas w swoim życiu nie raz doświadcza straty. Bliscy, znajomi, ci których mijamy każdego dnia... odchodzą. Jedni naturalnie, inni nagle. Za jedynymi tęsknimy dłużej, za innymi w ogóle. Ale zawsze jednak jest to ...

Rozwiń

Zwiń

"Spokój nie należy się żywym" to drugi tom serii z Klarą w rolach głównych. Rozpoczynałem tę czytelniczą przygodę kompletnie sam wśród ciemności, a drogowskazem był dla mnie snopek światła, który odkrywał przede mną kolejne zdania tej opowieści.

Już pierwszy rozdział rozbudził we mnie ciekawość. Czyj to grób? O kogo może chodzić? To nie może być ona? A może jednak...

Ta moja ciekawość była jak wiatr, który porwał mnie w czytelniczy wir. Poddałem się jemu całkowicie.

Spotkałem tutaj starych znajomych, których poznałem w pierwszym tomie serii pod tytułem "98% Klary". Szeptali mi do ucha swoją opowieść, którą autorka napisała bardzo lekkim piórem mimo dramaturgii zdarzeń. Takie pióro ma Kamila, że czytając jej książki ma się mrożące krew w żyłach dreszcze, by za moment czuć swobodę i luz i pochłaniać historię bez mrocznych lęków. Po jakimś czasie znów nasz spokój pęka niczym bańka mydlana, by zastygnąć w osłupieniu i niepokoju.

Tę huśtawkę emocji zapewniła mi autorka przez cały czas czytania książki.

I ta cisza wokół mnie. Podkreślała tylko napięcie.

Coś we mnie pękało razem z kolejno przeczytanymi stronami. Gubiłem się w natłoku emocji, wspomnień i wszystkiego tego w czym tutaj uczestniczyłem. Zadawałem sobie pytania i sam szukałem na nie odpowiedzi.

"Gdyby prawda nie bolała, nie byłaby taka trudna". Ale przecież nic w życiu nie jest łatwe. I może dobrze, że tak jest, bo wtedy bardziej doceniamy to co mamy.

Ta opowieść obudziła we mnie pewne nuty, o których dawno zapomniałem. Wsłuchałem się w głos wybrzmiewający w moim umyśle, z ogromną uwagą skupiłem się na tym. Całym sobą. Aż tu nagle Kamila wywaliła taką bombę, że ... powaliło mnie na łopatki. Nie mogłem w to uwierzyć! Nie było we mnie zgody na to co tutaj się wydarzyło! Zamarłem! Nie potrafiłem się z tego uwolnić. Zostałem sam. Sam i samotny. I niezrozumiały. I z poczuciem, że zaraz się rozsypie na milion kawałków.

Dryfowałem gdzieś na granicy świadomości...

Gaja. Postać o osobowości psychopatycznej. Uważam jej rolę w tej książce za bardzo istotną. Wiem, że nie wszyscy ją polubili, ale w mojej ocenie pojawienie się jej to nie przypadek. To ukłon autorki w kierunku ważnego i trudnego społecznie tematu jaki jest kryzys psychiczny. I za to szanuję i dziękuje. Temat należy poruszać. Trzeba o nim mówić. Apelować o łatwy dostęp do wsparcia psychicznego i psychologicznego.

Po lekturze książki zasłuchałem się w dźwiękach grającej muzyki i... uleciałem w stronę swojego przeznaczenia.
Jesteśmy nicią w obrazie czyjegoś życia. Nie zostawiajmy po sobie splątanych czy zerwanych nici.

Centrum Wsparcia dla Osób Dorosłych w Kryzysie Psychicznym www.centrumwsparcia.pl
telefon 800 70 22 22

W tym miejscu pragnę pogratulować:
*autorce, wytrwałości w dążeniu do celu i ciekawą kontynuację losów Klary;
* Marcie Żurawskiej, przepięknej okładki;
*Januszowi Muzycznyszynowi, za redakcję;
*Paulinie Zyszczak i Natalii Kocot, za korektę;
*Andrzejowi Zyszczak, za skład.
Wykonaliście wszyscy kawał dobrej roboty.

A Ciebie zapraszam do sięgnięcia po tę książkę. Niech ogarnie Cię spokój, który nie należy się żywym. Czytaj!

"Spokój nie należy się żywym" to drugi tom serii z Klarą w rolach głównych. Rozpoczynałem tę czytelniczą przygodę kompletnie sam wśród ciemności, a drogowskazem był dla mnie snopek światła, który odkrywał przede mną kolejne zdania tej opowieści.

Już pierwszy rozdział rozbudził w...

Rozwiń

Zwiń

"Wszystko ma dwie strony, jasną i ciemną. Po zmroku zaś ta prawdziwa staje się bardziej widoczna".

To była ciekawa podróż czytelnicza. Z każdą przeczytaną stroną unosząca się w powietrzu ciężka i mroczna energia osiadała na mnie.

Wujaszek to zbiór opowiadań. Autorka stworzyła książkę, która wciągnęła mnie od pierwszych stron i nie pozwoliła się odłożyć. Towarzyszyłem bohaterom w ich zmaganiach "z innymi – wyższymi - porządkami bytu". Stałem się świadkiem zmagań "człowieka ze złem – złem świata, ale także złem w sobie ". I to zło w sobie bardzo mnie intrygowało.

"Świat pamięta coraz mniej" ta myśl nie opuszczała mnie przez cały czas czytania tej książki. Każde opowiadanie przypominało mi o tym. Każde z nich jest osobną historią, choć tytułowy Wujaszek Han jest ogniwem łączącym je. Całość osadzona w azjatyckim klimacie grozy autorka określiła nieco humorem, chińską mitologią oraz weird fiction. Lawirowałem pomiędzy nimi szukając nadziei i pocieszenia. Bałem się czyśćca – niezwykle osobistego miejsca – na które trzeba sobie zasłużyć. Bałem się moich emocji, które po każdym z opowiadań buzowały w moim umyśle. I bałem się ciszy...

To było interesujące spotkanie. Podobał mi się świat jaki tutaj autorka wykreowała. To przenikanie się ludzi ze światem duchów i mitologicznych zjaw dawało się odczuwać realistycznie. Na pewno książka skłania do refleksji, do zatrzymania się i zadumy. A to jest to czego szukam w czytanych książkach. Dlatego polecam tę książkę. Czytaj!

"Wszystko ma dwie strony, jasną i ciemną. Po zmroku zaś ta prawdziwa staje się bardziej widoczna".

To była ciekawa podróż czytelnicza. Z każdą przeczytaną stroną unosząca się w powietrzu ciężka i mroczna energia osiadała na mnie.

Wujaszek to zbiór opowiadań. Autorka stworzyła k...

Rozwiń

Zwiń

"Naga" to utkana kobiecymi opowiadaniami lektura dla odważnych.

"To co łączy wszystkie kobiety, to bycie kobietą" (Bette Davis). To co łączy te wszystkie opowiadania, to bycie kobietą.

Ta książka utkana została "z prawdziwego fizycznego bólu, który brzmi jak pękanie żeber"; z odbić w lustrze, gdzie "niby ja, a jednak nie ja. My dwie – czuję się wtedy mniej samotna "; z płaczu przenoszonego po całym bloku przez rury ciepłownicze; z popiołu, piachu, zwiędłych liści i zaklęć, których nie da się odwrócić.

"Naga" to hołd dla kobiet, "przyjaciółek od płci". Rozbrzmiewają w niej głosy kobiecych dusz – pragnień, lęków, marzeń...

Wyruszyłem w tę czytelniczą podróż, niełatwo, czytaną przez mężczyznę. I wędrowałem "korytarzem, przez morze ciszy" słuchając pieśni przesyconej bólem, stratą, pożądaniem i prawdą. Coraz bardziej przezroczysty znalazłem się we wnętrzu własnej głowy, gdzie przeżywałem sensualną podróż "w głąb kobiety" – matki, córki, żony, kochanki, wdowy, samotnej, zgwałconej, trans.

Nie spodziewałem się tak ciekawej lektury, która skłania do refleksji.

Po jej zakończeniu leżałem i czekałem. "Bez tożsamości, bez płci, bez oznak jakiejkolwiek wyjątkowości...

Jestem jak nasiona dmuchawca– dmuchnij, bym mógł wynieść się ku słońcu...

"Naga" to utkana kobiecymi opowiadaniami lektura dla odważnych.

"To co łączy wszystkie kobiety, to bycie kobietą" (Bette Davis). To co łączy te wszystkie opowiadania, to bycie kobietą.

Ta książka utkana została "z prawdziwego fizycznego bólu, który brzmi jak pęka...

Rozwiń

Zwiń

"Ptasznik" to pierwsza część nowej serii kryminalnej autorstwa Marka Stelara, w której to poznałem Henricha Vogela oraz komisarz Iwonę Banach.

Henricha poznaję w momencie kiedy "leżąc na górnym pokładzie swojej łodzi Worŝa" wraca wspomnieniami do wydarzeń sprzed 20 lat – zdarzenia, które "zniszczyło wszystko i zmieniło go bezpowrotnie". Czy jednak udało mu się poukładać życie na nowo i uwolnić od przeszłości? Czy nagłe pojawienie się przy jego łodzi topielicy to czysty przypadek?

Autor przedstawiał mi tę historię krok po kroku z perspektywy kilku bohaterów. Gdy się coraz bardziej w niej zanurzałem, a moja wiedza stawała się pełniejsza zrozumiałem, że to nie będzie łatwa i przyjemna podróż czytelnicza. Miałem "kurewską pewność", że rozwali mnie w drzazgi. I nie pomyliłem się.

Autor kolejny raz stworzył historię, w której zobaczyłem odbicie swojej twarzy. Wpatrywałem się w nią i coraz wyraźniej zauważałem w niej demony przeszłych zdarzeń, które wyryły na niej głębokie bruzdy. Poczułem się jak Henrich wmanewrowany w całe to bagno, które rozlewało się szerokim łukiem. Obaj byliśmy w tym utopieni. I obaj pragnęliśmy dojścia do prawdy. Jakakolwiek by ona była.

"Dziel i rządź. Mijają wieki, a ta prosta zasada wciąż się sprawdza. Nic nie musisz robić, tylko siedzisz i patrzysz, jak dwa drapieżniki wykańczają się wzajemnie".

Jakaś prosta i banalna zasada. I jakże aktualna dzisiaj, szczególnie teraz. Ale jakże mnie wkurzająca i wywołująca we mnie niezgodę. Patrzę na otaczającą mnie rzeczywistość i chce mi się krzyczeć. Wezbrany i niekontrolowany potok słów chce zalać otaczającym mnie świat. Czuję wzburzenie i niemoc.

Tak, drogi autorze. Swoją książką wywołałeś we mnie poczucie niezgody. Dzisiaj jeszcze nie wiem co z tym wybuchem zrobić, ale na pewno nie zostawię tego bez reakcji z mojej strony.

"Jesteśmy kowalami własnego losu, a wszystkie decyzje mają konsekwencje!"

Z tą sentencją pozostaję po lekturze tej książki. Historia Henricha, człowieka pokiereszowanego przez relacje rodzinne i przypadkowe zdarzenie, pokazuje jakim jest życie – ulotnym. Życie to chwila.

"Ptasznik" to kawał dobrego kryminału. Misternie utkana intryga oplata jak pajęcza sieć. To świetny początek nowej serii. A ja tak polubiłem komisarz Iwonę, że za moment sięgam po książki, w których ona jest główną bohaterką.

Czytajcie Stelara! Polecam!

"Ptasznik" to pierwsza część nowej serii kryminalnej autorstwa Marka Stelara, w której to poznałem Henricha Vogela oraz komisarz Iwonę Banach.

Henricha poznaję w momencie kiedy "leżąc na górnym pokładzie swojej łodzi Worŝa" wraca wspomnieniami do wydarzeń sprzed 20 la...

Rozwiń

Zwiń

Do trzech razy sztuka. Tak, do tej książki robiłem trzy podejścia i dopiero za trzecim razem udało mi się bezgranicznie zanurzyć w tej opowieści. I nie dlatego, że była źle napisana. Wręcz odwrotnie. Ale po kolei...

"Czasami trzeba się rozpaść, by potem móc poskładać się na nowo".

26.10.2023 r. i moje pierwsze podejście do tej książki, którą odłożyłem zaledwie po przeczytaniu 15 stron. Pamiętam ten wieczór jak dziś i słowa, które wtedy napisałem: Na tę książkę czekałem w ogromnym napięciu. Kurier robił trzy podejścia. Ja się już denerwowałem, że paczuszka wróci do nadawcy. Napięcie rosło! I jest. Mam ją! Wczoraj późno w nocy zabrałem się do lektury i... po 15 stronach musiałem ją odłożyć. Izabelo Janiszewska, przepraszam, ale w tej chwili nie dam rady zagłębiać się w tej opowieści. Pierwsze sceny otworzyły jakieś moje wewnętrzne rany, które teraz krwawią zalewając moje serducho krwią. Rozpadłem się na drobniutkie kawałki i nie potrafię się sam poskładać... ".

Dzisiaj jestem trochę w innym miejscu niż te prawie 6 miesięcy temu. Choć ta historia dalej boli to udało mi się przez nią przebrnąć.

Książka rozpoczyna się sceną z czerwca 2019 roku, gdzie w ciemnym zaułku dochodzi do tragicznego w skutkach zdarzenia. Biorą w nim udział Julia i Adam. Następnie cofamy się w czasie. Jest maj 1996 rok łazienka w mieszkaniu Jakuba i potok słów Heli, "które zdruzgotały mężczyznę na zawsze ".

Autorka opowiedziała mi tę historię z dwóch perspektyw czasowych: 2019 i 1996 rok. Są to dwie różne historie opowiadające losy dwóch rodzin. Czy się połączą? Czy to co się wydarzyło wiele lat temu zbiera swoje żniwo lata później? By się o tym przekonać koniecznie musisz sięgnąć po książkę "W szponach" .

To nie była łatwa lektura. Już od pierwszych stron dogoniło mnie duszące uczucie niepokoju, które do samego końca nie opuszczało mojej głowy. Nie potrafiłem objąć umysłem szaleństwa, którego byłem świadkiem. Gdzieś tam głęboko we mnie "pojawiła się wielka rozpadlina ziejąca czernią". Bezradny śledziłem losy bohaterek i bohaterów. Moja czaszka pęczniała od natłoku myśli. Lęk oblepiał mnie niczym pajęcza sieć. Oblepiał krępując ruchy. W pewnym momencie czułem się tak, jakby ktoś wyssał ze mnie całe powietrze. Bliski histerii panicznie szarpałem się jak ryba wyrzucona na brzeg. Tonąłem w szazyźnie bólu i rozpaczy, czując się niechcianym.

Wszystko zwolniło...

Czytałem pochłaniając całą tę historię mimo bólu jaki od niej emanował. Pragnąłem rozwiązania. Szukałem go. Ale jednocześnie obawiałem się jego. Gonitwa emocji, pragnień i pytań nie dawała mi spokoju. Otaczający mnie mrok przygniatał i uniemożliwiał znalezienie odpowiedzi.

"Jesteś śmieciem! Nikim. Skończonym zerem!" Takich słów nikt nigdy nie powinien usłyszeć. Ja je usłyszałem. Były jak fala uderzeniowa. Przygniotły mnie. Roztrzaskały na milion drobnych kawałków, których nikt nie umiał mi pomóc poskładać. Chyba nigdy wcześniej nie czułem się tak bardzo samotny.

"Może czasem łatwiej jest widzieć ludzi i rzeczy nie takimi, jakimi one są, ale jakimi chcemy je zobaczyć. Przełknąć słodkie kłamstwo zamiast gorzkiej prawdy ".

Zgadzasz się z powyższym stwierdzeniem? Kiedyś bym powiedział, że się nie zgadzam. Dziś, po lekturze "W szponach" coraz bardziej czuję, że ta myśl staje mi się bliższa. Targa mną zwątpienie i strach. Stałem się jeńcem tych uczuć. I to one teraz dyktują co i jak myślę.

Autorko kolejny raz zawładnęłaś moim umysłem. Osaczyłaś go i poszarpałaś. I pozostawiłaś... Ale nie miej wyrzutów. Tobie jednej literacko na to pozwalam.

Do trzech razy sztuka. Tak, do tej książki robiłem trzy podejścia i dopiero za trzecim razem udało mi się bezgranicznie zanurzyć w tej opowieści. I nie dlatego, że była źle napisana. Wręcz odwrotnie. Ale po kolei...

"Czasami trzeba się rozpaść, by potem móc poskładać się na nowo"...

Rozwiń

Zwiń

Po książki Pani Agnieszki Pietrzyk sięgam w ciemno. To powieści autorki stały się zaczynem do powstania mojego konta tu na bookstagramie. Nie miałem więc żadnych obaw sięgając po kolejną z nich. Po przeczytaniu pierwszych zdań powieści potwierdziło się wszystko – trafiły do mojej "wyobraźni płynnie jak tlen do płuc, jak adrenalina do krwi. To było to". Autorka zaprosiła mnie do swojego literackiego świata, by pokazać do czego jest zdolny zdesperowany człowiek.

"Gdy zaginie twoje dziecko, to tak, jak gdybyś wpadł do czarnej dziury. Przytłoczy cię uczucie, że już się z tego nie wydostaniesz ".

Zanurzyłem się w literkach tej opowieści nie spiesznie, krok po kroku, zdanie po zdaniu. I im głębiej wchodziłem, tym większe "cierpienie wybrzmiewało w każdym słowie", które czytałem. Moją duszę przepełniał świdrujący niepokój. Cierpiałem z nadmiaru emocji.

"Gdy zaginie twoje dziecko, wydaje ci się, że nie ma chwili do stracenia. Wydaje ci się też, że już wszystko stracone".

Przemierzałem więc tę historię razem z bohaterami "z uczuciem coraz większego oderwania od rzeczywistości". Przeszkadzała mi cisza panująca wokół. Potrzebowałem jakiegoś hałasu, by stłumić ogarniający mnie niepokój. Tego było za dużo. Przygniatało mnie do ziemi.

"Wiesz, że każde dziecko może zaginąć, ale zakładasz, że nie twoje. Tobie to nie może się przydarzyć".

Pani Agnieszka fenomenalnie zbudowała całą fabułę tej książki. Zaangażowałem się. Kolejny raz pozwoliłem ponieść się emocjom. Chciałem pomóc. Dałem się wciągnąć w różne hipotezy. Miałem nieodparte wrażenie, "że kopie za głęboko, że rozwiązanie jest prostsze i znajduje się tuż pod powierzchnią".

Książkę czytało mi się dobrze. Lubię to płynne pióro autorki. Książka rozpoczyna się od... ukrycia zwłok w ogrodzie. I to jest bardzo zagadkowy motyw, który od razu mnie wessał w opowieść i nie opuszczał mnie aż do momentu wyjaśnienia. Napisana jest jakby w dwóch narracjach – otrzymałem relację Williama Krigera oraz wersję książki w książce. Uważam tak przedstawioną historię za świetny sposób nawiązania kontaktu z czytelnikiem. Do mnie przemówił.

Zakończenie... cóż, mnie zaskoczyło i pozostawiło w zadumie z myślą, że "żadnemu człowiekowi nie można tego zrobić. Nikt nie zasługuje na to żeby tak nienawidzić".
Zdecydowanie polecam! Czytaj!

Po książki Pani Agnieszki Pietrzyk sięgam w ciemno. To powieści autorki stały się zaczynem do powstania mojego konta tu na bookstagramie. Nie miałem więc żadnych obaw sięgając po kolejną z nich. Po przeczytaniu pierwszych zdań powieści potwierdziło się wszystko – trafiły do mojej "wyo...

Rozwiń

Zwiń