Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„ - 𝐍𝐢𝐞 𝐛𝐢𝐣𝐞 𝐥𝐮𝐝𝐳𝐢 𝐛𝐞𝐳 𝐩𝐨𝐰𝐨𝐝𝐮 - 𝐩𝐨𝐰𝐢𝐞𝐝𝐳𝐢𝐚𝐥̷𝐚 𝐑𝐢𝐯𝐞𝐫 𝐢 𝐩𝐨𝐩𝐫𝐚𝐰𝐢𝐥̷𝐚 𝐬𝐢𝐞 𝐧𝐚 𝐬𝐰𝐨𝐢𝐦 𝐦𝐢𝐞𝐣𝐬𝐜𝐮.
- 𝐌𝐚𝐬𝐳 𝐩𝐫𝐨𝐛𝐥𝐞𝐦𝐲 𝐳 𝐚𝐠𝐫𝐞𝐬𝐣𝐚̨?
- 𝐍𝐢𝐞, 𝐧𝐢𝐞 𝐦𝐚𝐦. - 𝐒𝐭𝐚𝐫𝐚𝐥̷𝐚 𝐬𝐢𝐞, 𝐛𝐲 𝐣𝐞𝐣 𝐠𝐥̷𝐨𝐬 𝐛𝐫𝐳𝐦𝐢𝐚𝐥̷ 𝐬𝐩𝐨𝐤𝐨𝐣𝐧𝐢𝐞. - 𝐍𝐢𝐞 𝐜𝐡𝐨𝐝𝐳𝐞 𝐩𝐨 𝐬𝐳𝐤𝐨𝐥𝐞 𝐢 𝐧𝐢𝐞 𝐥̷𝐚𝐦𝐢𝐞̨ 𝐧𝐨𝐬𝐚 𝐤𝐚𝐳̇𝐝𝐞𝐦𝐮, 𝐤𝐨𝐠𝐨 𝐬𝐩𝐨𝐭𝐤𝐚𝐦.”
Tytułowa River naprawdę ma czterech ojców, ale tylko jednego biologicznego. Jest ich ulubienicą i najważniejszą osoba w tej zwariowanej rodzince. Męskie towarzystwo nie jest jednak takim wyzwaniem jak rozpoczęcie liceum i przetrwanie w szkolnym środowisku. River w końcu doświadczy przyjaźni, miłości i szkolnych kar. Niestety, sekrety z przeszłości nie dadzą o sobie zapomnieć - i czuję, że te wątki podbiją kolejne tomy. Zostańmy jednak przy pierwszym.
Niesamowicie miło czytało się tę powieść. Była momentami wręcz zabawna dzięki dialogom i całemu chaosowi,który towarzyszył tej rodzinie każdego dnia. Dosłownie płynęło się przez tę historię. Cała fabuła dawała takie rodzinne ciepło, a relacja River z ojcami została cudownie przedstawiona przez autorkę.
Uwielbiam buntownicze wydanie River - spodziewałam się grzecznej dziewczynki, a tu bohaterka nieźle mnie zaskakiwała.
Bardzo interesuje mnie przeszłość nastolatki oraz młodość tych tytułowych ojców - czuję, że to wszystko dopiero nadejdzie i już nie mogę się doczekać!

„ - 𝐍𝐢𝐞 𝐛𝐢𝐣𝐞 𝐥𝐮𝐝𝐳𝐢 𝐛𝐞𝐳 𝐩𝐨𝐰𝐨𝐝𝐮 - 𝐩𝐨𝐰𝐢𝐞𝐝𝐳𝐢𝐚𝐥̷𝐚 𝐑𝐢𝐯𝐞𝐫 𝐢 𝐩𝐨𝐩𝐫𝐚𝐰𝐢𝐥̷𝐚 𝐬𝐢𝐞 𝐧𝐚 𝐬𝐰𝐨𝐢𝐦 𝐦𝐢𝐞𝐣𝐬𝐜𝐮.
- 𝐌𝐚𝐬𝐳 𝐩𝐫𝐨𝐛𝐥𝐞𝐦𝐲 𝐳 𝐚𝐠𝐫𝐞𝐬𝐣𝐚̨?
- 𝐍𝐢𝐞, 𝐧𝐢𝐞 𝐦𝐚𝐦. - 𝐒𝐭𝐚𝐫𝐚𝐥̷𝐚 𝐬𝐢𝐞, 𝐛𝐲 𝐣𝐞𝐣 𝐠𝐥̷𝐨𝐬 𝐛𝐫𝐳𝐦𝐢𝐚𝐥̷ 𝐬𝐩𝐨𝐤𝐨𝐣𝐧𝐢𝐞. - 𝐍𝐢𝐞 𝐜𝐡𝐨𝐝𝐳𝐞 𝐩𝐨 𝐬𝐳𝐤𝐨𝐥𝐞 𝐢 𝐧𝐢𝐞 𝐥̷𝐚𝐦𝐢𝐞̨ 𝐧𝐨𝐬𝐚 𝐤𝐚𝐳̇𝐝𝐞𝐦𝐮, 𝐤𝐨𝐠𝐨 𝐬𝐩𝐨𝐭𝐤𝐚𝐦.”
Tytułowa River naprawdę ma czterech ojców, a...

Rozwiń

Zwiń

💭„- 𝐉𝐚𝐤𝐢𝐞 𝐳𝐚𝐭𝐞𝐦 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐭𝐰𝐨𝐣𝐞 𝐳̇𝐲𝐜𝐳𝐞𝐧𝐢𝐞?
- 𝐍𝐚 𝐫𝐚𝐳𝐢𝐞 𝐧𝐢𝐞 𝐦𝐚𝐦 𝐳̇𝐚𝐝𝐧𝐞𝐠𝐨. 𝐙𝐚𝐜𝐡𝐨𝐰𝐚𝐦 𝐣𝐞 𝐧𝐚 𝐩𝐨́𝐳𝐧𝐢𝐞𝐣.”
Monika Rutka wróciła do swoich czytelników z nową historią pełną bólu, wspomnień niesamowitych bohaterów, ale przede wszystkim - nadziei.
Przystań lepszego jutra to historia Jane, która po raz kolejny traci bliską osobę. Dziewczyna po śmierci swojej opiekunki Wandy, przenosi się do jej syna, którego żona i dwaj synowie gotowi są podarować Jane dach nad głową, a wraz z nim - nowe życie. Wraz z tym po raz kolejny powraca przeszłość pod postacią znajomych z dawnych lat. W ich świecie również nadeszło sporo zmian, a Jane w końcu zaczęła dostrzegać jak niewiele o nich wie.
Uwielbiam motyw drugiej szansy, a najbardziej jeśli chodzi o drugą szansę w przyjaźni. Tutaj autorka nam to zapewnia i stajemy się świadkami powrotu Jane do paczki, którą kiedyś znała. Im więcej czasu dziewczyna z nimi spędza, tym więcej trudnych spraw wychodzi na jaw. Najbardziej było mi żal Lucy. Tutaj czytelnik aż ma ochotę ją przytulić. Wszystkie jej odczucia i emocje były bardzo realistycznie opisane.
Najbardziej lubię, gdy bohaterowie mają coś swojego - taki element, który kojarzy się tylko z nimi. Jane zbierała guziki. Teraz guziki będą kojarzyły mi się właśnie z tą powieścią.
Monika Rutka zadbała też o dużą ilość przepięknych cytatów, które dają do myślenia. Nie zliczę ile drobnych karteczek przykleiłam, aby swoje ulubione mieć na wyciągnięcie ręki.
Autorka zostawia nas z dużym plot twistem. Ten moment przeczytałam kilka razy. Z każdym kolejnym, nie mogłam doczekać się co będzie dalej, coraz mocniej. Czekam na kolejny tom!

💭„- 𝐉𝐚𝐤𝐢𝐞 𝐳𝐚𝐭𝐞𝐦 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐭𝐰𝐨𝐣𝐞 𝐳̇𝐲𝐜𝐳𝐞𝐧𝐢𝐞?
- 𝐍𝐚 𝐫𝐚𝐳𝐢𝐞 𝐧𝐢𝐞 𝐦𝐚𝐦 𝐳̇𝐚𝐝𝐧𝐞𝐠𝐨. 𝐙𝐚𝐜𝐡𝐨𝐰𝐚𝐦 𝐣𝐞 𝐧𝐚 𝐩𝐨́𝐳𝐧𝐢𝐞𝐣.”
Monika Rutka wróciła do swoich czytelników z nową historią pełną bólu, wspomnień niesamowitych bohaterów, ale przede wszystkim - nadziei.
Przystań lepszego jutra to historia Jane, która po raz kole...

Rozwiń

Zwiń

💭 ,, - 𝐓𝐨 𝐧𝐢𝐞 𝐛𝐞̨𝐝𝐳𝐢𝐞 𝐦𝐢𝐥̷𝐚 𝐡𝐢𝐬𝐭𝐨𝐫𝐢𝐚 - 𝐰𝐲𝐬𝐳𝐞𝐩𝐭𝐚𝐥̷. - 𝐍𝐢𝐞 𝐦𝐚 𝐰 𝐧𝐢𝐞𝐣 𝐛𝐨𝐡𝐚𝐭𝐞𝐫𝐨́𝐰, 𝐬𝐩𝐫𝐚𝐰𝐢𝐞𝐝𝐥𝐢𝐰𝐨𝐬́𝐜𝐢 𝐢 𝐝𝐨𝐛𝐫𝐞𝐠𝐨 𝐳𝐚𝐤𝐨𝐧́𝐜𝐳𝐞𝐧𝐢𝐚.”
Uwielbiam sięgać po klasyki. Zazwyczaj wybieram te, które wyszły spod pióra Emily Brontë, Jane Austen czy Louisy May Alcott. Teraz nie będę już musiała szukać tytułów z poprzednich wieków, bo Adrianna Ratajczak tworzy klasykę na naszych oczach.
W drugi, tomie Białych chmur przenosimy się na Glamis. Uciekamy wraz z Aimil przed uczuciami do Alistaira. Albo podążamy z Alistairem za Aimil? Którąkolwiek opcję wybierzemy, powracamy do naszych chaotycznych bohaterów, których nie da się zapomnieć. Ta część pozwoliła czytelnikom lepiej poznać mężczyznę. Mam wrażenie że pierwszy tom pokazywał świat oczami Aimil, a teraz przyszła kolej na Ally’iego. Czytelnik dostrzega jego uczucia coraz wyraźniej, a przede wszystkim jest świadkiem walki o serce wymarzonej kobiety. Długi opisy, przez które wręcz płyniemy, pozwalają poruszyć wyobraźnię i zabrać do tamtych czasów, gdzie spacerujemy ze szkocką wiedźmą, albo dyskutujemy z gościem z Londynu. Autorka w tym tomie dodała też mnóstwo rodzinnych sekretów oraz legend - nawet nie wiedziałam, że te elementy mogą być takie niesamowite!
Z każdą kartką przeżywałam relacje naszych marud - mam wrażenie, że im mocniej z ich serc świeciło słońce, tym ciemniejsze chmury przybywały od rozumu.
Muszę też wspomnieć o mojej Aimil - jak ja kocham takie waleczne bohaterki, które toczą prawdziwe wojny w otoczeniu o to w co wierzą i za czym dzielnie stoją, niezależnie od tradycji, obyczajów czy zasad. Więcej takich, błagam!
Im mniej stron zostało, tym mocniej zaczynałam żałować, że zbliżam się do końca historii. Ale to w zapisanych historiach jest piękne, co nie? To, że możemy do nich wracać kiedy tylko chcemy.

💭 ,, - 𝐓𝐨 𝐧𝐢𝐞 𝐛𝐞̨𝐝𝐳𝐢𝐞 𝐦𝐢𝐥̷𝐚 𝐡𝐢𝐬𝐭𝐨𝐫𝐢𝐚 - 𝐰𝐲𝐬𝐳𝐞𝐩𝐭𝐚𝐥̷. - 𝐍𝐢𝐞 𝐦𝐚 𝐰 𝐧𝐢𝐞𝐣 𝐛𝐨𝐡𝐚𝐭𝐞𝐫𝐨́𝐰, 𝐬𝐩𝐫𝐚𝐰𝐢𝐞𝐝𝐥𝐢𝐰𝐨𝐬́𝐜𝐢 𝐢 𝐝𝐨𝐛𝐫𝐞𝐠𝐨 𝐳𝐚𝐤𝐨𝐧́𝐜𝐳𝐞𝐧𝐢𝐚.”
Uwielbiam sięgać po klasyki. Zazwyczaj wybieram te, które wyszły spod pióra Emily Brontë, Jane Austen czy Louisy May Alcott. Teraz nie będę już musiała szukać tytułów z ...

Rozwiń

Zwiń

„𝐒𝐢𝐥̷𝐚 𝐢 𝐬𝐳𝐚𝐜𝐮𝐧𝐞𝐤 𝐝𝐨 𝐬𝐚𝐦𝐞𝐠𝐨 𝐬𝐢𝐞𝐛𝐢𝐞 𝐜𝐳𝐞̨𝐬𝐭𝐨 𝐬𝐚̨ 𝐦𝐲𝐥𝐨𝐧𝐞 𝐳 𝐞𝐠𝐨𝐢𝐳𝐦𝐞𝐦. 𝐓𝐚𝐤 𝐬𝐚𝐦𝐨 𝐣𝐚𝐤 𝐞𝐦𝐩𝐚𝐭𝐢𝐚 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐦𝐲𝐥𝐨𝐧𝐚 𝐳𝐞 𝐬𝐥̷𝐚𝐛𝐨𝐬́𝐜𝐢𝐚̨.”
Finałowy tom w końcu musiał nadejść, a wraz z nim pożegnanie. Na szczęście nie jest ono przykre, nie zostawia nas z pytaniami, ani niedokończonymi sprawami.
Ostatnia część serii to w dalszym ciągu próby odnalezienia się Hailie w dorosłym świecie, który dla niej jest niezłym wyzwaniem. Zwłaszcza dla osoby z takim nazwiskiem, ambitnymi planami i problemami sercowymi. Czytelnicy byli świadkami jak fikcyjna postać dorasta, przeżywali z nią wiele niesamowitych i wzruszających momentów, a teraz towarzyszą jej w przełomowych chwilach. Mam wrażenie, że na niektóre czekaliśmy wraz z Hailie od pierwszego tomu. Teraz autorka podarowała nam to wszystko. Ostatni tom stanowi przepiękne pożegnanie z serią. Nie pomyślcie jednak, że czeka nas sama nostalgia i wspominanie pierwszych chwil w rodzinie Monet - autorka zapewniła nam mnóstwo plot twistów, humoru i zaskoczeń na kartkach finałowej powieści.
Gdy teraz historia jest skończona, możemy przeżywać ją tyle razy ile tylko chcemy.

„𝐒𝐢𝐥̷𝐚 𝐢 𝐬𝐳𝐚𝐜𝐮𝐧𝐞𝐤 𝐝𝐨 𝐬𝐚𝐦𝐞𝐠𝐨 𝐬𝐢𝐞𝐛𝐢𝐞 𝐜𝐳𝐞̨𝐬𝐭𝐨 𝐬𝐚̨ 𝐦𝐲𝐥𝐨𝐧𝐞 𝐳 𝐞𝐠𝐨𝐢𝐳𝐦𝐞𝐦. 𝐓𝐚𝐤 𝐬𝐚𝐦𝐨 𝐣𝐚𝐤 𝐞𝐦𝐩𝐚𝐭𝐢𝐚 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐦𝐲𝐥𝐨𝐧𝐚 𝐳𝐞 𝐬𝐥̷𝐚𝐛𝐨𝐬́𝐜𝐢𝐚̨.”
Finałowy tom w końcu musiał nadejść, a wraz z nim pożegnanie. Na szczęście nie jest ono przykre, nie zostawia nas z pytaniami, ani niedokończonymi sprawami.
Ostatnia część ...

Rozwiń

Zwiń

🥀,, 𝐖 𝐬𝐢𝐞̨𝐠𝐚𝐧𝐢𝐮 𝐝𝐧𝐚 𝐳𝐚𝐛𝐚𝐰𝐧𝐞 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐭𝐨, 𝐳̇𝐞 𝐧𝐢𝐠𝐝𝐲 𝐝𝐨 𝐤𝐨𝐧́𝐜𝐚 𝐧𝐢𝐞 𝐰𝐢𝐞𝐬𝐳, 𝐳̇𝐞 𝐭𝐨 𝐰𝐥̷𝐚𝐬́𝐧𝐢𝐞 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐬𝐭𝐚𝐥̷𝐨.”
Nawet nie wiem jak zacząć tę recenzję by oddać Adelaide wszystkie swoje myśli i uczucia, które mi podarowała. Bohaterka i powieść. Chociaż jest tak realistyczna, że trudno nazwać ją powieścią.
Adelaide poznajemy w najbardziej krytycznym momencie, albo po prostu chwili gdy dostaje od losu kolejną szansę, aby walczyć dalej. Dziewczyna marzy o miłości i boi się, że nigdy nie będzie kochać, ani nie poczuje się kochana. Do chwili gdy poznaje Rory’iego. On wprowadza prawdziwy chaos w życie Adelaide i nie tylko to uczuciowe.
Uwielbiam to, jak podzielona jest historia. Główna bohaterka zwierza nam się ze swojej przeszłości, problemów z pierwszą miłością i kłopotów rodzinnych. Poznajemy najmroczniejsze strony Adelaide i możemy lepiej ją zrozumieć. Jej wybory czy popełniane błędy. Nie zliczę ile razy miałam ochotę po prostu ją przytulić. To jedna z niewielu bohaterek, której losy wzbudziły we mnie takie uczucia.
Mamy okazję poznać i pokochać Rory’iego, a potem powoli zaczynać dostrzegać jego wady (z każdym rozdziałem coraz więcej) i okropny wpływ na Adelaide, aż zaczynamy go nienawidzić.
Bohaterowie w tej powieści są niesamowicie zagubieni, pełnia chaosu i smutku. Trudno ich oceniać, chociaż moje przekonania i opinie zmieniały się z każdym kolejnym rozdziałem.
Nie zliczę ile cudownych cytatów znajdziemy w powieści. Zaskoczą nas też nawiązania do książek i filmów - a zwłaszcza do mojej ulubionej klasyki jaką są Małe Kobietki.
Adelaide to historia niesamowicie przykra i dosyć ciężka, ale chwyta za serce szczerze i zapisuje się w nim całkowicie.

🥀,, 𝐖 𝐬𝐢𝐞̨𝐠𝐚𝐧𝐢𝐮 𝐝𝐧𝐚 𝐳𝐚𝐛𝐚𝐰𝐧𝐞 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐭𝐨, 𝐳̇𝐞 𝐧𝐢𝐠𝐝𝐲 𝐝𝐨 𝐤𝐨𝐧́𝐜𝐚 𝐧𝐢𝐞 𝐰𝐢𝐞𝐬𝐳, 𝐳̇𝐞 𝐭𝐨 𝐰𝐥̷𝐚𝐬́𝐧𝐢𝐞 𝐬𝐢𝐞̨ 𝐬𝐭𝐚𝐥̷𝐨.”
Nawet nie wiem jak zacząć tę recenzję by oddać Adelaide wszystkie swoje myśli i uczucia, które mi podarowała. Bohaterka i powieść. Chociaż jest tak realistyczna, że trudno nazwać ją powieścią...

Rozwiń

Zwiń

🔥„𝐕𝐢𝐨𝐥𝐞𝐧𝐜𝐞, 𝐩𝐚𝐦𝐢𝐞̨𝐭𝐚𝐣, 𝐳̇𝐞 𝐭𝐲𝐥𝐤𝐨 𝐜𝐢𝐚𝐥̷𝐨 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐤𝐫𝐮𝐜𝐡𝐞. 𝐓𝐲 𝐣𝐞𝐬𝐭𝐞𝐬́ 𝐧𝐢𝐞𝐳𝐧𝐢𝐬𝐳𝐜𝐳𝐚𝐥𝐧𝐚". 𝐓𝐫𝐳𝐲𝐦𝐚𝐦 𝐬𝐢𝐞 𝐤𝐮𝐫𝐜𝐳𝐨𝐰𝐨 𝐬𝐥̷𝐨́𝐰 𝐗𝐚𝐝𝐞𝐧𝐚.
Iron Flame to powrót do Violet, Xadena, ich smoków i reszty ekipy jeźdźców. Powieść zaczyna się w tym miejscu, w którym zakończyła się poprzednia, czyli Czwarte Skrzydło. Jest to naprawdę świetnym pomysłem, ponieważ autorka wyjaśnia genialny plot twist, który nie jednemu czytelnikowi spędził sen z powiek. Akcja tego tomu od samego początku trzyma w napięciu - mamy tu przygotowania do bitwy, oraz zajęcia znacznie brutalniejsze od słynnego odsiewu. Teraz liczy się wytrzymałość, spryt i próg bólu, które sprawdzane będą u kadetów w akademii wojskowej Basgiath.
Uwielbiam relacje Violet i Xadena - pomimo tego, że cały czas staje się coraz lepsza oraz silniejsza, autorka nie zapomniała o uwielbianym przez czytelników motywie z pierwszego tomu czyli enemies to lovers. Cały czas widzimy ich drobne złośliwości względem siebie, Riorsona nazywającego naszą kadetkę „Violence”, a nawet zazdrość. W Iron Flame mamy okazję poznać kogoś z przeszłości Xadena, kto niekoniczne zyska sympatię Violet. Uwielbiam to całym sercem, bo często motywy, które tak bardzo podobały nam się na początku, zanikają i wtedy wraz z tym ulatnia się cała magia. Tutaj Rebecca Yarros cały czas dba o to, aby płomień między naszą ulubioną dwójką był naprawdę żelazny, jak sam tytuł wskazuje.
Bardzo podobało mi się ukazanie relacji rodzinnych oraz przyjaźni w tym tomie. Było chaotycznie, boleśnie, ale tym samym prawdziwie. Uwielbiam postać Rhiannon!
Kocham też to, jak autorka opisuje relacje kadetów ze smokami. Rozmowy, troska, ochrona i mnóstwo opisów tak dokładnych, jakby smoki istniały naprawdę, aż łapią za serce i rozpalają prawdziwy, smoczym ogniem.
Już nie mogę doczekać się kolejnego tomu! Violence, Xaden wracajcie szybko!

🔥„𝐕𝐢𝐨𝐥𝐞𝐧𝐜𝐞, 𝐩𝐚𝐦𝐢𝐞̨𝐭𝐚𝐣, 𝐳̇𝐞 𝐭𝐲𝐥𝐤𝐨 𝐜𝐢𝐚𝐥̷𝐨 𝐣𝐞𝐬𝐭 𝐤𝐫𝐮𝐜𝐡𝐞. 𝐓𝐲 𝐣𝐞𝐬𝐭𝐞𝐬́ 𝐧𝐢𝐞𝐳𝐧𝐢𝐬𝐳𝐜𝐳𝐚𝐥𝐧𝐚". 𝐓𝐫𝐳𝐲𝐦𝐚𝐦 𝐬𝐢𝐞 𝐤𝐮𝐫𝐜𝐳𝐨𝐰𝐨 𝐬𝐥̷𝐨́𝐰 𝐗𝐚𝐝𝐞𝐧𝐚.
Iron Flame to powrót do Violet, Xadena, ich smoków i reszty ekipy jeźdźców. Powieść zaczyna się w tym miejscu, w którym zakończyła się poprzednia, czyli Czwarte Skrzydło. J...

Rozwiń

Zwiń

🩵„𝐎𝐝 𝐜𝐢𝐞𝐛𝐢𝐞 𝐳𝐚𝐥𝐞𝐳̇𝐲, 𝐣𝐚𝐤 𝐛𝐞̨𝐝𝐳𝐢𝐞 𝐰𝐲𝐠𝐥𝐚̨𝐝𝐚𝐥̷𝐨 𝐭𝐰𝐨𝐣𝐞 𝐩𝐨𝐳̇𝐞𝐠𝐧𝐚𝐧𝐢𝐞. 𝐓𝐨 𝐭𝐲 𝐳𝐚𝐝𝐞𝐜𝐲𝐝𝐮𝐣𝐞𝐬𝐳, 𝐜𝐨 𝐩𝐨𝐰𝐢𝐞𝐬𝐳. 𝐓𝐚𝐤 𝐣𝐚𝐤 𝐭𝐨 𝐭𝐲 𝐝𝐞𝐜𝐲𝐝𝐮𝐣𝐞𝐬𝐳 𝐨 𝐬𝐰𝐨𝐢𝐦 𝐳̇𝐲𝐜𝐢𝐮, 𝐰𝐲𝐛𝐨𝐫𝐚𝐜𝐡 𝐢 𝐰𝐥̷𝐚𝐬𝐧𝐞𝐣 𝐝𝐫𝐨𝐝𝐳𝐞.”
The most 3 to powrót do bohaterów, których znamy z poprzednich części. Na koniec poprzedniego tomu, autorka złamała nasze serca - teraz staramy się uleczyć je razem z główną bohaterką. Po wydarzeniach z imprezy, Annabelle stara się ignorować Nathana, chociaż nie należy to do najprostszych zadań. Przykre wydarzenia nie opuszczają życia dziewczyny. Nathan również nie ma łatwego życia, a skomplikowane sytuacje przyciąga jak magnes. Mogłoby się wydawać, że oboje najbardziej potrzebują swojego wsparcia, jednak wszystko między nimi zepsuło się i nie mogą zostać swoim wzajemnym ratunkiem.
Uwielbiam rozdziały, w których Ana mówi o swojej pasji i rozmawia z nauczycielem. Przysięgam, że przy tych fragmentach mam najwięcej znaczników.
Czytając powieść, wiele razy miałam ochotę przytulić głównych bohaterów. Ich życie zyskało wyłącznie szare barwy.
Julia Rejent pisze w taki sposób, że przez tę książkę wręcz się płynie. Bardzo szybko ją przeczytałam i równie szybko zatęskniłam za ekipą z The Most.
Czytelnik otrzymuje odpowiedzi na pytania, które niesamowicie intrygowały od poprzednich części - ale spokojnie! Dostajemy tak samo dużo nowych teorii oraz tajemnic i plot twistów.
Gotowi na trzeci tom?

🩵„𝐎𝐝 𝐜𝐢𝐞𝐛𝐢𝐞 𝐳𝐚𝐥𝐞𝐳̇𝐲, 𝐣𝐚𝐤 𝐛𝐞̨𝐝𝐳𝐢𝐞 𝐰𝐲𝐠𝐥𝐚̨𝐝𝐚𝐥̷𝐨 𝐭𝐰𝐨𝐣𝐞 𝐩𝐨𝐳̇𝐞𝐠𝐧𝐚𝐧𝐢𝐞. 𝐓𝐨 𝐭𝐲 𝐳𝐚𝐝𝐞𝐜𝐲𝐝𝐮𝐣𝐞𝐬𝐳, 𝐜𝐨 𝐩𝐨𝐰𝐢𝐞𝐬𝐳. 𝐓𝐚𝐤 𝐣𝐚𝐤 𝐭𝐨 𝐭𝐲 𝐝𝐞𝐜𝐲𝐝𝐮𝐣𝐞𝐬𝐳 𝐨 𝐬𝐰𝐨𝐢𝐦 𝐳̇𝐲𝐜𝐢𝐮, 𝐰𝐲𝐛𝐨𝐫𝐚𝐜𝐡 𝐢 𝐰𝐥̷𝐚𝐬𝐧𝐞𝐣 𝐝𝐫𝐨𝐝𝐳𝐞.”
The most 3 to powrót do bohaterów, których znamy z poprzednich części. Na koniec poprzedniego tomu, autorka złamała nasze se...

Rozwiń

Zwiń

⛸️ „𝐧𝐢𝐞 𝐛𝐞̨𝐝𝐞̨ 𝐮𝐝𝐚𝐰𝐚𝐥̷, 𝐳̇𝐞 𝐤𝐚𝐫𝐚 𝐳𝐚 𝐛𝐨́𝐣𝐤𝐞̨, 𝐤𝐭𝐨́𝐫𝐚 𝐝𝐨𝐩𝐫𝐨𝐰𝐚𝐝𝐳𝐢𝐥̷𝐚 𝐝𝐨 𝐦𝐨𝐣𝐞𝐠𝐨 𝐳𝐚𝐰𝐢𝐞𝐬𝐳𝐞𝐧𝐢𝐚 𝐰 𝐨𝐬𝐭𝐚𝐭𝐧𝐢𝐦 𝐦𝐞𝐜𝐳𝐮 𝐬𝐞𝐳𝐨𝐧𝐮, 𝐧𝐢𝐞 𝐨𝐝𝐞𝐠𝐫𝐚𝐥̷𝐚 𝐝𝐮𝐳̇𝐞𝐣 𝐫𝐨𝐥𝐢. 𝐏𝐨𝐰𝐢𝐧𝐢𝐞𝐧𝐞𝐦 𝐛𝐲𝐜́ 𝐧𝐚 𝐥𝐨𝐝𝐳𝐢𝐞 𝐰 𝐭𝐲𝐦 𝐦𝐞𝐜𝐳𝐮, 𝐚 𝐧𝐢𝐞 𝐛𝐲𝐥̷𝐞𝐦.”

,,Ucieczka” ma w sobie wszystko to, czego zazwyczaj oczekujemy od dobrego romansu ( zwłaszcza z hokeistami). Urocza główna bohaterka, Penny, która jest czytelniczką i pisze własne historie sprawi, że każdy kto zdecyduje się wstąpić do jej świata, odnajdzie w niej jakiś kawałek siebie. Jeśli myślicie, że to spokojna „książkara” to się zdziwicie - Penny ma też bardziej rozrywkową stronę i ciekawą listę w swoich dłoniach! Gdy poznacie Coopera, to tu z kolei serducho zabije wam szybciej! Nasz kochany hokeista nie boi się stanąć w obronie kumpli, a to skutkuje karnym wolontariatem i poznaniem… córki trenera! Przysięgam, że ta historia jest taka angażująca, że zapomnicie, że czytacie, a ilość przeczytanych stron będzie się tylko zwiększała. Motywy książkowe świetnie się tutaj przeplatają. Historie spod pióra Grace niesamowicie wciągają, a jeśli czytaliście inne tytuły - w Ucieczce znajdzie się dla was miła niespodzianka!

⛸️ „𝐧𝐢𝐞 𝐛𝐞̨𝐝𝐞̨ 𝐮𝐝𝐚𝐰𝐚𝐥̷, 𝐳̇𝐞 𝐤𝐚𝐫𝐚 𝐳𝐚 𝐛𝐨́𝐣𝐤𝐞̨, 𝐤𝐭𝐨́𝐫𝐚 𝐝𝐨𝐩𝐫𝐨𝐰𝐚𝐝𝐳𝐢𝐥̷𝐚 𝐝𝐨 𝐦𝐨𝐣𝐞𝐠𝐨 𝐳𝐚𝐰𝐢𝐞𝐬𝐳𝐞𝐧𝐢𝐚 𝐰 𝐨𝐬𝐭𝐚𝐭𝐧𝐢𝐦 𝐦𝐞𝐜𝐳𝐮 𝐬𝐞𝐳𝐨𝐧𝐮, 𝐧𝐢𝐞 𝐨𝐝𝐞𝐠𝐫𝐚𝐥̷𝐚 𝐝𝐮𝐳̇𝐞𝐣 𝐫𝐨𝐥𝐢. 𝐏𝐨𝐰𝐢𝐧𝐢𝐞𝐧𝐞𝐦 𝐛𝐲𝐜́ 𝐧𝐚 𝐥𝐨𝐝𝐳𝐢𝐞 𝐰 𝐭𝐲𝐦 𝐦𝐞𝐜𝐳𝐮, 𝐚 𝐧𝐢𝐞 𝐛𝐲𝐥̷𝐞𝐦.”

,,Ucieczka” ma w sobie wszystko to, czego zazwyczaj oczekujemy od dobr...

Rozwiń

Zwiń