Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mocarna jest to rzecz o zgubnym indywidualizmie, toksycznej męskości i pułapce sukcesu.

Międzywojenna żydowska Warszawa z jej socjo-politycznymi, obyczajowymi i etnicznymi napięciami wydaje się nieco egzotycznym, a jednak znajomym miejscem akcji. Ciekawe tło historyczne jak na opowieść o superbohaterze z rozdartą tożsamością.

Postać Kuma wybitna - cyniczny kapitalista w samym sercu ideowo pogubionego ruchu robotniczego. Szapiro natomiast to taki polski Scarface - miał w życiu parter, więc chciał do góry, ale już będąc na górze nie stał się bardziej szczęśliwy, stał się więźniem swojej władzy i ambicji. Raperzy często o tym nawijają.

Metafizyczny kaszalot, który jednych irytuje, a dla mnie wydaje się dość ciekawą, ponurą reinterpretacją biblijnej przypowieści o potrzebie pogodzenia się z własnym przeznaczeniem - tutaj akceptacja własnego losu jest mechanizmem ściągającym Szapiro na dno, nie pozwalającym mu wyrwać się z Warszawy ponad jej małostkowe interesy. Litani imo jest tą częścią głowy Szapiro, która chce, żeby nic nie zmieniał w swoim życiu i dalej tkwił w tym samym bagnie. Każdy ma chyba w swojej głowie takiego potwornego kaszalota, który nie lubi nowego i dyktuje nam kim mamy być - trudno jest go przezwyciężyć, bo też trudno jest się wyrwać z nabytego habitusu.

Co do seksizmu - nie wiem jaką inną perspektywę niż seksistowską miałby reprezentować narrator będący niewykształconym, wychowanym przez ulicę gangsterem z nizin społecznych. Jak niby miałby się zachowywać i co miałby mówić? Powinien być szarmanckim feministą? XD Wydaje mi się, że Twardoch dostatecznie rekompensuje samcze klimaty wprowadzeniem postaci kobiecych z dość wysokim poziomem sprawczości. W "Królu" nienawiść jednej kobiety do przemocowego ojca niejako napędza łańcuch zdarzeń, który zapobiega przewrotowi u szczytu władzy państwowej. Burdelmama okazuje się koniec końców najbardziej zaradna życiowo z całego towarzystwa, podczas gdy idealizowana fizyczna siła Szapiro przegrywa z jego kruchą psychiką. Nawet żona Pantaleona się na nim zemściła. Ja tu widzę raczej krytykę maczyzmu, faceci nie kończą w tej powieści zbyt dobrze.

Styl pisania Twardocha z jego licznymi, zapętlającymi się powtórzeniami również siadł mi idealnie, bo jak niby miałby się wyrażać narrator z demencją starczą - jak najbardziej udany, adekwatny zabieg. A do tego to brawurowe wplatanie postaci historycznych do narracji - wyobrażam sobie, że sporo ludzi doznało z tego powodu historiograficznych konstypacji, bardzo odważne xD

Ugułem podziw dla typa, co on tutaj nawyrabiał.

Mocarna jest to rzecz o zgubnym indywidualizmie, toksycznej męskości i pułapce sukcesu.

Międzywojenna żydowska Warszawa z jej socjo-politycznymi, obyczajowymi i etnicznymi napięciami wydaje się nieco egzotycznym, a jednak znajomym miejscem akcji. Ciekawe tło historyczne jak na opowieść o superbohaterze z rozdartą tożsamością.

Postać Kuma wybitna - cyniczny kapitalista w...

Na chłopski rozum, chyba im więcej pamiętamy i im mniej są te wspomnienia zniekształcone przez błędy poznawcze, tym lepiej – tym bardziej zgodne z rzeczywistością narracje formujemy sobie w głowie i tym bliżej jesteśmy prawdy.

Rzecz w tym, że życie alkoholika polega przecież w dużej mierze na uciekaniu przed rzeczywistością w błogą niepamięć i nieświadomość.

A jak się ostro piło pół życia i się te pół życia niezbyt wyraźnie pamięta, to co wtedy? Z czego budować tożsamość? Na ile zgodne z prawdą mamy przekonania na temat siebie i innych? Na ile możemy samym sobie ufać?

Pamięć jest entuzjastycznie eksploatowanym tematem w literaturze współczesnej. Ale jakoś do tej pory nie natknęłam się na powieść, która udramatyzowałaby utratę pamięci w wyniku pospolitego chlania (bądź też choroby alkoholowej). I dlatego sam koncept stojący za "Informacją zwrotną" Żulczyka jest jak dla mnie totalnym sztosem.

Więcej na: kula-liryzmu.blogspot.com

Na chłopski rozum, chyba im więcej pamiętamy i im mniej są te wspomnienia zniekształcone przez błędy poznawcze, tym lepiej – tym bardziej zgodne z rzeczywistością narracje formujemy sobie w głowie i tym bliżej jesteśmy prawdy.

Rzecz w tym, że życie alkoholika polega przecież w dużej mierze na uciekaniu przed rzeczywistością w błogą niepamięć i nieświadomość.

A jak się...

„Czyż nie żyjemy w świecie, w którym wszyscy jesteśmy narcyzami? Ludźmi, którym nie udało się skonstruować autentycznej osobowości. Wszystko jest na pokaz.” – lamentuje Piotr C. w poście na blogu, w którym tłumaczy przesłanie swojej powieści z okazji premiery jej adaptacji.

Dlaczego w ogóle dochodzi do takiej sytuacji, że autor tłumaczy, co autor miał na myśli? Bo napisał powieść w wyjątkowo mało przejrzysty sposób, przez co została źle odebrana. Więc teraz musi się bronić.

Pokolenie Ikea to rzecz dość mocno specyficzna. Ma krytykować współczesne realia, w których relacje międzyludzkie zostały spłycone i utowarowione. Ma ukazywać samotność i zagubienie wielkomiejskiego korposzczura.

A zrealizowane jest to w ten sposób, że Piotr C. obsadził jako narratora mizogina, który na przestrzeni dwustu stron oddaje się głównie bezkrytycznemu uprzedmiotowianiu kobiet – każda jest głupią dupą ocenianą z wyglądu w skali od 1 do 10. Wymogi są mocno wyśrubowane. Jeśli kobieta waży o pięć kilogramów za dużo, jest o pięć lat za stara, nosi zbyt mały rozmiar biustonosza i generalnie nie wygląda jak modelka Victoria’s Secret, to notę otrzymuje niską.

Na pierwszy rzut oka nie za bardzo widać, w jaki sposób taka narracja ma realizować jakiekolwiek szczytne cele. Potrzeba naprawdę dużej wiary i zaufania wobec dobrych intencji Piotra C., by nie odebrać tej powieści wprost jako zwykła, chamska afirmacja seksizmu. Wiele kobiet nie jest skłonnych udzielić mu takiego kredytu zaufania. Nie ma się czemu dziwić.

Więcej o książce i filmowej adaptacji na: http://kondonik.pl/?p=551

„Czyż nie żyjemy w świecie, w którym wszyscy jesteśmy narcyzami? Ludźmi, którym nie udało się skonstruować autentycznej osobowości. Wszystko jest na pokaz.” – lamentuje Piotr C. w poście na blogu, w którym tłumaczy przesłanie swojej powieści z okazji premiery jej adaptacji.

Dlaczego w ogóle dochodzi do takiej sytuacji, że autor tłumaczy, co autor miał na myśli? Bo napisał...