Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W końcu nadarzyła się okazja sięgnąć po jedną z pierwszych i podobno tę najbardziej popularną oraz polecaną książkę autora. Piszący pod pseudonimem dziennikarz zaoferował czytelnikowi kilka (podobno) dość udanych thrillerów, a "Jedyne ocałe" to wznowienie debiutu sprzed kilku lat. A jeśli debiut... to może być różnie.

Trzy kobiety. Jedyne Ocalałe. Każda z ciągnącą się od lat traumą, każda po dramatycznych wydarzeniach, w których pozostała ogromna rysa w psychice uniemożliwiająca normalne życie, zwyczajne funkcjonowanie. Prócz łączących kobiety przeżyć jest fakt, że na tle wielu ofiar to właśnie im udało się przeżyć. Quincy wiedzie zwyczajne życie u boku partnera prowadząc kulinarnego bloga, odcina się grubą kreską od wydarzeń sprzed dziesięciu lat. Jest to o tyle proste, że nie pamięta niczego znaczącego z tamtej nocy. Jaki wpływ na jej współczesne życie mają dwie inne ocalałe z podobnych, dramatycznych wydarzeń? Bohaterka dość szybko się o tym przekona będąc poinformowaną o śmierci jednej z "trójcy". Losy kobiety splatają się, ale naiwny jest ten, kto sądzi, że autor powierzył wszystko przypadkowi.

Jeśli miałabym tę książkę oceniać wyłącznie przez pryzmat debiutu, byłby to dość udany tytuł. Jednak wiedząc już co nieco, czego można się po autorze spodziewać, książka wydaje się być dość powierzchowna. Gryzą mi się tutaj wątki dotyczące współżycia. Główna bohaterka zdaje się być osobą niestabilną emocjonalnie, do końca nie wiedzącą, czego tak naprawdę potrzebuje. Podejmuje bezmyślne decyzje, dlatego gdy jej działanie nabiera w końcu sensu, czytelnik szuka w tym drugiego dna. Sager miota czytelnikiem serwując na początku dość przewidywalną historię, by później dawkować emocje i je podkręcać. "Jedyne ocalałe" nie mija się ze standardowym schematem thrillerów, czyli "jeśli nie wiadomo, kto jest winny to na pewno ta postać pojawi się już w pierwszych rozdziałach" i rzeczywiście tu autor nie zawiódł. Mam jednak wrażenie, że w dorobku autora można znaleźć lepsze, godne uwagi propozycje.

W końcu nadarzyła się okazja sięgnąć po jedną z pierwszych i podobno tę najbardziej popularną oraz polecaną książkę autora. Piszący pod pseudonimem dziennikarz zaoferował czytelnikowi kilka (podobno) dość udanych thrillerów, a "Jedyne ocałe" to wznowienie debiutu sprzed kilku lat. A jeśli debiut... to może być różnie.

Trzy kobiety. Jedyne Ocalałe. Każda z ciągnącą się od...

Do tej pory autorka kojarzyła mi się wyłącznie z literaturą z gatunku thrillerów. Zatem biorąc znane nazwisko w ciemno, jakież było moje zdziwienie, gdy od pierwszych stron wyczułam kryminalne nuty zamiast ulubionego gatunku. Czy pierwsza część serii z komisarz Fox w roli głównej to zmiana wiatru w dorobku autorki?

Spuścizna rodzinna wiedzie Cię w konkretnym kierunku: zboczyć na złą, ale intratną drogę. Masz również wybór zerwania więzów krwi na poczet uczciwości i sprawiedliwości. Możesz nawet mieć osobisty wpływ na równowagę w świecie przestępczości, a także poniekąd wymierzać sprawiedliwość. Co jednak w przypadku, gdy pewne odziedziczone zdolności ścierają się w świecie dobra i zła? Na przeciwstawnych biegunach są przyrodnie siostry, a seria morderstw sięga daleko w przeszłość sprawiając, że czy rodzeństwo chce czy nie, bez połączenia wspólnie sił nie uda się rozwiązać kryminalnej zagadki.

Kryminał w wykonaniu Blackhurst jest dość typowy, jak na autorkę. Jest krótko, konkretnie, na temat, jest tajemica, wodzenie czytelnika za nos, plot twisty oraz zakończenie, które może i mocno nie zaskakuje, ale zachęca do sięgnięcia po kontynuację odwołując się do czysto psychologicznych pobudek ocierających się bardziej o dramat rodzinny niż o kryminał. To, co na pewno łączy tę powieść z wcześniejszymi książkami autorki to to, że ponownie nie można narzekać na zmarnowany czas, a jednak historia nie zapada zbyt mocno w pamięci. Na szczęście planowana kontynuacja pozwoli na nowo odnieść się do życia skonfliktowanych sióstr.

Do tej pory autorka kojarzyła mi się wyłącznie z literaturą z gatunku thrillerów. Zatem biorąc znane nazwisko w ciemno, jakież było moje zdziwienie, gdy od pierwszych stron wyczułam kryminalne nuty zamiast ulubionego gatunku. Czy pierwsza część serii z komisarz Fox w roli głównej to zmiana wiatru w dorobku autorki?

Spuścizna rodzinna wiedzie Cię w konkretnym kierunku:...

"W stanie ogromnego zagubienia jedyną kotwicą jest to, co mówią inni ludzie"

"Miłość mojego życia" to nie jest na pewno książka dla niecierpliwego czytelnika, który od pierwszy stron spodziewa się silnych emocji. W rzeczywistości historia ta zaczyna rozkręcać się dobrze po setnej stronie. Do tego czasu kłębią się różne, na pozór niepowiązane ze sobą wydarzenia, bohaterka zdaje się już nieco irytować czytelnika, a ten nabiera przekonania, że nic interesującego i przyprawiającego o szybsze bicie serca raczej się tutaj nie wydarzy. A jednak dochodzi do tąpnięcia, bohaterowie w końcu się rozkręcają, ci, co do których czytelnik myśli, że nie pełnią w historii żadnej roli, okazują się postaciami kluczowymi, a za etykietką poczucia fikcyjnego małżeństwa kryje się bardzo bolesna z punktu rodzica historia.

Rodzicielski trójkąt, rodzina, jakich wiele, ona, on i córka. Tę codzienność przepełnioną opieką nad dzieckiem, zobowiązaniami zawodowymi nawiedza strach w związki ze śmiertelną chorobą. Leo z racji niecodziennej pracy zaczyna przyglądać się przeszłości żony, a ta zdaje się być zgoła inna od tej, o której mówiła mu Emma. Czy są sekrety, które można wybaczyć? Jak bardzo bolesna przeszłość może wpływać na codzienność? Czy są tajemnice, dla których lepiej, by zawsze nimi pozostały?

"Miłość mojego życia" może już samym tytułem zwieść na manowce, ponieważ nie jest to kolejny thriller psychologiczny, który trawi o rozczarowaniu miłością dwojga dorosłych ludzi. O ile wątek rozczarowania w zakresie zaufania między małżonkami jest, o tyle nie gra on pierwszych skrzypiec, a jest tłem dla podstawy, innego rodzaju miłości, która podyktowała bohaterce podjęcie jednej z najtrudniejszych życiowych decyzji. Jest tutaj bardzo wątpliwy czarny charakter, który w efekcie końcowym budzi skrajnie różne emocje od pogardy po współczucie. Jest także element nieszczerości, niewypowiedzianych pragnień, lęków i sekretów, które wychodzą na światło dzienne, sączą wątpliwości i stawiają na szali wartość małżeństwa, rodziny i macierzyństwa.

Po głębszej analizie i skończeniu książki dochodzę do wniosku, że uwierający mnie początek książki był bardzo istotny dla dalszych wydarzeń. "Miłość mojego życia" nawet po tym początkowym falstarcie studzącym emocje, zaliczam do thrillerów (może skłaniających się ku dramatom) takich, jakie lubię i po jakie sięgam celem relaksu.

"W stanie ogromnego zagubienia jedyną kotwicą jest to, co mówią inni ludzie"

"Miłość mojego życia" to nie jest na pewno książka dla niecierpliwego czytelnika, który od pierwszy stron spodziewa się silnych emocji. W rzeczywistości historia ta zaczyna rozkręcać się dobrze po setnej stronie. Do tego czasu kłębią się różne, na pozór niepowiązane ze sobą wydarzenia, bohaterka...

W przypadku klasyki mam ogromne braki, gdyż poza standardowymi lekturami raczej po nie nie sięgałam. Zatem gdy pojawiła się możliwość przeczytania "Szkarłatnej litery" potraktowałam to, jak odrobienie zaległej, istotnej lekcji, ponieważ dotychczas tytuł ten kojarzył mi się wyłącznie z ekranizacją w niedzielne dni, gdy byłam dzieckiem.

Do miasta przybywa brzemienna Hester. Jej występek jest o tyle niemoralny, że od lat nie widziano jej zaginionego męża. Cieniem jej hańby jest pewien starzec, który w powieści przybiera postać samego zła. Kobieta w ramach pokuty przybiera symbol tytułowej szkarłatnej litery, z którym chyłkiem przemierza miasto, a który zdobi jej szatę. W każdej drodze towarzyszy jej dziecko, nieposkromiona dziewczynka. Obie te postaci budzą niechęć, wyszydzanie, skrajne emocje mieszkańców, a każdy zadaje sobie pytanie, kto jest ojcem dziecka? Bohaterka jednak twardo obstaje przy swoim i nie zamierza, nawet kosztem kar i upokorzenia uchylać rąbka tajemnicy.

Dlaczego klasyka jest klasyką? Ponieważ dzisiaj już nikt w literaturze nie posługuje się tak charakterystycznym dla ówczesnych czasów językiem, jaki w "Szkarłatnej literze" zastosował autor. Niepodrabiany styl, plastyczne, wręcz patetyczne opisy przyrody, wyglądu postaci, cech charakteru, niejednokrotnie dłuższe niż kluczowe wydarzenia. Niespieszna narracja, która ma mocno osadzić czytelnika w tamtejszej epoce, a jednocześnie zainteresować go na tyle, by wręcz namacalnie odczuł wstyd na własnej skórze, jakby zamienił się z Hester rolami. O moralnej stronie "Szkarłatnej..." we współczesnych, o wiele bardziej elastycznych i tolerancyjnych czasach trudno dyskutować, jednak analiza tej propozycji może być doskonałym punktem wyjściowym do rozmów o rozwiązłości i jej rozliczaniu względem płci czy w efekcie o odwadze i tchórzostwie, które wpędza w efekcie w obłęd.

Na pewno należy docenić tę klasykę (chociażby dlatego, że jest klasyką), ale nie jest to historia dla każdego. Dłużący się wstęp zasadniczo nic nie wnosi do głównego pomysłu. Rozwlekłe opisy sprawiają, że powieść się ciągnie, a można wręcz odnieść wrażenie, że historia powstała dla samego napisania, a kluczowe wydarzenia można było spokojnie zmieścić na połowie oferowanych stron. Z drugiej jednak strony, czy w dobie szybkiego życia i każda książka musi być do "szybkiego czytania"? Czy o to dziś chodzi w literaturze? By czytać dla samego czytania, czy może czytać głębią, z jednoczesnym rachunkiem sumienia na własne poczynania?

W przypadku klasyki mam ogromne braki, gdyż poza standardowymi lekturami raczej po nie nie sięgałam. Zatem gdy pojawiła się możliwość przeczytania "Szkarłatnej litery" potraktowałam to, jak odrobienie zaległej, istotnej lekcji, ponieważ dotychczas tytuł ten kojarzył mi się wyłącznie z ekranizacją w niedzielne dni, gdy byłam dzieckiem.

Do miasta przybywa brzemienna Hester....

Książki autorki zawsze biorę w ciemno, jeżeli chodzi o zaspokojenie moich literackich kubków smakowych. Ruth Ware nawet dla doświadczonego czytelnika thrillerów jest w stanie przygotować coś świeżego, nieoczywistego i zaskakującego. Tak było i tym razem. "Dzień zero" traktuje o niebezpieczeństwie w sieci; wyprzedza myśl technologiczną, a jednocześnie kotwiczy w życiu zwykłej kobiety, szczęśliwej mężatki. Ta równowaga pozwala zachować nutę niepokoju, która trwa przez całą powieść, a jednocześnie autorka doskonale oddaje emocje, jakie targają człowiekiem po stracie krewnego.

Jack zajmuje się wraz z mężem testowaniem zabezpieczeń firmy. Kontroli podlegają alarmy, oprogramowania, sieci komputerowe, drzwi z kartami dostępu lub z kodem oraz tak przyziemne kwestie, jak postać ochroniarz. Ci dwoje udowadniają, że mimo najlepszych starań i zabezpieczeń, można wejść wszędzie i zrobić niemal wszystko, co wpadnie do głowy niepowołanym osobom. Po jednej z takich akcji kobieta zostaje wplątana w przestępstwo, w którym ginie jej mąż. Prócz żałoby Jack musi za wszelką cenę udowodnić swą niewinność? Kto zabił Gabe'a? Jakie sekrety nie powinny ujrzeć światła dziennego? Czy można zaufać każdemu?

"Dzień zero" uderza już w inne, nowoczesne tony gorszej strony nieustannie rozwijającej się technologii. Z drugiej strony książka ta zdaje się iść w kierunku gatunku sensacji, gdzie toczy się pościg za królikiem, a ten raz po raz wymyka się policji stosując uniki i zaskakujące chwyty. Wszak bohaterka jest specjalistką w dyskretnej robocie. Ware tonuje emocje, sączy niepokojące wydarzenia nieustannie, a z drugiej strony pięknie i bardzo realistycznie opisuje ból po stracie, z którym można się utożsamić. Zakończenie, oczywiście według mnie, jest nieco przereklamowane, winny nie zaskakuje (bo można to już zauważyć na dość wczesnym etapie) i trąci słabym chwytem, ale i tak spędziłam z książką dobre chwile. Z przyjemnością obejrzałabym ekranizację przedstawionych w "Dzień zero" wydarzeń.

Książki autorki zawsze biorę w ciemno, jeżeli chodzi o zaspokojenie moich literackich kubków smakowych. Ruth Ware nawet dla doświadczonego czytelnika thrillerów jest w stanie przygotować coś świeżego, nieoczywistego i zaskakującego. Tak było i tym razem. "Dzień zero" traktuje o niebezpieczeństwie w sieci; wyprzedza myśl technologiczną, a jednocześnie kotwiczy w życiu...

Nieszablonowe poczucie humoru, jakim obdarzony jest autor, a jednocześnie z zamiłowania stand-uper dało doskonałe tło tej nieco przytłaczającej historii. Bowiem tak jak w tytule, każdy kogoś zabił. Czy zatem mówiąc o pozbawieniu życia może być zabawnie? Autor pokazuje, że jak najbardziej. Na początku przy okazji wprowadzenia czytelnik, jak na tacy ma podane poczucie humoru, by później zrobiło się nieco bardziej poważnie, a w efekcie niebezpiecznie. Jednocześnie pomysł na książkę, jaki serwuje Stevenson, wymaga nie lada skupienia, bo choć tło do historii (wysokogórski pensjonat) zdaje się być wąskie, wydarzeń jest mnóstwo, a jednocześnie są one ze sobą ściśle związane.

Ern szykuje się do rodzinnego zjazdu. Śmietanka towarzystwa, która ma się zjechać, bez wątpienia traktuje go jak zakałę rodziny po tym, co się wydarzyło przed trzema laty. Cumningham'owie nie zapominają i choć bohater raczej nie jawi się jako ten czarny charakter, najwięcej żalu wylewa się właśnie na jego postać. Matka, ojczym z córką, ciotka wraz z mężem, była żona, również była żona brata - wszyscy oczekują najważniejszego gościa, a pojawia się... trup, który skutecznie zaburzy to osobliwe spotkanie. Czy można czuć się bezpiecznie na odludziu, gdzie wszystko pokrywa płacz śniegu, a śnieżyca odcina wszelki kontakt ze światem? Czy wśród wyżej wymienionych kryje się morderca?
Jakie sekrety kryją poszczególni bohaterowie?

Pomysł odciętej od świata chaty na odludziu, szczególnie w górach i przy zamieci śnieżnej przewija się dość często w książkach, szczególnie w thrillerach. I dobrze, bo to wdzięczny, ciekawy kierunek. Natomiast w czymś na kształt komedii kryminalnej spotykam się pierwszy raz. Miejsce jednak robi atmosferę, podkręca ją sam autor nieco spojlerując i bawiąc się z czytelnikiem zdradziwszy raz za razem czego można spodziewać się w dalszej części. Uważam, że zastosowane chwyty (zarówno te humorystyczne, jak i te kryminalne) są wyważone, choć im dalej w powieść, tym robi się bardziej poważnie i zawile. Może nieco oszczędniej w opisach i wewnętrznych rozterkach autora dodając tym samym nieco pikanterii akcji, z drugiej jednak strony okazuje się, że każdy monolog autora jest istotny dla rozwiązania zagadki, która dla co uważniejszego czytelnika przebija już niemal od samego początku w zakresie sprawcy. Nieco trudniej jest z potencjalnym motywem.

Nieszablonowe poczucie humoru, jakim obdarzony jest autor, a jednocześnie z zamiłowania stand-uper dało doskonałe tło tej nieco przytłaczającej historii. Bowiem tak jak w tytule, każdy kogoś zabił. Czy zatem mówiąc o pozbawieniu życia może być zabawnie? Autor pokazuje, że jak najbardziej. Na początku przy okazji wprowadzenia czytelnik, jak na tacy ma podane poczucie humoru,...

Starość to temat rzeka, temat dotyczący każdego z nas, a jednak podchodzimy do niego po macoszemu wierząc naiwnie, że w ogóle nas nie dotyczy. Nie chcemy myśleć o starości jako nieodłącznym elemencie życia każdego. Przez pryzmat starości patrzymy na własnych dziadków, może już rodziców. Żyjemy również w świecie skrajności: starość wydaje się nam być smutna, przykra, ale nie wahamy się przypiąć łatki ludziom starszym wytykając wtrącanie się w nie swoje sprawy, brak higieny czy wymóg ustąpienia pierwszeństwa chociażby w środkach komunikacji. Fakt jest taki, że starość prędzej czy później będzie dotyczyć każdego z nas, nie unikniemy tego. Biorąc pod uwagę lawinowo rosnący procent starzejącego się społeczeństwa, nadal można odnieść wrażenie, że zarówno jakość życia, jego styl, stan zdrowia fizycznego i psychicznego, życie s3ksualne ludzi geriatrycznych są spychane na margines. Nie warto przecież zajmować się tymi, którzy w założeniu nie wnoszą nic do funkcjonowania społeczeństwa. I w efekcie wyłania nam się obraz statystycznego człowieka starszego. Tak to wygląda w Polsce, o czym z ochotą rozprawiają autorki.
"Jak złodziej przyszła" zawiera rozmowy z ludźmi w podeszłym wieku, gdzie czytelnik poznaje ich wyjątkowy, pełen doświadczeń życiowych punkt widzenia oraz wywiady z opiekunami, ze specjalistami z zakresu dietetyki, psychologii. Rozmowa z geriatrą uświadamia, jak bardzo niski jest odsetek lekarzy tej specjalizacji, choć pacjentów będzie coraz więcej, a placówki szpitalne nie obfitują w tak niezbędne oddziały geriatryczne wyręczając się interną. Pracownicy hospicjum, małżonkowie i dzieci osób starszych kreślą obraz przemęczonego opiekuna bez szans na opiekę wytchnieniową, a prócz tego wyłania się obraz nędzy i rozpaczy w zakresie opieki społecznej, izolacji starszych ludzi od społeczeństwa, niedostosowania warunków lokalowych do stanu zdrowia, w tym do poziomu sprawności. To także obraz oszustw uderzających w starszych tak poddatnych na techniki manipulacji czy nie znających swoich praw jako konsumenci.
Ta propozycja literacka przygnębia kreśląc wizję życia nas wszystkich, gdzie w przeciwieństwie do tej starszej części społeczeństwa z innych krajów Europy (na wzór można postawić chociażby kraje skandynawskie) zostajemy sami, bezradni, opuszczeni i bez żadnego celu w życiu, czekamy jedynie na śmierć. Nikt z nas nie chce takiego końca, a jednak niemal każdemu z nas przyjdzie się z nim zmierzyć.

Starość to temat rzeka, temat dotyczący każdego z nas, a jednak podchodzimy do niego po macoszemu wierząc naiwnie, że w ogóle nas nie dotyczy. Nie chcemy myśleć o starości jako nieodłącznym elemencie życia każdego. Przez pryzmat starości patrzymy na własnych dziadków, może już rodziców. Żyjemy również w świecie skrajności: starość wydaje się nam być smutna, przykra, ale nie...

Za takie książki uwielbiam czytanie, bo "Złe dziecko" to historia z rodzaju tych, które bardzo lubię. To nuta niepokoju, dwa na pozór niepowiązane ze sobą zdarzenia, dwie linie czasowe, każda na pozór inna i finał, który wszystko pięknie odsłania. Jest wątek trudnego rodzicielstwa, porwania, tajemnic skrzętnie skrywanych przez lata, które okazują się być przyczyną wszystkich współczesnych wydarzeń przyprawiających o szybsze bicie serca.

Zaczyna się niewinnie - partner głównej bohaterki nie wraca do domu. Może to wynik mocno zakrapianego wieczoru, może skok w bok. Jednak gdy mężczyzna nie zjawia się na ważnym spotkaniu, bohaterka czuje, że dzieje się coś złego. Prywatne śledztwo Clary odsłania sekrety mężczyzny i ludzi z jego kręgu. Jednocześnie czytelnik zostaje przeniesiony do przeszłości i rodziny, która boryka się z niezwykle trudnym w wychowaniu dzieckiem, przechodzącym w efekcie w wyrachowaną nastolatkę. Co łączy poszczególne postaci i wydarzenia? Gdzie jest Luke i czy jeszcze żyje? Jakie znaczenie dla jego zniknięcia mają problemy przedstawionej w książce rodziny?

"Złe dziecko" to bardzo niepozorna wizualnie książka. Natomiast wnętrze to interesujący majstersztyk, który powinien usatysfakcjonować każdego czytelnika tegoż gatunku. Propozycja Camilli Way to studium zła, zepsucia, braku kompasu moralnego, powielania tych samych błędów przez następne pokolenia, to także konsekwencja błędnych decyzji i prób ignorowania ich skutków. Autorka stosuje satysfakcjonujące, zaskakujące zwroty akcji, cliffhangery sprawiające, że trudno oderwać się od książki oraz nietuzinkowe rozwiązanie zagadki. Najbardziej w całej historii uderza skalany obraz rodziny, rodzicielstwa, zaufania partnerów do siebie naprzeciw nienawiści, która z upływem lat nie mija.

Za takie książki uwielbiam czytanie, bo "Złe dziecko" to historia z rodzaju tych, które bardzo lubię. To nuta niepokoju, dwa na pozór niepowiązane ze sobą zdarzenia, dwie linie czasowe, każda na pozór inna i finał, który wszystko pięknie odsłania. Jest wątek trudnego rodzicielstwa, porwania, tajemnic skrzętnie skrywanych przez lata, które okazują się być przyczyną...

"Czas ucieczki" to kontynuacja "Sekretnego domu" z cyklu "Matki rzeszy". Dalsze losy bohaterki, Ruth, która zaślepiona wiarą w swój kraj, we włodarza była skłonna podporządkować swoje życie jedynej, słusznej idei, jaką było oddanie się woli narodu. Niemiecka kobieta przesiąknięta ideałami tradycyjnej rodziny, gdzie rolą kobiety jest trwanie przy mężu oraz rodzenie dzieci, które staną się w przyszłości idealnymi materiałem na kolejnych walczących za kraj. W kontynuacji nadchodzi czas rozliczeń. Niemcy przegrywają, Hitler umiera, a wszyscy ci, którzy ulegli propagandzie albo w końcu przejrzeli na oczy, albo jeszcze żyją mrzonkami o nadrzędnej, wyjątkowej, trudnej do podbicia rasie. Ruth ucieka pozostawiając za sobą marzenia, plany, ale celem jest ocalenie dziecka. "Czas ucieczki" ponownie na wokandę prosi matki, dzieci i nieporównywalną do niczego rodzicielską miłość, nie wspominając o tej tradycyjnej, do partnera, a może żyjącego jeszcze gdzieś męża "z obowiązku"?

Myślę, że "Czas ucieczki" utrzymał zaoferowany w pierwszym tomie poziom. Autorka nadal postaciami kobiet tworzy wyjątkową, wzruszającą historię, gdzie te niesione zawieruchą wojny są rzucane z kąta w kąt. W niestabilnym czasie ucieczki z Lebensborn matki podejmują trudne, czasami niezrozumiałe decyzję, stają przed wyborem ocalenia dzieci kosztem poświęcenia siebie, ale stają również między młotem (naiwna solidarność z owładniętym żądzą władzy Hitlerem) a kowadłem (wkraczające wojska sowieckie). To czas nie tylko ucieczki, to czas trudnych wyborów, analizy i akceptacji tego, że wcześniejsze życie już nie istnieje oraz czas dostosowania się do nowej rzeczywistości.

Jest niezwykle cienka granica pomiędzy romantyzowaniem tamtejszego okresu czasu (wojna, śmierć, bezwzględna nazistowska polityka) a ciekawie przedstawiona obiektywna historia kobiet niezależnie od ich narodowości. Myślę, że autorka podołała tematowi i umiejętnie z tego wybrnęła. Czekam na dalsze losy bohaterów.

"Czas ucieczki" to kontynuacja "Sekretnego domu" z cyklu "Matki rzeszy". Dalsze losy bohaterki, Ruth, która zaślepiona wiarą w swój kraj, we włodarza była skłonna podporządkować swoje życie jedynej, słusznej idei, jaką było oddanie się woli narodu. Niemiecka kobieta przesiąknięta ideałami tradycyjnej rodziny, gdzie rolą kobiety jest trwanie przy mężu oraz rodzenie dzieci,...

Przepiękna okładka z motywem roślinnym to tylko jeden z pozytywnych aspektów, który przywiódł mnie do tej książki. Kolejna kwestia to tytułowy zawód. Powstało wiele książek o dawnych akuszerkach, niedyplomowanych położnych, o tych kobietach, które postawiły sobie za cel niesienie pomocy, ulgi, wsparcia kobietom w trakcie porodu.

"Tajemnica położnej" nie traktuje jednak w całości o wspomnianym zawodzie, ale jest punktem wyjściowym dla wszystkich wątków poruszonych w książce. Trzy odrębne historie, trzy różne pokolenia, poszczególni wspólni bohaterowie. Ci, którzy przez lata trzymali głęboko skrywane tajemnice i ci, którzy pragną je odkryć, by zaspokoić ciekawość lub pozyskać tak upragniony od dziesięcioleci spokój ducha. Najbardziej poruszyła mnie historia Tess, położnej wspierającej kobiety, która poświęciła swoją wolność dla innych, kosztem rodziny. Druga odsłona tej historii to przeniesienie w czasie, gdy jednym z głównych bohaterów jest wnuk kobiety, natomiast trzecia odsłona to czasy współczesne, gdzie aż dotąd kolejne pokolenie ciągnie za sobą traumy i sekrety swych rodzin. Wszystko to spaja tajemicza plebania, walka o wpływy, majątek i ojcowskie uznanie, tragiczny wypadek i zaginięcie dwóch dziewczynek w odstępie kilkudziesięciu lat. Co wydarzyło się przed laty z małą Alice? Czy jej matka zazna w końcu spokoju poznając los jedynej córki? Czy można żyć normalnie kryjąc w sobie bolesną tajemnicę?

Poprowadzona trzema różnymi liniami czasowymi historia przypadła mi do gustu. Każde z wydarzeń było interesujące, ale też ukazywało spory poziom poczucia niesprawiedliwości w stosunku do danych bohaterów, który w łatwy sposób mógł udzielić się czytelnikowi. W książce dominują mocne, kobiecie postaci, motyw bezwarunkowej miłości rodzica do dziecka oraz konflikt międzypokoleniowy, ale czuć też rozdźwięk między wpływowymi, majętnymi ludźmi, a tymi pozbawionymi lepszych perspektyw. Nie jest to thriller, a raczej obyczajówka z elementami thrillera, z nutą rodzinnej tajemicy w tle. Niestety jak cała książka jest napisana w fascynującym stylu, tak zakończenie w mojej opinii jest delikatnym niewypałem niepasującym do wcześniej zaoferowanego dobrego poziomu, jaki serwowała czytelnikom autorka. Szkoda, ale i tak uważam czas z "Tajemnicą położnej" za udany.

Przepiękna okładka z motywem roślinnym to tylko jeden z pozytywnych aspektów, który przywiódł mnie do tej książki. Kolejna kwestia to tytułowy zawód. Powstało wiele książek o dawnych akuszerkach, niedyplomowanych położnych, o tych kobietach, które postawiły sobie za cel niesienie pomocy, ulgi, wsparcia kobietom w trakcie porodu.

"Tajemnica położnej" nie traktuje jednak w...

"W gąszczu kłamstw" to książka, wobec której miałam sporo oczekiwań. Wynikały one z zapowiedzi, jak i opisu książki. Niestety nie jestem usatysfakcjonowana po tej literackiej przygodzie, a wręcz czuję się zawiedziona.
Autorka na świeczniku kładzie motyw przyjaźni z dzieciństwa, której nieodłącznym elementem staje się tajemnica z przeszłości. Obecnie dorosłe dziś bohaterki, których drogi ponownie się przecinają, to kobiety skrajnie różne. Każda prowadzi inne życie, jedne mniej drugie bardziej udane. Każda z współczesnych dziś kobiet dźwiga jednak na swoich barkach sekret, który sprawił, że wiele lat temu skazano człowieka, a jednocześnie trzymany w tajemnicy dyktował drogę, jaką miała iść poczególna z postaci. Jakie sekrety miały nastoletnie dziewczyny? Czy skazano właściwego człowieka? Jak silna jest dziecięca przyjaźń? Czy równie łatwo jest przedkładać dziecięce przywiązanie na relacje dorosłych obecnie bohaterek? Oraz ile trupów w szafie kryje jeszcze autorka?

Odpowiedzi na te pytania z ochotą pragnie udzielić Marshall. Klimat mrocznego, wilgotnego lasu jest skutecznym do wywoływania atmosfery niepokoju tłem dla wydarzeń z przeszłości i obecnie. Jednak książka niepozbawiona jest wad. W moim odczuciu autorka postawiła na dość specyficzną, niebudzącą sympatii bohaterkę, z której emocjami trudno się utożsamić. Pewne schematy i plottwisty są dość przewidywalne dla dobrze znającego gatunek czytelnika. Można odczuć atmosferę niepokoju, ale brakło tu mocniejszych emocji, tąpnięcia, którego tak upatruję w thrillerach. Pierwsza połowa książki jest przegadana, wprowadzenie w arkana sprawy zajmuje autorce za dużo czasu, a czytelnik może lekko się niecierpliwić oczekując mocniejszych wrażeń. Książkę czyta się bardzo opornie ze względu na specyficzne opisy, skomplikowane, podniosłe metafory, jak i męczą zbyt filozoficzne wycieczki personalne w umysł poszczególnych postaci. Autorka niestety studzi emocje skupiając się na wątkach psychologicznych (pisząc innym doborem słów ten sam wątek), zamiast dodać pikanterii kluczowym wydarzeniom. Zakończenie rzeczywiście nieco może zaskakiwać, ale to niestety za mało by dźwignąć tę książkę.

"W gąszczu kłamstw" to książka, wobec której miałam sporo oczekiwań. Wynikały one z zapowiedzi, jak i opisu książki. Niestety nie jestem usatysfakcjonowana po tej literackiej przygodzie, a wręcz czuję się zawiedziona.
Autorka na świeczniku kładzie motyw przyjaźni z dzieciństwa, której nieodłącznym elementem staje się tajemnica z przeszłości. Obecnie dorosłe dziś bohaterki,...

Niemiecką autorkę można kojarzyć głównie z serii 'Save', młodzieżowej trylogii. Tym razem również Kasten celuje w grupę młodych odbiorców, ale wypływa na inne wody serwując literaturę z gatunku fantastyki. Dla mnie również to nieznane wody, ponieważ poza pojedynczymi, dość popularnymi książkami niewiele czytam w tym gatunku. Jak zatem można ocenić "Fallen princess"?

W Akademii Everfall uczniowie poznają tajniki magii. Każdy uczeń z niepokojem, ale i z niecierpliwością czeka na ten dzień, gdy w zależności od ujawnionych mocy pojawi się jego wyjątkowy talent świadczący też o przyporządkowaniu do danej dziedziny. Być może będziesz strażnikiem czy żniwiarzem, może będziesz posiadać uzdrawiające moce, a może będziesz w stanie przejść transformację z człowieka na zwierzę. Główna bohaterka nadal czeka na swój dar, spodziewając się, że pójdzie śladem matki - jednej z czołowych postaci w społeczeństwie. Jednak los zaskakuje dziewczynę dając jej dar, który ta traktuje jak przekleństwo, a w którego efekcie wszyscy się od niej odwracają. Początkiem powieści jest rzucona przez autorkę tajemicza śmierć jednego z uczniów. Moment ten pokrywając się z ujawnionym darem staje się centrum wydarzeń. Życie Zoey uzupełnia towarzystwo szkolnego żniwiarza, który ma pełnić pieczę nad wychowanką nowego wydziału.

Mona Kasten porusza wątek paranormalnych umiejętności, magii w strukturach dark academia, wąskiej, skłonnej do pobieżnej oceny społeczności uczniów, którzy w jednym momencie kochają, by za chwilę odwrócić się plecami do obiektu sympatii. Historia wydaje się być skonstruowana w interesujący sposób; w momencie, gdy czytelnik sądzi, że nic go już nie zaskoczy, autorka oferuje kolejne niespodziewane wydarzenia. Postać głównej bohaterki przedstawiona jest w wyważony sposób, a jej los wydaje się być przesądzony. Wątek kryminalny jest ciekawy, jego rozwiązanie dość zaskakujące, ale jednak uczciwie należy przyznać, że autorka nadal dba o warstwę obyczajową powieści, a elementy fantastyczne nie graja tutaj pierwszych skrzypiec.

Przyjaźń, miłość, zakazany pojedynek, tajemnicza zbrodnia i magia - ja po latach posuchy od takich książek jestem bardzo pozytywnie zaskoczona "Fallen princess" i z chęcią sięgnę po kolejną część.

Niemiecką autorkę można kojarzyć głównie z serii 'Save', młodzieżowej trylogii. Tym razem również Kasten celuje w grupę młodych odbiorców, ale wypływa na inne wody serwując literaturę z gatunku fantastyki. Dla mnie również to nieznane wody, ponieważ poza pojedynczymi, dość popularnymi książkami niewiele czytam w tym gatunku. Jak zatem można ocenić "Fallen princess"?

W...

Pani Agnieszka jak dla mnie jest w czołówce polskich autorów pod względem napisanych thrillerów psychologicznych. Śmiało mogę powiedzieć, że wielu polskich pisarzy serwujących ten gatunek mogłoby dopieszczać swój warsztat właśnie na twórczości pani Agnieszki. Moja sympatia do autorki rozpoczęła się po "Zostań w domu", której fabułę pamiętam do dziś, a to rzadkość przy czytaniu ponad setki książek rocznie, w tym w większości właśnie thrillerów. Później utkwiło mi w głowie "Terytorium", a kolejną dobrą pozycją w wykonaniu Pietrzyk jest właśnie "Ostatnie słowo", z którego wydarzenia na długo zagoszczą w mojej pamięci. Jednym z powodów jest obranie za sedno książki trudnego tematu, tematu zaginięcia dziecka, czyli dramatu każdego doświadczającego takiej tragedii rodzica. Niepewność, strach, obawa, miłość, która łamie serce i mając dzieci nie potrafię wyobrazić sobie tego obezwładniającego strachu i niepokoju, który już nigdy nie opuszcza rodzica.

William para się niecodziennym zajęciem. Zaszyty w niewielkiej wsi, prócz pielęgnowania ogrodu dochodowo zajmuje się pisaniem początków powieści. Jego spokój burzy uparta klientka, która nalega, by przygotowana książka nie zawierała wyłącznie pomysłu, lecz by Kriger opowiedział od A do Z całą historię. Fikcyjna opowieść nabiera tempa, gra pierwsze skrzypce w "Ostatnim słowie" poruszając temat zaginięcia dziecka, buzujących wyrzutów sumienia, tłumaczonego w imię pokrętnej logiki zła, p3dofilii, zacierania śladów czy dokonywania sprawiedliwości na własną rękę.

Autorka poruszyła wiele istotnych tematów popartych ludzkimi przywarami. Posłużyła się również specyfiką małej, zamkniętej społeczności, która jako tło napędza wydarzenia i podkręcą emocje.
W efekcie fabuła przeplatana jest wydarzeniami wokół procesu tworzenia książki na zamówienie oraz dramatem w przygotowywanym utworze. O ile fikcja literacka Krigera pozostawiła mnie tylko z moralnym niedosytem, o tyle w życiorysie autora oraz w rozgrywających się wokół niego wydarzeniach brakło mi większego rozwinięcia, zostało to potraktowane niemal po macoszemu. Podejrzewam, że taka właśnie miała być intencja autorki do czytelnika, zatem nie narzekam, tylko z niecierpliwością czekam na kolejne książki Pietrzyk.
Ja przy "Ostatnim słowie" bawiłam się wyśmienicie, choć poruszony temat jest niepozbawiony bagażu emocjonalnego.

Pani Agnieszka jak dla mnie jest w czołówce polskich autorów pod względem napisanych thrillerów psychologicznych. Śmiało mogę powiedzieć, że wielu polskich pisarzy serwujących ten gatunek mogłoby dopieszczać swój warsztat właśnie na twórczości pani Agnieszki. Moja sympatia do autorki rozpoczęła się po "Zostań w domu", której fabułę pamiętam do dziś, a to rzadkość przy...

Autorki słynnego "Za zamkniętymi drzwiami" nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Paris po drodze popełniła jeszcze kilka dobrych thrillerów i zdaje się być już książkowym pewniakiem dla fanów tego gatunku. Najnowsza propozycja, czyli "Przyjaciółka" tylko to potwierdza. Co najzabawniejsze, mam wrażenie, że książki autorki szybko się czyta i również szybko zapomina, o czym są. Mnie to jednak nie przeszkadza, bo lubię sięgnąć po treściwy, konkretny thriller, który da mi satysfakcję zarówno w trakcie, jak i przy finale.

Mianem przyjaciela nie określa się pierwszej z brzegu osoby. Znajomość musi być intensywna, wsparcie musi iść z obu stron, jak i relacja winna być trwała i szczera. "Przyjaciółka" porusza temat przyjaźni pomiędzy dwoma małżeństwami, a jednak w obu pojawiają się rysy, które kaleczą związek. Laure wprowadza się do Iris i Gabriela pomstując na nieuczciwego męża. Gabriela trawią trudne doświadczenia z przeszłości. Pierre nie chce nawiązywać z nikim kontaktu, a Iris miota się w tych wszystkich rewelacjach. Pogmatwanie z poplątaniem, a czytelnik nie wie, którego wątku się trzymać, tyle ich tutaj dookoła bohaterów wyrasta, gwarantując jednocześnie trzymające się jednego poziomu emocje. Nie ma co wątpić w talent autorki do umiejętnego połączenia wszystkich wydarzeń, spajając je jednym stabilnym równaniem, a wynik jest bardzo trudny do przewidzenia i przyznaję - mocno mnie zaskoczył.
"Przyjaciółkę" oceniam na bardzo udany, ciekawie poprowadzony, ale niezobowiązujący do głębszej refleksji thriller w sam raz na dwa dłuższe wieczory.

Autorki słynnego "Za zamkniętymi drzwiami" nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Paris po drodze popełniła jeszcze kilka dobrych thrillerów i zdaje się być już książkowym pewniakiem dla fanów tego gatunku. Najnowsza propozycja, czyli "Przyjaciółka" tylko to potwierdza. Co najzabawniejsze, mam wrażenie, że książki autorki szybko się czyta i również szybko zapomina, o czym...

Bierzesz sobie, jako głodny emocji czytelnik książkę. Spodziewasz się fajnej historii w sam raz na jeden, dwa dłuższe wieczory. A tu takie coś?
Pachnie debiutem ze słabą analizą tekstu, choć podobno autorka bestsellerów ma około 170 książek na koncie. Pachnie mocno irytującą bohaterką. Pachnie powtarzającymi się informacjami (trzy razy czytam o tym, jak bohaterka pracowała na pół etatu w sklepie zoologicznym, dwa razy jedna postać przedstawia się bohaterce i inne tego typu fragmenty), jak w dniu świra. Pachnie również nieistotnymi szczegółami, które gaszą w zarodku jakiejkolwiek emocje. Czekając na rozwinięcie akcji przez wiele stron czytam o trudnej przeszłości bohaterki, no ale ileż można? Gdzie ta akcja, ja się pytam? Pierwszy raz od bardzo dawna w trakcie książki postanowiłam sprawdzić opinie innych o niej. Bo albo to ze mną jest coś nie tak, albo ta książka to totalna klapa. Opinie utwierdziły mnie w tym drugim przekonaniu i uspokoiły, jeśli chodzi o moją osobę.

"Bój się sąsiada swego" ma być z założenia thrillerem. Jak dla mnie to to nawet koło thrillera nie stało. Może ktoś, kto nigdy nie sięgał po ten gatunek, odnajdzie się na start w tak ujętej historii, natomiast dla rasowego czytelnika pochłaniającego thrillery jeden za drugim będzie to rozczarowanie roku. Drętwe, nienaturalne dialogi, kiepsko wykreowani bezpłciowi, w większości brązowoocy (a jeden mający najpierw zielone, później indygo oczy) bohaterowie, fabuła nietrzymająca się kupy, wydarzenia niemające żadnego logicznego sensu, dwubiegunowa bohaterka, która boi się własnego cienia, ale po jednym dniu znajomości nazywa już ludzi przyjaciółmi czy miłością życia, a mając trzydzieści lat na karku nie waha się wspominać (kilkukrotnie!) o byciu starą. Książka brzmiąca jak egzemplarz przed korektą tekstu (lub bez weryfikacji betareader'a), w której można znaleźć takie kwiatki, jak mężczyznę mierzącego dziewięćdziesiąt centymetrów (może cierpi na karłowatość, kto go tam wie), braki myślników przy kończeniu dialogu wprawiają w konsternację, a chwilami bohaterka zamienia się w mężczyznę i mówi w formie męskiej. Gdybym tę książkę kupiła, poczułabym się mocno rozczarowana jakością oferowanego mi tekstu za takie pieniądze. Żeby chociaż pomysł ratował ten życiorys bohaterki, ale nie. Jest kiepsko, bezpłciowo, nielogicznie, nienaturalnie, wiele kwestii nie jest wyjaśnionych, a tam gdzie mają być jakiekolwiek emocje po prostu wieje nudą. Czytając tę książkę czułam się potraktowana jak niemyślacy idiota. Fabuły zarysowywać nawet nie będę, bo i tak sporo czasu poświęciłam tej bardzo kiepskiej pozycji.

Bierzesz sobie, jako głodny emocji czytelnik książkę. Spodziewasz się fajnej historii w sam raz na jeden, dwa dłuższe wieczory. A tu takie coś?
Pachnie debiutem ze słabą analizą tekstu, choć podobno autorka bestsellerów ma około 170 książek na koncie. Pachnie mocno irytującą bohaterką. Pachnie powtarzającymi się informacjami (trzy razy czytam o tym, jak bohaterka pracowała...

Czy kusiły mnie opinie innych czytelników o tej książce? Tak. Czy tego typu książki są potrzebne? Jak najbardziej. Czy spędziłam dobrze czas z tą książką? Nie, a zaraz wytłumaczę Wam dlaczego.

Zacznijmy od tego, że "Symfonia potworów" to część cyklu, jaki zaserwował autor, a którego bohaterami jest grupa młodych, zdeterminowanych do walki z zagrożeniami XXI wieku w obrębie cyfryzacji ludzi. Uzdolnieni programiści są w stanie pozyskać tajne dane, znaleźć zagubionego człowieka czy ujawnić ściśle chronione tajemnice na najwyższych szczeblach władzy. W przypadku tej książki ludzie ci skupiają się na dziejącym się przecież dzisiaj na oczach całego świata konflikcie w Ukrainie. Operacja wojskowa jednak nie tylko obejmuje zagrabienie terytoriów, ale i deukrainizację dzieci czy nastolatków. Mnie to przypomina przekazywanie polskich dzieci niemieckim rodzinom, gdzie chociażby na podstawie "Brunatnej kołysanki" można było prześledzić proceder, motywy za nim stojące i dalsze tej nieludzkiej czynności efekty. XXI wiek, a my cofamy się w czasie i w setkach kilometrów, by na nowo przyglądać się tej samej sytuacji, gdzie cierpią przecież niczemu niewinne dzieci.

Nadając fabularny wydźwięk wątkom dokumentalnym autor ukazuje losy rodziny, gdzie przewija się konflikt wojenny, ranni, zniszczone miasta i wsie, porwanie dziecka, zaminowane pola czy punkty kontrolne. Obok tego tkwią wątki mocnej braterskiej miłości czy miłość i tęsknota za utraconym dzieckiem.
Dlaczego zatem nie spędziłam dobrego czasu z tą książką? Bo "reedukacja małych Ukraińców, by uczynić z nich dużych Rosjan" to nie fikcja, o której można zapomnieć po zakończeniu książki. To wydarzenia, które dzieją się tu i teraz i zasadniczo nic z tym nie można zrobić, poza echem niosących się informacji.

Przyglądając się natomiast warsztatowi pisarza, coś mnie w tej książce uwiera. Czy to spłycenie akcji? Niedostatecznie przedstawione emocje matki i siostry porwanego chłopca, z którymi trudno się utożsamić? Brak głębszego rozwinięcia pewnych elementów powieści? Trudno powiedzieć. Z drugiej strony, gdyby autor chciał rozwodzić się nad każdym wątkiem, być może wyszedłby z tego melancholijny gniot, zatem równowaga była tutaj wskazana. Ja czuję lekki niedosyt, ale na pewno doceniam to, że na warsztat wzięto bardzo trudny, współczesny temat, chociażby po to, by zostawić ślad po dziejącej się na naszych oczach historii świata.

Czy kusiły mnie opinie innych czytelników o tej książce? Tak. Czy tego typu książki są potrzebne? Jak najbardziej. Czy spędziłam dobrze czas z tą książką? Nie, a zaraz wytłumaczę Wam dlaczego.

Zacznijmy od tego, że "Symfonia potworów" to część cyklu, jaki zaserwował autor, a którego bohaterami jest grupa młodych, zdeterminowanych do walki z zagrożeniami XXI wieku w obrębie...

Autorka książki "Nigdy cię nie opuszczę" (swoją drogą mam tę książkę na półce i nadal czeka na przeczytanie) serwuje czytelnikowi nową, interesującą historię. Tym razem bohaterka cierpiąca na "syndrom pustego gniazda", która ubolewa nad wyjazdem dorosłej już, jedynej córki na studia. Po latach przebywania w domu i pełnego skupienia na wychowywaniu dziecka kobieta pragnie, wręcz potrzebuje zmian. Dobrą okazją ku temu zdaje się być powrót do dawnej pracy. Obok jest również wspierający mąż, nieustannie w rozjazdach, a jednocześnie z tych, którzy płyną na fali zawodowych sukcesów, zachłystując się pieniędzmi i nie znając granicy umiaru. Rachel popełnia błąd. Po jednorazowej przygodzie, dręczą bohaterkę niepokojące listy, smsy, zdjęcia, a stalker zdaje się dopiero rozkręcać. Kto miesza w życiu bohaterki? Jak bardzo jeden błąd wpłynie ma dotychczasowe, spokojne życie Rachel? Kto jest przychylny kobiecie, a kto pragnie obrócić jej życie w ruinę?

"Niewierną" uważam za dość poprawny i udany thriller. Pomysł interesujący, wykonanie dość dobre, jeden mankament to chwilami irytująca bohaterka. Autorka wzięła na tapetę dość wdzięczny temat zdrady, skoku w bok, jednak nie do końca wykreowała radzącą sobie z tym bohaterkę. Historia przedstawiona w książce jest jednocześnie przykładem tego, do czego prowadzi w małżeństwie brak rozmów. Pod płaszczykiem udanego długoletniego związku kryją się brudy, które prędzej czy później ujrzą światło dzienne i nie byłoby pomysłu na tę książkę, gdyby bohaterowie postępowali jak należy, zarówno w kwestii zdrady, jak i w kwestii poprawnego małżeństwiego dialogu.
Autorka skutecznie buduje napięcie, podsyca co rusz fabułę zaskakującymi wydarzeniami, a jednocześnie próbuje wodzić czytelnika za nos. Zazwyczaj wychodzi jej to dobrze, co sprawia, że "Niewierna" ma prawo spodobać się wielu fanom intryg małżeńskich, perypetii rodzicielskich, a przede wszystkim sympatykom thriller domestic noir, ale nie ma co spodziewać się tu akcji goniącej na łeb, na szyję.

Autorka książki "Nigdy cię nie opuszczę" (swoją drogą mam tę książkę na półce i nadal czeka na przeczytanie) serwuje czytelnikowi nową, interesującą historię. Tym razem bohaterka cierpiąca na "syndrom pustego gniazda", która ubolewa nad wyjazdem dorosłej już, jedynej córki na studia. Po latach przebywania w domu i pełnego skupienia na wychowywaniu dziecka kobieta pragnie,...

O książce już wcześniej słyszałam dużo dobrego, jak i inne, poszczególne powieści autorki były mi dobrze znane. Dzięki wznowieniu przyszedł czas zapoznać się z osławionymi "Wielkimi kłamstewkami". I... jakie to było dobre!
Szczypta humoru, nieco kokieterii, perypetie małżonków przeplatane losami zaabsorbowanych rodziców, bogaci vs. ubożsi i tragedia, której okoliczności nie do końca są jasne.

"Wielkie kłamstewka" to opowieść o matkach z wyższych sfer i tych, których los pieniężne nie oszczędza. To także opowieść o udanych małżeństwach, byłych małżonkach, z którymi wypada utrzymać kontakt i tych małżeństwach, które dawno powinny skończyć się rozwodem lub nigdy nie istnieć. To także okraszona należytym, rodzicielskim humorem historia matek przedszkolaków przeżywających dobrze nam znane rozterki i dylematy na tle innych dzieci czy na tle organizacji placówki wychowawczej, jak i losy nieporozumień, konkurencji między matkami. Wisienką na torcie i spoiwem całej historii jest tajemnicza zbrodnia, jaka miała miejsce, a którą poprzedzają przytoczone przez autorkę wydarzenia. Retrospecja pozwala zrozumieć całokształt okoliczności, w jakich doszło do przestępstwa, a pomysłów przed poznaniem finału czytelnik ma bez liku, bo i autorka kluczy oraz podsyła rozbieżne, różne tropy oraz motywy.

Mam wrażenie, że ta książka idealnie trafiła w czas, w jakim znalazła się w moich rękach. Dziesięć lat temu, sprzed ery męża i dzieci nie interpretowałabym tej książki tak, jak odebrałam ją teraz. Podobało mi się poczucie humoru zafundowane w książce, dystans sytuacyjny, bardzo trafnie nakreślone realia z życia małżonków i realistyczne, tak namacalnie znane mi czy wielu innym matkom życie z dziećmi, z którym bardzo łatwo można się utożsamić. Żeby jednak nie było tak kolorowo, Moriarty porusza i te negatywne kwestie, w tym szeroko pojmowaną przemoc (bez większych spojlerów) i jej efekty. Super. Takiej książki obecnie potrzebowałam i mam ochotę nadrobić serial na jej podstawie.

O książce już wcześniej słyszałam dużo dobrego, jak i inne, poszczególne powieści autorki były mi dobrze znane. Dzięki wznowieniu przyszedł czas zapoznać się z osławionymi "Wielkimi kłamstewkami". I... jakie to było dobre!
Szczypta humoru, nieco kokieterii, perypetie małżonków przeplatane losami zaabsorbowanych rodziców, bogaci vs. ubożsi i tragedia, której okoliczności nie...

Nam, ludziom wydaje się, że mamy wszystko, jesteśmy szczęśliwi, prowadzimy beztroskie życie. Nie mamy świadomości własnego powodzenia, dobrobytu i dostatku, póki nie stracimy oczywistych dla nas rzeczy, póki nie zostaniemy pozbawieni pewnych przywilejów. Dzięki procesowi ewolucji nasze organizmy zostały wyposażone w komplet zmysłów, dzięki którym możemy dzisiaj żyć. Zmysły te na przestrzeni dziejów dostosowywały się do środowiska. Podobnie jak pod względem amatomii (przykład kości ogonowej czy wyrostek robaczkowy), tak i pod względem fizjologii nasze ciała zmieniały się przez tysiące lat, by mieć obecny kształt. Jedne organy zanikały, by inne mogły wyspecjalizować się jeszcze mocniej w swoich funkcjach. Co jednak jeśli nagle w wyniku wypadku, urazu, choroby jeden z naszych zmysłów zacznie szwankować, nie będzie w ogóle sprawny bądź w niewielkim ułamku będzie spełniał swoją funkcję? Nie wiemy tego, póki sami tego nie doświadczymy.

Autor spotyka się z pacjentami, którzy doświadczyli utraty jednego ze zmysłów. Zaburzenia widzenia, omamy, zaburzenia węchu bądź jego całkowity brak, utrata słuchu, niezdolność odczuwania bólu sprawiająca, że nieświadomy niczego człowiek dewastuje organizm i naraża go na urazy, zaburzenia równowagi prowadzące do niekontrolowanego upadku - tym i innym schorzeniom przygląda się czytelnik wraz z autorem i jego rozmówcami. Pacjenci opisują dolegliwości, drogę do pierwszych diagnoz celem uzyskania pomocy medycznej, wpływ schorzenia na codzienność, życie zawodowe i rodzinne. Przytoczone przypadki są przedstawione w interesujący sposób, a autor dla uzupełnienia danych problemów dotyczących zmysłów raczy czytelnika anatomią i fizjologią w pigułce, jak i licznymi grafikami. Nieco skróciłabym wiadomości stricte naukowe na poczet interesujących przypadków medycznych i wyszłaby z tego książka niemal idealna.

Nam, ludziom wydaje się, że mamy wszystko, jesteśmy szczęśliwi, prowadzimy beztroskie życie. Nie mamy świadomości własnego powodzenia, dobrobytu i dostatku, póki nie stracimy oczywistych dla nas rzeczy, póki nie zostaniemy pozbawieni pewnych przywilejów. Dzięki procesowi ewolucji nasze organizmy zostały wyposażone w komplet zmysłów, dzięki którym możemy dzisiaj żyć. Zmysły...