Jesteśmy społecznością, która kocha książki

We wszystkich innych częściach "Jeżycjady" Mila Borejko jest zaradną staruszką, wręcz Matką Polką. W tym wydaniu Mili jeszcze nie widzieliśmy .
Czytając tę część naprawdę czułam, ile już lat minęło od początku. Miałam mocne wrażenie, że przeżyłam je razem z bohaterami. Wspaniale spędziłam czas z tą książką w ręku. Serdecznie polecam!

We wszystkich innych częściach "Jeżycjady" Mila Borejko jest zaradną staruszką, wręcz Matką Polką. W tym wydaniu Mili jeszcze nie widzieliśmy .
Czytając tę część naprawdę czułam, ile już lat minęło od początku. Miałam mocne wrażenie, że przeżyłam je razem z bohaterami. Wspaniale spędziłam czas z tą książką w ręku. Serdecznie polecam!

Wspaniałe, zapierające dech w piersiach, poruszające do głębi.
Taka powinna być książka przeznaczona do czytania "na serio".
Poznawanie prawdziwych ludzi zmagających się z wojną, ale i samym sobą było najlepszym, co można zamieścić w książce. Zośka, Alek, Rudy to osoby, które pomimo upływu czasu na zawsze pozostaną w moim sercu. Kiedy dotarłam do momentu śmierci Rudego, płakałam jak bóbr. Z kolejnymi stronami było jeszcze gorzej, a śmierć Aleksego pogorszyła mój stan.
Jestem dumna, że jestem POLKĄ właśnie dzięki takim ludziom, którzy walczyli o lepsze życie dla siebie, ale i dla nas - kolejnych pokoleń. Ludzie, przestańmy na wszystko narzekać i spójrzmy na to co mamy. Pytanie : co takiego mamy? Wolność zapewnioną dzięki takim jak ONI.

Wspaniałe, zapierające dech w piersiach, poruszające do głębi.
Taka powinna być książka przeznaczona do czytania "na serio".
Poznawanie prawdziwych ludzi zmagających się z wojną, ale i samym sobą było najlepszym, co można zamieścić w książce. Zośka, Alek, Rudy to osoby, które pomimo upływu czasu na zawsze pozostaną w moim sercu. Kiedy dotarłam do momentu śmierci Rudego,...

Szczerze pokochałam tę książkę. Autor tak trafnie zawarł strony życia w ok.30-stronowej powieści. Byłam pewna, że popłaczę się na koniec, bo znałam zakończenie. Skończyłam czytać z suchymi oczami, ale w umyśle miałam mokrą plamę. Wiem, że to dość dzikie określenie, ale trafne do mojego stanu. To tak, jakby ktoś zrobił kleksa informacyjnego w głowie. Mokro, ale nowa substancja-nowa mądrość i przeżycia. Kiedy "kleks" wysechł mogłam zrozumieć do czego była potrzebna śmierć Oskarka. Pytanie 'czemu Bóg pozwolił, by chłopiec umarł' było nie potrzebne. Dziwne, ale nawet nie zastanawiałam się nad odpowiedzią. Chłopiec dostał od Boga coś lepszego niż długie życie. ON dostał WSPANIAŁE życie, które jest droższe i bardziej pożądane.
Jak dobrze, że powstają książki takie jak ta. Gorąco polecam i daję słowo, że ponownie przeczytam "Oskara i panią Różę".

Szczerze pokochałam tę książkę. Autor tak trafnie zawarł strony życia w ok.30-stronowej powieści. Byłam pewna, że popłaczę się na koniec, bo znałam zakończenie. Skończyłam czytać z suchymi oczami, ale w umyśle miałam mokrą plamę. Wiem, że to dość dzikie określenie, ale trafne do mojego stanu. To tak, jakby ktoś zrobił kleksa informacyjnego w głowie. Mokro, ale nowa...