Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Adam to mężczyzna w średnim wieku. Nie pracuje zawodowo, dni upływają mu na opiece nad domem i dwiema córkami – piętnastoletnią Miriam i ośmioletnią Rose, i zbieraniem materiałów do pracy o odbudowie, zniszczonej podczas wojny, Katedry w Coventry. Żona Adama, Emma, jest wiecznie zapracowanym lekarzem i żywicielem rodziny. Domowy mir odchodzi w zapomnienie kiedy nastoletnia córka Adama mdleje na szkolnym boisku. Serce Miriam staje na kilkadziesiąt sekund. Dlaczego? Czy to zdarzy się ponownie? Jeśli tak, to kiedy? Czy schorzenie dziewczyny jest dziedziczne? Czy problem może dotyczyć też młodszej z córek? Czy ma on coś wspolnego ze śmiercią matki Adama?

"Między falami" to przede wszystkim portret rodzicielskiego strachu. I to w dobie kryzysu brytyjskiego systemu ochrony zdrowia. Ale to też medytacja nad tymczasowością życia. Dziś wszystko jest świetnie, jutro twoje dziecko nagle przestaje oddychać i lekarze nie potrafią powiedzieć dlaczego. Dziś żyjemy w spokojnym kraju, we względnym dobrobycie, nazajutrz nadlatują bombowce niszcząc naszą sielankę. Codziennie znajdujemy się 'między falami' szczęścia i niepokoju.
To chyba najbardziej przepełniona społecznym komentarzem powieść Moss. Deaktualizuje sie mit samarytańskiego NHS, którego gorliwi i empatyczni pracownicy śpieszą z pomocą chorym, a za wszystko suto płaci państwo. Dziesiejszy system jest jak ten z powieści Moss – niewydolny, przepełniony zmęczonymi lekarzami zmuszanymi do wielogodzinnych dyżurów(skąd my to znamy?).
Autorka, znana z koncentrowania fabuły wokół życia rodzinnego(vide "Nocne czuwanie"), łamie tu stereotyp typowej brytyjskiej rodziny i, mocno zakotwiczony w kulturze, model małżeństwa, w którym to mężczyzna jest głównym żywicielem rodziny. Adam piecze więc różowe muffinki, pierze bieliznę córek i zabiera swoje pociechy na dziecięce imprezy, od czasu do czasu czyniąc nieśmiałe pretensje do żony, że ta nie uczestniczy w życiu dzieci. Nawet w otwartym, zachodnim społeczeństwie taka zamiana ról budzi zaskoczenie.

Przeczytałam z przyjemnością.
(Choć narrator mocno mnie irytował)

Adam to mężczyzna w średnim wieku. Nie pracuje zawodowo, dni upływają mu na opiece nad domem i dwiema córkami – piętnastoletnią Miriam i ośmioletnią Rose, i zbieraniem materiałów do pracy o odbudowie, zniszczonej podczas wojny, Katedry w Coventry. Żona Adama, Emma, jest wiecznie zapracowanym lekarzem i żywicielem rodziny. Domowy mir odchodzi w zapomnienie kiedy nastoletnia...

Who run the world?
Girls!

Zaczyna się od nastolatek. Młode dziewczyny odkrywają w sobie 'siłę' – wrodzoną zdolność do uwalniania elektrycznych wstrząsów. Mogą teraz z łatwością zabić kogo chcą porażając go prądem. Przestają być istotami bezbronnymi, narażonymi na wykorzystanie. Mogą rzucić się w pogoń za swoimi seksualnymi oprawcami, obalić patriarchalne rządy, zrzucić burki i hijaby, wypowiedzieć posłuszeństwo mężczyznom.
Ale ten kto ma władzę, szybko uczy się jej nadużywać. Niezależnie od płci...

"Siła" Naomi Alderman jest eksperymentem, który czerpie inspiracje z twórczości Margaret Atwood i innych, jakże popularnych dziś, dystopii. Co by było gdyby... kobiety nagle znalazły w sobie narzędzie do podporządkowania mężczyzn? Jak wyglądałby nasz świat gdyby zapanował na nim agresywny matriarchat? Cóż, wizja Alderman daleka jest od marzeń nawet najbardziej zajadłych feministek.

Czytając powieść Alderman nie sposób nie mieć wrażenia, że medium jakim jest proza, nawet bardzo sprawna, nie jest do końca wystarczające by wizualnie wyegzekwować pomysł autorki. Mamy wartką akcje i element supernaturalny – dwa główne składniki dobrego filmu czy serialu, ale w medium pisanym to za mało, żeby utrzymać czytelnika w zachwycie. Główne postaci, które prowadzą nas przez fabułę - młodziutka Allie, wykorzystywana seksualnie przez ojczyma, córka londyńskiego przestępcy – Roxy, Margot, dla której nowo zyskana moc to przepustka do politycznej kariery i władzy i jej córka Jocelyn – są płaskie, a ich motywacje(władza, zemsta...), bardzo niewyszukane.
Trochę pracy nad budową postaci i z "Siły" byłby świetny film. Oglądałabym.

Barack Obama lubi, panel jurorski Baileys Women's Prize for Fiction 2016 nagradza, a ja przeczytałam i nie żałuję, choć odczucia mam raczej mieszane.

I polecić mogę – szczególnie fanom szeroko rozumianej fikcji spekulatywnej.

https://www.instagram.com/pustaliteratka/

Who run the world?
Girls!

Zaczyna się od nastolatek. Młode dziewczyny odkrywają w sobie 'siłę' – wrodzoną zdolność do uwalniania elektrycznych wstrząsów. Mogą teraz z łatwością zabić kogo chcą porażając go prądem. Przestają być istotami bezbronnymi, narażonymi na wykorzystanie. Mogą rzucić się w pogoń za swoimi seksualnymi oprawcami, obalić patriarchalne rządy, zrzucić...

Na północy Hiszpanii, oblewana przez oceaniczne wody Zatoki Biskajskiej, leży kraina zwana Baskonią. Mieszkają tam bohaterowie powieści Aramburu(podobno jednej z najważniejszych książek ostatniej dekady w Hiszpanii!) - dwie zwaśnione rodziny, dla których ten górzysty skrawek lądu to 'patria' – ojczyzna.

Kiedy Txato ginie z rąk bojowników ETA o jego zamordowanie podejrzewany jest syn bliskich przyjaciół – Joxe Mari. Nienawiść przybiera na sile i rodzina zabitego przedsiębiorcy zmuszona jest opuścić sielskie miasteczko i pochować seniora rodu w odległym San Sebastian. Przyjdzie jednak czas, kiedy zrozpaczona wdowa po Txato zechce wrócić do porzuconego naprędce mieszkania i życia...

Aramburu stworzył historię epicką(650 stron, ponad 30 lat losów obu klanów), ale też nadspodziewanie przystepną i napisaną z dużym wyczuciem. Przede wszystkim to opowieść o ludziach, o ich życiu w dobie krwawego politycznego konfliktu, kiedy przestają się liczyć dawne sympatie, a nowym wyznacznikiem statusu jest postawa wobec separatystycznych dążeń.

Szacunek za plejadę świetnie nakreślonych, wielowymiarowych postaci!

Na północy Hiszpanii, oblewana przez oceaniczne wody Zatoki Biskajskiej, leży kraina zwana Baskonią. Mieszkają tam bohaterowie powieści Aramburu(podobno jednej z najważniejszych książek ostatniej dekady w Hiszpanii!) - dwie zwaśnione rodziny, dla których ten górzysty skrawek lądu to 'patria' – ojczyzna.

Kiedy Txato ginie z rąk bojowników ETA o jego zamordowanie...