Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Jedną z przyczyn, dla których pragniemy miłości i tak rozpaczliwie jej szukamy, jest to, że miłość to jedyne lekarstwo na samotność, wstyd i smutek. Są uczucia, które zapadają w serce tak głęboko, że tylko samotność może je znowu wyciągnąć. Są prawdy tak bolesne, że tylko wstyd pomaga z nimi żyć. I są sprawy tak smutne, że w płaczu nad nimi może cię wyręczyć tylko dusza.”

Główny bohater, Australijczyk, został porzucony przez żonę, uzależnił się od heroiny i zaczął napadać na banki. Wreszcie został schwytany i osadzony w więzieniu na dwadzieścia lat. Udało mu się uciec i dostał się do Indii. Ukrywał się w slumsach w Bombaju. Z czasem pokochał ten kraj oraz jego mieszkańców. Nawiązał wiele znajomości, niektóre przerodziły się w przyjaźnie. Zaczął współpracować z mafią, poznał też piękną kobietę, Klarę. W jego życiu niemało było złych doświadczeń, które jednak wiele go nauczyły.

Zachęcona pozytywnymi opiniami, które poczytałam na temat tej książki, postanowiłam w końcu po nią sięgnąć. Na początku nie czytało się tego dobrze… Potem było już nieco lepiej. Bardzo ciekawie w książce zostały przedstawione Indie. Opisy są tak doskonałe, że czytając ma się wrażenie wspólnego spaceru z bohaterami oraz uczestniczenie w ich życiu. Poznajmy przekrój społeczny kraju, zwyczaje. Niejednokrotnie opisy dla nas szokujące i nie do przyjęcia. Książka to jednak nie tylko opis kraju. To przede wszystkim opisy przygód, sensacji, to poszukiwanie siebie oraz swojego miejsca w świecie. I właśnie ten ostatni aspekt… Te pseudofilozoficzne rozważania na temat życia sprawiają, że książka się dłuży i nie mogłam przeczytać jej tak szybko jak chciałam. Po prostu… Nieco nużąca.

Podsumowując "Shantaram" to według mnie niezła, wielowątkowa powieść, która jednak troszkę nudzi. Wywołuje we mnie dość sprzeczne uczucia i mam poważny problem z jej ocenieniem. Bo mimo wszystko… Niektóre fragmenty można uznać za doskonałe, inne za kiczowate i kompletnie pozbawione sensu. Przyznam, że jeszcze przy żadnej książce nie miałam takich problemów z oceną. Zostańmy jednak przy siódemce.

Czy polecam te książkę? Tutaj już nie mam dylematu. Warto to zrobić. Warto ją przeczytać i samemu ocenić. Bo każdy odbierze ją inaczej. Tego jestem pewna.

„Jedną z przyczyn, dla których pragniemy miłości i tak rozpaczliwie jej szukamy, jest to, że miłość to jedyne lekarstwo na samotność, wstyd i smutek. Są uczucia, które zapadają w serce tak głęboko, że tylko samotność może je znowu wyciągnąć. Są prawdy tak bolesne, że tylko wstyd pomaga z nimi żyć. I są sprawy tak smutne, że w płaczu nad nimi może cię wyręczyć tylko...

„Poinformował pana Spocka, że z prozakiem koniec, ponieważ w ciągu ostatniego miesiąca zjadł go więcej niż całe Hollywood, a efektywność jego pracy jest na poziomie francuskiego związkowca.”

Druga część cyklu przestawiająca losy arystokratycznej rodziny Kostków, którzy przenoszą się do odziedziczonego czeskiego zamku z USA. Tym razem muszą stawić czoła rzeszom turystów i ich ciągłym narzekaniom. Kostkowie zostają poddani wielkiej próbie - jak sprawdzą się w nowych rolach? W końcu wywodzą się z rodu szlacheckiego. Jest ich troje. Mają kasztelana, ogrodnika oraz kucharkę… Czy łatwo być arystokratą w latach 90. XX wieku?

„Arystokratkę w ukropie” podobnie jak pierwszą część przeczytałam bardzo szybko… A uśmiech znowu nie schodził z mojej twarzy. Perypetie Marii, jej rodziców, znajomych oraz służby w nowych rolach są naprawdę przezabawne. Wydarzenia ponownie śledzimy właśnie z perspektywy Marii. Całość napisana jest lekkim, przyjemnym językiem. Coś w sam raz na poprawę humoru i oderwanie się od rzeczywistości. Nie sposób się od niej oderwać. Niezmiennie moją ulubioną postacią (i tą najbardziej komiczną pozostał pan Józef. Zapewne w prawdziwym życiu nie umiałabym z kimś taki współpracować… Choć pozostałe postacie także są dość zabawne i z uśmiechem na twarzy czyta się o ich wybrykach. A jest ich całkiem sporo.

Powtórzę się – czeski humor jest dość specyficzny, więc jak sądzę nie każdemu przypadnie do gustu, ale zachęcam bardzo do sięgnięcia po tę książkę. Najlepiej zacząć od pierwszej części – jeżeli ktoś jeszcze w ogóle nie miał do czynienia z tym cyklem.

„Poinformował pana Spocka, że z prozakiem koniec, ponieważ w ciągu ostatniego miesiąca zjadł go więcej niż całe Hollywood, a efektywność jego pracy jest na poziomie francuskiego związkowca.”

Druga część cyklu przestawiająca losy arystokratycznej rodziny Kostków, którzy przenoszą się do odziedziczonego czeskiego zamku z USA. Tym razem muszą stawić czoła rzeszom turystów i...

„Nowe nie może uchodzić za stare, a coś, co zostało zniszczone, nie będzie już całe.”

Na tydzień przed świętami Bożego Narodzenia młody policjant Martin Mohlin jedzie na wyspę Valön, by poznać rodzinę swojej narzeczonej. Uroczysta kolacja przeradza się jednak w dramat - niespodziewanie na ziemię osuwa się martwy senior rodu i najbogatszy członek rodziny Liljecronas – Ruben. Martin nie ma wątpliwości, że doszło do morderstwa. Sytuacja jest tym bardziej niebezpieczna, że z powodu zamieci śnieżnej nie można wydostać się z wyspy. Uwięzieni w domu goście czują na plecach oddech śmierci.
Czytałam wcześniej kilka recenzji tej książki. Myślałam, że może się wyłamię i moje odczucia będą inne, napiszę coś nowego i odkrywczego. Niestety tak nie jest. Napięcia tutaj zdecydowanie brakuje. Bohaterowie są bezbarwni i powierzchowni. Więzy rodzinne powielają schemat wielokrotnie już wykorzystywany w literaturze: bogata głowa rodziny i bliscy zabiegający o uszczknięcie dla siebie jak najwięcej. Nie ma tutaj nic, co mogłoby przykuć uwagę czytelnika na dłużej. Niestety… Jestem wielką fanką twórczości Camilli Lackberg, ale tym razem z przykrością stwierdzam, że się nie popisała... Porównanie tego opowiadania do opowiadań Agathy Christie jest krzywdzące. Tak – niestety.
Są ludzie, którzy po przeczytaniu kiepskich opinii na temat jakiejś książki w ogóle po nią nie sięgają, a ja… Uległam. Chyba za dużo w swoim życiu przeczytałam kryminałów. Ale jak mogłam to pominąć? Przecież to Camilla! Przecież to jedna z moich ukochanych autorek! Ale nie tym razem. Po prostu nie tędy droga. Mocne 5 jedynie z sentymentu do autorki.

„Nowe nie może uchodzić za stare, a coś, co zostało zniszczone, nie będzie już całe.”

Na tydzień przed świętami Bożego Narodzenia młody policjant Martin Mohlin jedzie na wyspę Valön, by poznać rodzinę swojej narzeczonej. Uroczysta kolacja przeradza się jednak w dramat - niespodziewanie na ziemię osuwa się martwy senior rodu i najbogatszy członek rodziny Liljecronas –...