Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chcę dać 10 gwiazdek, ale - podejrzewam, że was również to dotyczy - to strasznie stresujące. W sercu zdecydowanie jedenaście na dziesięć.

Chwilę zbierałam się za napisanie tego co myślę, a nadal ciężko mi zebrać wszystko w słowa. Nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z panią Bardugo i poza dobrymi ocenami na goodreads, nie wiedziałam czego się spodziewać.

To jest fantastyka!

Historia skupia się na szóstce różnych bohaterów i każdego z osobna polubiłam na swój sposób. Często zdarza się, że w historiach opowiadanych z różnych perspektyw, któryś z bohaterów i ja po prostu do siebie nie pasujemy, gdzie tutaj wszyscy zdobyli moje serce. Przez całe 500 stron nie mogłam się oderwać. Nie tylko bohaterowie trzymali mnie przy historii, ale również styl pisania Leigh Bardugo, zwroty akcji i fakt, że c o ś się dzieje. Żywo, żwawo, jedno łączy się z drugim. Nie ma dziur w fabule. A jeśli są to niezauważalne. Do tego, Bardugo nie boi się zabijać bohaterów.

Zdziwiona również byłam, że naprawdę nie musiałam czytać trylogii Griszy (chociaż teraz to rozpatruję (jeśli ktoś ma na zbyciu to się zgłaszam!)).

Pokochałam Klub Wron, tę historię i styl pisania autorki. Nie mogę się już doczekać, żeby znaleźć chwilę i zacząć drugą cześć tej dylogii.

Chcę dać 10 gwiazdek, ale - podejrzewam, że was również to dotyczy - to strasznie stresujące. W sercu zdecydowanie jedenaście na dziesięć.

Chwilę zbierałam się za napisanie tego co myślę, a nadal ciężko mi zebrać wszystko w słowa. Nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z panią Bardugo i poza dobrymi ocenami na goodreads, nie wiedziałam czego się spodziewać.

To jest...

2015:
Wydaje mi się, że ludzie źle podchodzą do tej pozycji i niepotrzebnie z góry czegoś oczekują.

Od początku. Rodzina Sinclairów. Piękni, bogaci, wychowani, jednym słowem idealni. Jednak, jak można się domyśleć, to tylko pozory.
Bowiem każda księżniczka ma swojego króla.

Cadence - główna bohaterka i zarazem narratorka oraz członkini tytułowych łgarzy - przedstawia nam świat oczyma zniszczonej bogactwem i chorobą nastolatki, która stara sprzeciwić się tradycjom i ogólnoprzyjętym zwyczajom Sinclairów.

Byliśmy łgarzami to wspaniały obraz idealnej rodzinki przybierającej maski w zależności od okazji. Nikt tutaj nie jest prawdziwy.

Boję się dużo mówić, żeby nie zaspoilerować niczego, aczkolwiek ważnym jest aby wspomnieć, że książka ta jest zaplanowana od A do Z. Uświadomiłam sobie to po przeczytaniu ostatniej strony - tutaj każde zdanie miało znaczenie. To czy treść będzie miała dla nas jakąś wartość zależy chyba tylko od nas. Dla niektórych zapewne tylko egzaltowana nastolatka zaznaczyłaby sobie w niej jakiś fragment, a dla innych - takich jak ja na przykład - znajdzie się kilka cennych cytatów.

Ważna jednak jest tajemnica i jej rozwiązanie. Ono przychodzi dość późno, ale myślę, że to zabieg celowy. Styl autorki jest... piękny. Niestety nie mogę powiedzieć czy tłumaczenie rzeczywiście mu ujmuje, ponieważ nie znam oryginału. W każdym razie nie mogłam się oderwać.

Przyznam się, że sama do Byliśmy łgarzami podchodziłam długo. Przede wszystkim przez te wszystkie rozczarowania, o których słyszałam od wielu recenzentów. Postanowiłam więc nie oczekiwać od książki niczego. Nastawić się, że może nie być ona geniuszem i po prostu dać jej szansę. I to własnie polecam zrobić każdemu.

Byliśmy łgarzami to naprawdę inteligentna powieść. Do tego króciutka, zapewniam, że wielu umili letnie wieczory! Polecam.

...
A może właśnie kłamałam?

2015:
Wydaje mi się, że ludzie źle podchodzą do tej pozycji i niepotrzebnie z góry czegoś oczekują.

Od początku. Rodzina Sinclairów. Piękni, bogaci, wychowani, jednym słowem idealni. Jednak, jak można się domyśleć, to tylko pozory.
Bowiem każda księżniczka ma swojego króla.

Cadence - główna bohaterka i zarazem narratorka oraz członkini tytułowych łgarzy - przedstawia...

2015: Od kiedy wokół tej serii panuje tak wielki hałas, miałam co do niej duże oczekiwania. Cóż. Rozczarowałam się.
Do lektury byłam pozytywnie nastawiona, przez pierwszą połowę książki wręcz przeleciałam, ale zauważyłam wtedy jedną rzecz - czytam czekając na jakikolwiek rozwój akcji. Po prostu wynudzałam się na śmierć pragnąc jak najszybciej dotrzeć do jakiejś kulminacji wątku. Słabo zbudowany świat przedstawiony też tego nie nadrabiał i jedyne co pocieszało mnie w tym momencie to w zasadzie prosty język autorki.
No i jeszcze harem wokół głównej bohaterki. Pożal się Boże, miałam ochotę omijać niektóre fragmenty, przykro mi. Nie chcę nikomu wjeżdżać na ambicje, ale Szklany Tron nie jest specjalnie ambitną lekturą dla koneserów fantastyki. Cóż, nie ukrywam, że były momenty, gdzie bawiłam się lepiej i koniec końców jako tako strawiłam tę książkę. Z pewnością sięgnę po drugą część z nadzieją, że będzie lepsza. (spoiler: nie była)

Tak więc ostrzegam każdego aby od Szklanego Tronu nie wymagał wiele przed przeczytaniem, bo może doprowadzić to do rozczarowania.

2015: Od kiedy wokół tej serii panuje tak wielki hałas, miałam co do niej duże oczekiwania. Cóż. Rozczarowałam się.
Do lektury byłam pozytywnie nastawiona, przez pierwszą połowę książki wręcz przeleciałam, ale zauważyłam wtedy jedną rzecz - czytam czekając na jakikolwiek rozwój akcji. Po prostu wynudzałam się na śmierć pragnąc jak najszybciej dotrzeć do jakiejś kulminacji...