Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ogień i krew jest to książka, która na pewno spodoba się fanom Gry o Tron. Czy aby na pewno?
Osobiście uważam, że jest to specyficzna powieść, która nieco odbiega od stylu, jakim pisana była wcześniejsza seria Martina. Dzieje rodu Targaryenów, którzy stali się moimi ulubieńcami w formie kroniki? To nie mogło skończyć się dla mnie dobrze.
Jednak przeczytałam pierwszą część i nawet piszę opinię, więc wyszło całkiem przeciwnie.

Zacznę od tego, że po książkę sięgnęłam zaraz po jej premierze. I po kilku stronach ją odłożyłam. Nie mogłam przebrnąć przez te wszystkie pojawiające się postacie, nazwiska, nowe nazwy i naprawdę miałam wrażenie, że czytam kronikę. Bez żadnej fabuły. Bez żadnej akcji. Poddałam się. Pomyślałam "co to za książka fantasy, gdzie mam odczucie, jakbym czytała podręcznik od historii". Dosłownie tak było.
Na tym chwilowo skończyła się moja przygoda z Historią Targaryenów.
ALE... No właśnie zawsze jest to ale :) Pojawił się serial i oczywiście ja- zagorzała fanka wcześniejszych książek Martina musiałam wrócić do książki. Musiałam wiedzieć jak bardzo ekranizacja odbiega od książki. Każdy mol książkowy musi to wiedzieć.
Pokonałam początek książki i było coraz lepiej. Aż tak dobrze, że nie mogłam w pewnym momencie się oderwać. Nawet forma pisania już mi nie przeszkadzała. Było to coś nowego i wyszło naprawdę dobrze. Chociaż zdradzę, że zarówno serial, jak i książka, mimo że od siebie odbiegają, mi się podobają.
Dałabym 8 albo 9 gwiazdek, ale jednak to wprowadzenie do całej Historii dalej mnie nie przekonało. Bynajmniej mam nadzieję, że ja przekonałam Was do sięgnięcia po książkę! :)

Ogień i krew jest to książka, która na pewno spodoba się fanom Gry o Tron. Czy aby na pewno?
Osobiście uważam, że jest to specyficzna powieść, która nieco odbiega od stylu, jakim pisana była wcześniejsza seria Martina. Dzieje rodu Targaryenów, którzy stali się moimi ulubieńcami w formie kroniki? To nie mogło skończyć się dla mnie dobrze.
Jednak przeczytałam pierwszą część...

Jestem pod wrażeniem tej książki. Dawno nie czytałam czegoś, co by mnie tak pochłonęło. I to dosłownie. Z wahaniem do niej podchodziłam, ze względu na to, że seria Lux autorki nie do końca mi się podobała, jednak tutaj dostałam coś naprawdę epickiego. Historia oryginalna tzn. świat wykreowany przez Armentrout jest nowy, ciekawy. Bohaterka intrygująca, tajemnice i intrygi też są. No i jest romans. Czego chcieć więcej? ;) Naprawdę polecam

Jestem pod wrażeniem tej książki. Dawno nie czytałam czegoś, co by mnie tak pochłonęło. I to dosłownie. Z wahaniem do niej podchodziłam, ze względu na to, że seria Lux autorki nie do końca mi się podobała, jednak tutaj dostałam coś naprawdę epickiego. Historia oryginalna tzn. świat wykreowany przez Armentrout jest nowy, ciekawy. Bohaterka intrygująca, tajemnice i intrygi...

Dawno nie czytałam tak słabej książki. Po opiniach i tak dobrej ocenie, spodziewałam się naprawdę ambitnej opowieści o weteranie wojennym, który zmaga się z traumą, z przerażającymi wspomnieniami i ogromną stratą. A co dostałam? Weterana - można by powiedzieć dość próżnego, bo najbardziej nad czym rozpaczał, to jego oszpecona twarz. Los go nie oszczędził, bo również stracił rękę i nogę, co naprawdę jest okropne i nie śmiem twierdzić, że to nie jest tragedia sama w sobie, ale to jest według mnie naprawdę ciężki temat, który powinien pokazać czytelnikowi, że powinien doceniać to, co się ma i że naprawdę mimo wielu strat, powinniśmy doceniać życie, bo nawet po takich stratach, można żyć dalej. A czytając tą książkę, jedyne co czułam, to litość do bohaterów, ale nie przez rzeczy, które przeszli, tylko do rozmów przez nich przeprowadzanych i do banalności ich historii. Już nie chcę się rozczulać nad przewidywalnością fabuły i nad typowymi schematami utrwalanymi w romansach, bo nie chcę się znowu czuć zażenowana. Bo własnie to też czułam przy czytaniu - zażenowanie. Dodatkowo niestety to jest dla mnie katastrofa, że ta książka została porównana do klasyku - do Pięknej i Bestii.
Nie chcę wyjść na czepialską, bo może można tam znaleźć 2 ewentualnie 3 strony, na których wspomina nasz główny bohater o tragicznych wydarzeniach z przeszłości, gdy był na służbie, jednak są one dla mnie potraktowane po macoszemu, że gdybym je jakoś przeoczyła, to bym mogła pomyśleć, że uległ on nieszczęśliwemu wypadkowi samochodowemu. No niestety nie spodobały mi się postacie, nie spodobały mi się okoliczności ich spotkania, ich rozmowy, a nawet narracja i cała historia. Jestem całym sercem na nie i zdecydowanie nie sięgnę po inne książki autorki.

Dawno nie czytałam tak słabej książki. Po opiniach i tak dobrej ocenie, spodziewałam się naprawdę ambitnej opowieści o weteranie wojennym, który zmaga się z traumą, z przerażającymi wspomnieniami i ogromną stratą. A co dostałam? Weterana - można by powiedzieć dość próżnego, bo najbardziej nad czym rozpaczał, to jego oszpecona twarz. Los go nie oszczędził, bo również stracił...