Jesteśmy społecznością, która kocha książki

I tak to już jest na koniec. Wszyscy aktorzy się rozchodzą, a biedny Mordimer zostaje z pustymi rękoma i bagażem ludzkiej niechęci...

I tak to już jest na koniec. Wszyscy aktorzy się rozchodzą, a biedny Mordimer zostaje z pustymi rękoma i bagażem ludzkiej niechęci...

Każdy człowiek nosi w sobie zaczątki różnych osobowości, są to jakby nie wykiełkowane zalążki zupełnie innych, potencjalnych ludzi. Ludzkie życie rozwija tylko tę, która staje się osobowością nadrzędną, właściwą. Te inne jednak tkwią w nim nadal, chociaż niedojrzałe, niepełne, ledwie zarysowane, ale wciąż bardzo konkretne. Kiedy owa wiodąca osobowość z jakichś przyczyn słabnie, te inne dochodzą do głosu. Stąd bierze się szaleństwo, poczucie opętania, rozbicia. Stąd także bierze się miłość, bo czasem się zdarza, że spotkane w życiu przypadkowo osoby są w zaskakujący sposób do nas podobne, pokrewne nasionom, które nosimy w sobie. Rozpoznanie tych ludzi i dążenie do wciągnięcia ich w swoją orbitę jest właśnie tym, co nazywa się miłością. [...] Kiedy pojawia się miłość, wyostrza się zdolność widzenia rzeczy, które do tej pory pozostawały w cieniu. Ale także ostrość widzenia tego, co już znane, zaciera się.

Każdy człowiek nosi w sobie zaczątki różnych osobowości, są to jakby nie wykiełkowane zalążki zupełnie innych, potencjalnych ludzi. Ludzkie ...

Kazda podroz zaczyna sie od stanu, ktory mozna by okreslic jako zachlysniecie sie przestrzenia. Cialo ledwie zauwazalnie drzy z podniecenia, w glowie sie kreci od mijanych krajobrazow. [...] Na poczatku podrozy nie tyle wazny jest cel, ile samo przesuwanie sie w przestrzeni i czasie. Mysl ma wtedy tyle miejsca, ze moze leniwie plynac, a wzrok prostuje sie na rozleglym krajobrazie jak platki rozkwitajacego maku. Krawedzie niepokojow i lekow staja sie lagodniejsze, jakby umowne. Swiat widziany z poruszajacego sie punktu wyglada na bardziej harmonijny i ostateczny w swym ksztalcie. Podroz uczy takze nieprzywiazywania sie do szczegółu. To wlasnie cecha, szczegol jest sednem bezruchu, bo istota rzeczy ciągle sie zmienia. Sytuacje z przeszlosci ogladane oczami podroznego czesto odkrywaja nowe znaczenia. Podrozujacy ludzie staja sie madrzejsi nie tylko dlatego, ze wciaz doswiadczaja nowych widokow i zdarzen, ale przez to, ze sami dla siebie staja sie mijanym pejzażem, na ktory mozna popatrzec z kojacego dystansu. Dostrzega sie wtedy wiecej.

Kazda podroz zaczyna sie od stanu, ktory mozna by okreslic jako zachlysniecie sie przestrzenia. Cialo ledwie zauwazalnie drzy z podniecenia,...