Jesteśmy społecznością, która kocha książki

I tak to już jest na koniec. Wszyscy aktorzy się rozchodzą, a biedny Mordimer zostaje z pustymi rękoma i bagażem ludzkiej niechęci...

I tak to już jest na koniec. Wszyscy aktorzy się rozchodzą, a biedny Mordimer zostaje z pustymi rękoma i bagażem ludzkiej niechęci...

Każdy człowiek nosi w sobie zaczątki różnych osobowości, są to jakby nie wykiełkowane zalążki zupełnie innych, potencjalnych ludzi. Ludzkie życie rozwija tylko tę, która staje się osobowością nadrzędną, właściwą. Te inne jednak tkwią w nim nadal, chociaż niedojrzałe, niepełne, ledwie zarysowane, ale wciąż bardzo konkretne. Kiedy owa wiodąca osobowość z jakichś przyczyn słabnie, te inne dochodzą do głosu. Stąd bierze się szaleństwo, poczucie opętania, rozbicia. Stąd także bierze się miłość, bo czasem się zdarza, że spotkane w życiu przypadkowo osoby są w zaskakujący sposób do nas podobne, pokrewne nasionom, które nosimy w sobie. Rozpoznanie tych ludzi i dążenie do wciągnięcia ich w swoją orbitę jest właśnie tym, co nazywa się miłością. [...] Kiedy pojawia się miłość, wyostrza się zdolność widzenia rzeczy, które do tej pory pozostawały w cieniu. Ale także ostrość widzenia tego, co już znane, zaciera się.

Każdy człowiek nosi w sobie zaczątki różnych osobowości, są to jakby nie wykiełkowane zalążki zupełnie innych, potencjalnych ludzi. Ludzkie życie rozwija tylko tę, która staje się osobowością nadrzędną, właściwą. Te inne jednak tkwią w nim nadal, chociaż niedojrzałe, niepełne, ledwie zarysowane, ale wciąż bardzo konkretne. Kiedy owa wiodąca osobowość z jakichś przyczyn słabnie,...

Kazda podroz zaczyna sie od stanu, ktory mozna by okreslic jako zachlysniecie sie przestrzenia. Cialo ledwie zauwazalnie drzy z podniecenia, w glowie sie kreci od mijanych krajobrazow. [...] Na poczatku podrozy nie tyle wazny jest cel, ile samo przesuwanie sie w przestrzeni i czasie. Mysl ma wtedy tyle miejsca, ze moze leniwie plynac, a wzrok prostuje sie na rozleglym krajobrazie jak platki rozkwitajacego maku. Krawedzie niepokojow i lekow staja sie lagodniejsze, jakby umowne. Swiat widziany z poruszajacego sie punktu wyglada na bardziej harmonijny i ostateczny w swym ksztalcie. Podroz uczy takze nieprzywiazywania sie do szczegółu. To wlasnie cecha, szczegol jest sednem bezruchu, bo istota rzeczy ciągle sie zmienia. Sytuacje z przeszlosci ogladane oczami podroznego czesto odkrywaja nowe znaczenia. Podrozujacy ludzie staja sie madrzejsi nie tylko dlatego, ze wciaz doswiadczaja nowych widokow i zdarzen, ale przez to, ze sami dla siebie staja sie mijanym pejzażem, na ktory mozna popatrzec z kojacego dystansu. Dostrzega sie wtedy wiecej.

Kazda podroz zaczyna sie od stanu, ktory mozna by okreslic jako zachlysniecie sie przestrzenia. Cialo ledwie zauwazalnie drzy z podniecenia, w glowie sie kreci od mijanych krajobrazow. [...] Na poczatku podrozy nie tyle wazny jest cel, ile samo przesuwanie sie w przestrzeni i czasie. Mysl ma wtedy tyle miejsca, ze moze leniwie plynac, a wzrok prostuje sie na rozleglym krajobraz...