Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Puste miejsce" skusiły mnie obietnicą poznania niedostępnych terenów mazurskiego lasu, niefiltrowana natura, surowość, prawdziwe serce puszczy.

Karolina dziennikarka podupadającego magazyny, od zaginięcia brata prowadzi prywatne śledztwo. Nigdy nie pogodziła się z jego zniknięciem, siebie obwinia o to, że pozwoliła pojechać mu na zawody pływackie. Chłopiec był jednym z podopiecznych poradni zdrowia psychicznego, z całe grupy, najmniej samodzielny, jednak Karolina chciała tego dnia mieć mieszkanie tylko dla siebie. Nigdy siebie tego nie wybaczyła. 
Kilka lat później na tym samym obszarze ginie bez śladu małżeństwo. Dziennikarka jest przekonana, że nie jest to zbieg okoliczności, tym razem odkryje, kto jest odpowiedzialny za śmierci brata. 

To nie był spokojny wypoczynek na mazurach, ale tego zupełnie nie oczekiwałam. Brutalna, dzika, pokrętna jak nieoznakowane leśne ścieżki. Do samego zakończenia brniemy, zwodzeni po grząskim, błotnistym terenie. Ostatnie strony skrywają mroczne tajemnice, których nie sposób domyślić się wcześniej.

"Puste miejsce" skusiły mnie obietnicą poznania niedostępnych terenów mazurskiego lasu, niefiltrowana natura, surowość, prawdziwe serce puszczy.

Karolina dziennikarka podupadającego magazyny, od zaginięcia brata prowadzi prywatne śledztwo. Nigdy nie pogodziła się z jego zniknięc...

Rozwiń Zwiń

Za sprawą Claire Douglas ostatnio odwiedziłam Londyn. Emilly autorka rozchwytywanej serio o detektyw Mirandzie Moody, podejmuje trudną decyzję o napisaniu ostatniego tomu, kończąc przy tym życie bohaterki. Jadąc autobusem, jest świadkiem wydarzania odwzorowanego na podstawie jej powieści, ten jak początkowo sądzi, zaskakujący zbieg okoliczności zaczyna się powtarzać przy innych sytuacja. Zyskuje pewność, że ktoś powiela wydarzenia zapisane w jej książkach, ponadto jest przekonana, że tą osobą jest ktoś z jej otoczenia.

"Kobieta, która skłamała" to piąta powieść autorki, którą miała okazję przeczytać. Podtrzymuje, nie pobiła "Pary spod numeru 9", jednak w mojej ocenie wypadła lepiej od poprzedniczki.
Książka w książce, taki pomysłem na fabułę uraczyła nas autorka. Ja jestem na tak, Emilly, bohaterka powieści, zarazem pisarka kryminałów, podejmuje pogoń za mordercą swojej przyjaciółki. Jednocześnie swój bieg rozpoczyna odrębna historia. Daisy jest przekonana, że potrafi rozpoznać zabójcę swojej matki. Charakterystyczne bazgroły, motyw owada, nie odpuści, póki nie dowiedzie prawy. Zawsze ciekawi mnie jak pozornie nie łączące się opowieści odnajdują się we wspólnym zakończeniu.
Dobry thriller, parę elementów do poprawy, a ja czekam na kolejną powieść autorki.

Za sprawą Claire Douglas ostatnio odwiedziłam Londyn. Emilly autorka rozchwytywanej serio o detektyw Mirandzie Moody, podejmuje trudną decyzję o napisaniu ostatniego tomu, kończąc przy tym życie bohaterki. Jadąc autobusem, jest świadkiem wydarzania odwzorowanego na podstawie jej powieści, ...

Rozwiń Zwiń

Jak daleko można posunąć się w swoich szaleńczych myślach? Od dziecka wmawiano ci, że kiedyś szaleństw zawładnie Twoim życiem, a teraz gdy zbliżają się Twoje czterdzieste urodziny, staje się to realne.
Emma panicznie boi przekroczyć się czterdziestki. To właśnie w dniu swoich czterdziestych urodzin jej matka zmieniła się nie do poznania. Już nigdy nie była sobą. Zamknięta na oddziale psychiatrycznym o zwiększonym nadzorze, spędziła tak, ostanie lata swojego życia.
Na Emmie pozostawiło to piętno, zawzięta prawniczka, nigdy nie pozbyła się natrętnych myśli.

Insomnia to prawdziwa uczta dla pożarniczy thriller. Tu wszytko jest na właściwym miejscu. Nieoczywista fabuła, dostosowane tempo akcji. Świetnie wykreowane postacie, przewrotność. Coś w tym jest, że umysł ludziki jest fascynującym tematem, jego pokrętność, nieprzewidywalność staje się idealną bazą dla dobrej powieść. Sarah Pinborough wiedział jak wykorzystać potencjał, prezentując nam historię Emmy. Uprzedzam, pozycja nieodkładalna.

Jak daleko można posunąć się w swoich szaleńczych myślach? Od dziecka wmawiano ci, że kiedyś szaleństw zawładnie Twoim życiem, a teraz gdy zbliżają się Twoje czterdzieste urodziny, staje się to realne.
Emma panicznie boi przekroczyć się czterdziestki. To właśnie w dniu swoich czterdziestyc...

Rozwiń Zwiń

Ależ byłam ciekawa, czym Alicja Sinicka nas tym razem zaskoczy. Czytałam wszystkie dostępne thrillery autorki, oczywistym było, że Karnawał również przeczytam.

Czarci Ostrów to wyspa, która wśród mieszkańców nieodległy miejscowości wzbudza wiele sprzeczności. To tu bezprawnie został wybudowany dom Rawiczów.
Ten piękny kawałek Mazur, stał się prywatnym miejscem wypoczynku rodziny.
Kaja wpada na pomysł zorganizowania imprezy karnawałowej na wyspie. Zimowa aura, zamarznięte jezioro, iskrzący śnieg i gorąca imprezowa atmosfera, lecz nie tak miała zakończyć się ta noc.
Dwadzieścia lat później, kolejna rocznica tragedii na Czarci Ostrowiu, gdzie życie straciło wielu młodych ludzi.
Amelia nie potrafi pogodzić się z wydarzeniami tragicznej w skutkach nocy. Jako jedna z niewielu ocalałych, układa życie z rozsypanych odłamków. Jak się okazuje, Czarci Ostrów był jedynie początek, a gra się jeszcze nie zakończyła.

Karnawał wprowadził mnie w niezłą konsternację. Płynąc z bohaterami na wyspę, całkowicie poczuła klimat thrillerów autorki. Mroczny, mglisty i owiany niedopowiedzeniami. Powieść skonstruowana z podziałem na dwóch bohaterów, dzięki temu zabiegowi poznajemy jednocześnie wydarzenia na wyspie, jaki i konsekwencje tragedii po 20 latach. Miałam jednak wrażenia, że powieść nie jest typowym dla autorki domestic noir, wkradła się tu nutka innowacji, która mi nie koniecznie odpowiadała. Mieszane uczucia mam również co do zakończenia.

Ależ byłam ciekawa, czym Alicja Sinicka nas tym razem zaskoczy. Czytałam wszystkie dostępne thrillery autorki, oczywistym było, że Karnawał również przeczytam.

Czarci Ostrów to wyspa, która wśród mieszkańców nieodległy miejscowości wzbudza wiele sprzeczności. To tu bezprawnie został wybud...

Rozwiń Zwiń

"Żona lekarza" widzieliście tę okładkę? Jak można przejść obojętnie obok tego thrillera?

Niespełna trzysta stron powieści o małżeńskich rozgrywkach, mało? Niezupełnie.

Aberness malownicze nadmorskie miasteczko. Kiedy Fern zgadza się na przeprowadzkę, Drew nie może uwierzyć w swoje szczęście. Bez chwili zawahania, porzuca wielkie miasto, by prowadzić praktykę lekarską w małej przychodni. Jednak spokojne życie na wsi nie było, powodem przeprowadzi mężczyzny. Drew prowadzi podwójne, życie. Tylko nikt nie może się o tym dowiedzieć, a może już ktoś zna jego tajemnice?

Historia w dużej mierze opiera się na rywalizacji między małżeństwem. Miałam nadzieję, że główną rolę odegra wątek medyczny, w końcu tytuł zobowiązuje, jednak w książce tylko wspomniano o zawodzie bohatera. Pominięto również opis samej miejscowości, co mogło być ciekawe. Akcja to tak naprawdę odbijanie piłeczki pomiędzy Fern, a Drew. Niby nikt nic nie wie, a jednak wszystko jest wiadome. Trzysta stron to aż zanadto na takie rozterki.
Krótko mówiąc, można przeczytać, ale nie zapada w pamięci.

"Żona lekarza" widzieliście tę okładkę? Jak można przejść obojętnie obok tego thrillera?

Niespełna trzysta stron powieści o małżeńskich rozgrywkach, mało? Niezupełnie.

Aberness malownicze nadmorskie miasteczko. Kiedy Fern zgadza się na przeprowadzkę, Drew nie może uwierzyć w sw...

Rozwiń Zwiń

Siostry pod wschodzącym słońcem to najnowsza propozycja Heather Morris. Czytałam trzy książki autorki i wszystkie zrobili na mnie duże wrażenie. To powieści bazujące na głębokich emocjach, traumatycznych wydarzeniach, ale opowiadające też o nadziei i dobru, którego w tych nieprawdopodobnie trudnych chwilach nie zabrakło.

Wracając do Sióstr, to książka, która mam wrażenie, różniła się od poprzedniczek. Już samo miejsce wydarzeń, odległych od Europy zmieniło klimat powieści.
Statek handlowy, który miał okazać się ucieczką, przed nalotem Wojsk Japońskich, okazał się zgubą, część osób przedostała się na wyspę w okolicach Sumatry. Tam jednak zostają pojmani przez wojsko i trafili do obozów.
Nora i Nesta są w grupie niewolników. Kobiety o wielkiej odwadze, determinacji i nieprawdopodobnej chęci niesienia pomocy. Między innymi dzięki nim, życie w skrajnie trudnych warunkach, było odrobinę bardziej znośne.

Historia czerpana z prawdziwych wydarzeń to już na starcie nadaje poważny ton. Jednak coś mi w niej zabrakło. Liczyłam na emocje, które zawsze towarzyszą przy czytaniu książek Heather Morris. Bywały momentu, które mnie nudzimy, jak przydługie opisy orkiestry. Nie twierdzę, że książka nie jest watra przeczytania, bo wiele wnosi, lecz żałuję, że nie utrzymała poziomu poprzedniczek.

Siostry pod wschodzącym słońcem to najnowsza propozycja Heather Morris. Czytałam trzy książki autorki i wszystkie zrobili na mnie duże wrażenie. To powieści bazujące na głębokich emocjach, traumatycznych wydarzeniach, ale opowiadające też o nadziei i dobru, którego w tych nieprawdopodobnie...

Rozwiń Zwiń

Pomimo tego, że zupełnie nie znałam książek autorki, miałam słuszne przeczucie.
Atmosfera, jaką tworzy powieść, jest wprost niesamowita.
Połączenie mroku, tajemnicy rodzinnej z wątkiem kryminalnym.
Książka liczy sobie niespełna sześćset stron, ale nie spotkacie tutaj zbędnych opisów, naciąganej fabuły i niepotrzebnych wtrąceń.

Nie zawsze powroty do rodzinnego domu kojarzą się z czymś dobrym.
Sara postanawia wyremontować starą rodzinną posiadłość, by wraz z córkami móc się do niej wprowadzić. Dziewczynki nie są tym zachwycone, nowa szkoła, nowe znajomości, dom położony w odosobnieniu przypominający budynek z filmów grozy.
Niekiedy od przeszłości nie da się uwolnić.
Mroczne korytarze, zapełnione sekretami starego domu, nie zapewnią spokoju nowym lokatorom.

Akcja toczy się niespiesznie i wyjątkowo mi to odpowiada. Klimat jest tak intrygujący, przyjemnie było pozostać z lekturą na dłużej. Odkrywając kolejno fakty, towarzyszyło mi stale poczucie niepokoju. Autorka zbudowała swoją powieść, bazując na pełnej palecie emocji.
Pojawiają się liczne wzmianki, kilka wątków i spora ilość postaci. Warto skupić się na lekturze, wtedy wszystko łatwo można połączyć.
To była interesująca przygoda, która zaostrzyła apetyt na kolejne książki autorki.

Pomimo tego, że zupełnie nie znałam książek autorki, miałam słuszne przeczucie.
Atmosfera, jaką tworzy powieść, jest wprost niesamowita.
Połączenie mroku, tajemnicy rodzinnej z wątkiem kryminalnym.
Książka liczy sobie niespełna sześćset stron, ale nie spotkacie tutaj zbędnych opisów, nacią...

Rozwiń Zwiń

"Mój były" to książka, którą zaczęłam czytać w listopadzie, skończyłam w lutym. Strasznie długo ją odwlekałam. Dzisiaj postanowiłam, że koniec, trzeba ją doczytać, nie może tak zalegać otwarta na półce.

Sam i Naomi tworzą burzliwa, pełna sprzeczności parę. On uosobienie spokoju, praca w ogrodzie jest sposobem na jego życie. Ona to kobieta o wybuchowej naturze, bardzo atrakcyjna, egoistyczna i roszczeniowa.
Kiedy Sam proponuje przeprowadzkę do domu babci, Naomi sprzeciwia się i kończy ich związki.
Nieoczekiwanie wpadają na siebie po dłuższym czasie. Naomi spaceruje z dzieckiem. Sam od razu dostrzega podobieństwo, ma nieodparte wrażenie, że to jest jego syn.
Pozostaje przekonać kobietę, z którą już nic go nie łączy, by wyznała mu prawdę.

Nie jest to pierwsza książka aktorki, którą miałam okazję czytać. Sam styl pisania mi odpowiada. Prosty i zrozumiały w odbiorze, bohaterowie nieprzekombinowani, niewielka liczba postaci. Największym zarzutem, jaki kieruje w "Mój były" jest nieodpowiednie skategoryzowanie do gatunku thriller, oraz mało oryginalna fabuła książki.

"Mój były" to książka, którą zaczęłam czytać w listopadzie, skończyłam w lutym. Strasznie długo ją odwlekałam. Dzisiaj postanowiłam, że koniec, trzeba ją doczytać, nie może tak zalegać otwarta na półce.

Sam i Naomi tworzą burzliwa, pełna sprzeczności parę. On uosobienie spokoju,...

Rozwiń Zwiń

Mille to dziewczyna, która wpadanie w duże tarapaty może wpisać siebie w życiorys. Przekonałam się, o tym czytając pierwszą części "Pomocy domowej", przy kolejnej to już była równia pochyła.
Millie nadal szuka jakiejś sensownej pracy, ostatnie miejsce przysporzyło jej niemałych problemów. W jej sytuacji nie jest to takie łatwe, przeszłość daje o sobie znać. Dziewczyna szkoli się na pracownika socjalnego, lecz na boku ma nietypowe zajęcie, noszące pomoc kobietom w trudnej sytuacji.
Do Grrick'ów trafia przypadkiem. Ta pozornie wymarzona prac okazuje się kolejną pułapką. Przekonuje się już o tym w chwili, gdy drzwi do jednego z pokoju otwiera pobita kobieta.

"Pomoc domowa, Sekret" nadal trzyma wysoki poziom poprzedniczki.
To, co podoba mi się w książkach McFadden, jest rozmieszczenie rozdziałów i wypunktowania. Dodaje to atrakcyjności powieści. Podział dotyczy dwóch bohaterek, Millie i Wendy, opisując wydarzenia z ich perspektywy. Dobrze wykreowane postacie, za którymi stoi interesującą historią.
Obie części zaliczam do najlepszych thrillerów przeczytanych w tym roku.

Mille to dziewczyna, która wpadanie w duże tarapaty może wpisać siebie w życiorys. Przekonałam się, o tym czytając pierwszą części "Pomocy domowej", przy kolejnej to już była równia pochyła.
Millie nadal szuka jakiejś sensownej pracy, ostatnie miejsce przysporzyło jej niemałych p...

Rozwiń Zwiń