Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo długo wahałam się, jak ocenić tę książkę. Mimo oceny już przyznanej, nadal nie mam pewności, czy jest ona właściwa.

Spodobało mi się stwierdzenie, że ludzkiej tragedii nie da się ocenić i myślę, że idealnie pasuje ono do Archipelagu, który o ludzkiej tragedii właśnie traktuje.

Traktuje dobitnie. Sołżenicyn pisze bez ogródek co i komu, za co i w jakim celu, a także o tym jak wyglądała Rosja tamtych czasów. Szczerość tych słów nie raz przyprawia o zgrozę, niedowierzanie, zdumienie. Tekst zawiera opis takich wydarzeń, które wprawiają w osłupienie, które z kolei każe odłożyć książkę na bok i zastanowić się nad tym, co się właśnie przeczytało. Nie raz musiałam też wracać kilka wierszy, a nawet akapitów by upewnić się, że to co przeczytałam jest napisane naprawdę.

Lektura okazała się dla mnie drogą przez mękę, ale absolutnie nie żałuję, że się tej drogi podjęłam. Zajęła mi ona blisko pół roku. Nie z powodu objętości, ale masy emocji, które się wzbudzają w trakcie czytania.

Jestem pewna, że drugi raz po Archipelag nie sięgnę. Tak samo pewna jestem tego, że jego treść na długo pozostanie w mojej pamięci.

Bardzo długo wahałam się, jak ocenić tę książkę. Mimo oceny już przyznanej, nadal nie mam pewności, czy jest ona właściwa.

Spodobało mi się stwierdzenie, że ludzkiej tragedii nie da się ocenić i myślę, że idealnie pasuje ono do Archipelagu, który o ludzkiej tragedii właśnie traktuje.

Traktuje dobitnie. Sołżenicyn pisze bez ogródek co i komu, za co i w jakim celu, a także...