Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W miarę świadomy człowiek, który uważa się za dorosłego, powinien przynajmniej raz zadać sobie pytanie: Dlaczego tak naprawdę denerwuje mnie drugi człowiek? To tylko pozornie błahe pytanie, albowiem próba udzielenia na nie uczciwej odpowiedzi może nas doprowadzić do bardzo bolesnego miejsca w nas samych.

W miarę świadomy człowiek, który uważa się za dorosłego, powinien przynajmniej raz zadać sobie pytanie: Dlaczego tak naprawdę denerwuje mnie...

W przedszkolu marzy się o szkole. W szkole marzy się o studiach. Na studiach marzy się o pracy. A jak dostaje się już tę marną pracę, to się zachodzi w głowę, co tak nie pasowało w tym przedszkolu.

W przedszkolu marzy się o szkole. W szkole marzy się o studiach. Na studiach marzy się o pracy. A jak dostaje się już tę marną pracę, to się...

Do sklepu tuż przed zamknięciem przychodzi klient i prosi o połówkę arbuza. Sprzedawca tłumaczy, że jak przekroi owoc, to druga połówka do rana się zmarnuje. Klient nie ustępuje i prosi, by wezwać kierownika. Sprzedawca idzie po niego i mówi: - Szefie, zaraz zamykamy, a jakiś palant prosi, by mu kroić arbuza. W tym momencie kątem oka widzi, że klient podszedł i stoi tuż za nim, więc niezrażony wskazuje na niego i ciągnie: - Na szczęście zjawił się ten dżentelmen i chce kupić drugą połówkę, więc mamy problem z głowy. Arbuz sprzedany, klient wyszedł i kierownik mówi z podziwem do pracownika: - Fantastyczne! Pierwszy raz w życiu widzę tak błyskotliwe zachowanie. Gdzie pan się tego nauczył? - W Kanadzie. Parę lat tam mieszkałem. Same kurwy i hokeiści. - Panie! Wypraszam sobie! Moja żona jest Kanadyjką! - Tak? A w której drużynie szanowna małżonka grała?

Do sklepu tuż przed zamknięciem przychodzi klient i prosi o połówkę arbuza. Sprzedawca tłumaczy, że jak przekroi owoc, to druga połówka do r...

Jak długo można czekać na zadośćuczynienie, a przynajmniej na zwykłe "przepraszam"? Można całe życie aż do chwili, gdy śmierć skasuje nas, naszą relację z winnymi, a także samo oczekiwanie. Można, tylko po co? Dlaczego zakładamy, że ktoś, kto przez dwa lata nie zdobył się na słowo "przepraszam", po pięciu, dziesięciu czy czterdziestu latach postanowi je wreszcie wykrztusić? (...) Naprawdę nikt nie jest w stanie odebrać nam prawa do żalu. Możemy niczym sępy nad padliną krążyć myślami nad przeszłością. Mamy niezbywalne, niepodważalne prawo do zniszczenia sobie życia. (...) Czy nie można w pewnym sensie traktować tego spoglądania wstecz jako formy samobójstwa? Czy żyjąc minionymi wiosnami, nie skazujemy tegorocznej na śmierć przez niezauważenie? I w imię czego to wszystko? Żeby chociaż ci, których obciążamy winą za trzymanie nas w przeszłości, zdawali sobie z tego sprawę. No bo przecież sobie nie zdają. Gdyby było inaczej, pewnie zechcieliby uwolnić nas stamtąd słowem, czynem... Nie robią tego, bo nie wiedzą, że przyznaliśmy im tak wielką władzę nad naszym samopoczuciem i szczęściem. Warto zadać sobie pytanie, czy sami chcielibyśmy mieć taką władzę nad drugim człowiekiem. (...) Sprawdziłam. Nie ma innej metody, niż pozbyć się przywiązania do truchła i zwrócić ku temu, co żywe. Niełatwo to zrobić, bo niełatwo zmienić nawyki. Ale jest to możliwe i warte każdej sekundy wysiłku. Tym trudniej odpuścić przeszłość, im większy jest lęk przed życiem. Trzymamy się jej kurczowo, by nie brać za nie odpowiedzialności. W takim przypadku czerpiemy korzyści z tkwienia w stuporze, ergo jest to nasz wybór.

Jak długo można czekać na zadośćuczynienie, a przynajmniej na zwykłe "przepraszam"? Można całe życie aż do chwili, gdy śmierć skasuje nas, n...

Może naprawdę jest tak, że ludzie projektują na innych własne spojrzenie? Może imputują mi szyderstwo ci, którzy często się nim posługują? Czy współczesnego człowieka trawi aż tak wielka podejrzliwość, że trudno mu przyjąć, że można ludzi szanować i nie chcieć im zrobić przykrości? (...) zostawiam innym przestrzeń na żartowanie sobie ze mnie i nawet szyderstwo mnie nie dotyka, bo rozpoznaję drzemiącą w nim agresję, która z kolei skrywa lęk, a to natychmiast wywołuje współczucie. Szydercy nie potrafią się śmiać z siebie, bo to wymaga dystansu, a ten jest nieosiągalny w ciasnej skorupie, w której chroni się każdy z nich.

Może naprawdę jest tak, że ludzie projektują na innych własne spojrzenie? Może imputują mi szyderstwo ci, którzy często się nim posługują? C...

Pełno jest muzyki, którą lubią zwyczajni ludzie, ale jest też innego typu muzyka, do której musisz się jednak przekonać, musisz być trochę nie tego, żeby ją lubić.

Pełno jest muzyki, którą lubią zwyczajni ludzie, ale jest też innego typu muzyka, do której musisz się jednak przekonać, musisz być trochę n...

Jeśli resocjalizacja to uczenie życia w społeczeństwie, to gdzie ten proces powinien się odbywać? W społeczeństwie. Społeczeństwo najchętniej wsadziłoby jednak przestępcę za mury zakładu i nie chciałoby mieć z nim nic wspólnego. Niech tam siedzi. Społeczeństwo, które w tym procesie powinno odgrywać znaczącą rolę, mamy niestety krnąbrne, uprzedzone do ludzi wychodzących z więzienia. (...) Jedynym miejscem, w którym resocjalizacja nie działa, to społeczeństwo. Czyli wśród nas i przez nas.

Jeśli resocjalizacja to uczenie życia w społeczeństwie, to gdzie ten proces powinien się odbywać? W społeczeństwie. Społeczeństwo najchętnie...

Zgodnie z obecnym dogmatem naukowym wszystko, czego doświadczam, jest rezultatem aktywności elektrycznej w moim mózgu, a zatem przeprowadzenie wirtualnej symulacji całego świata - tak, bym w żaden sposób nie był w stanie jej odróżnić od “prawdziwego” świata - powinno być rzeczą teoretycznie wykonalną. Niektórzy badacze mózgu uważają, że w niezbyt odległej przyszłości rzeczywiście będziemy robili takie rzeczy. A może już tego dokonano? Może na tobie? Wbrew temu, co ci się wydaje, możemy mieć 2218 rok, a ty możesz być znudzonym nastolatkiem zanurzonym w jakiejś grze z gatunku wirtualnej rzeczywistości, która jest symulacją prymitywnego i ekscytującego świata początku XXI wieku. Kiedy już się uzna samo prawdopodobieństwo tego scenariusza, matematyka prowadzi nas do bardzo przerażającego wniosku: skoro świat realny jest tylko jeden, podczas gdy liczba potencjalnych światów wirtualnych jest nieskończona, to prawdopodobieństwo, że zamieszkujemy akurat ten jeden jedyny świat realny, jest prawie równe zeru.

Zgodnie z obecnym dogmatem naukowym wszystko, czego doświadczam, jest rezultatem aktywności elektrycznej w moim mózgu, a zatem przeprowadzen...

Dobra rada ode mnie dla was: musicie być szaleni. Wiecie, o czym mówię? Być przygłupami na całego. Czymże jest bowiem rzeczywistość? Musicie być szaleni. Musicie! Bo szaleństwo jest jedynym sposobem, by przeżyć. (...) Musicie stać się kompletnymi popaprańcami, bo pozostała wam już tylko ta iskierka szaleństwa. Jeśli ją stracicie, będziecie niczym. Nie róbcie tego. Ode mnie dla was. Nie traćcie tego, bo to trzyma was przy życiu. Bo jeśli ją stracicie - fiuuu. To moja jedyna miłość. Szaleństwo.

Dobra rada ode mnie dla was: musicie być szaleni. Wiecie, o czym mówię? Być przygłupami na całego. Czymże jest bowiem rzeczywistość? Musicie...