Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od około 50 strony czekałam aż Alex i Rossie będą razem, jednak ku mojemu zaskoczeniu ciągle zdarzało się coś, co nie umożliwiało im być razem.. Musiałam czekać 380 stron, aby doczekać się ich wspólnego szczęścia.
Na początku nie do końca byłam przekonana do takiego stylu książki, gdzie nie ma narracji a jedynie mamy możliwość podglądu co się dzieje w życiu Alexa, Rossie oraz ich bliskich, poprzez maile i listy, które oni piszą. Jednak po kilkudziesięciu stronach, spodobało mi się to, dzięki temu można było trochę odczuć jeszcze bliższą więz z bohaterem, tak jakby pisał do Nas..
Cecylia znowu napisała dobrą książkę, tak samo jak PS. Kocham Cię, doskonale opisuje jak ważne są takie wartości jak przyjazń, że trzeba ją szanować, że przyjacielem może być zarówno kobieta jak i mężczyzna, oraz, że trzeba ją pielęgnować, a niekiedy pójść na kompromis i zapomnieć o swoim wstydzie, czy złości. Miłość, ta wyjątkowa, i oparta na wieloletniej przyjazni, oraz rodzina i jej wsparcie w trudnych chwilach.
Gorąco polecam! :)

Od około 50 strony czekałam aż Alex i Rossie będą razem, jednak ku mojemu zaskoczeniu ciągle zdarzało się coś, co nie umożliwiało im być razem.. Musiałam czekać 380 stron, aby doczekać się ich wspólnego szczęścia.
Na początku nie do końca byłam przekonana do takiego stylu książki, gdzie nie ma narracji a jedynie mamy możliwość podglądu co się dzieje w życiu Alexa, Rossie...

Kiedy tylko życie Esther zaczyna nabierać rozpędu i kiedy przeżywa, jak to sama określa "A nazywało się to najlepszym okresem mojego życia.", główna bohaterka upada. Pomimo otwarcia furtki spełniającej jej marzenia, pomimo realizacji rzeczy, które chciała robić od dawna umysł Esther zaczyna chorować na depresje. I nagle ze świata marzeń, bohaterka najpierw wraca do rodzinnego domu, a potem do szpitala... I już nic nie jest takie same, jej choroba ciągle się pogłębia, a pomimo tego lekarze w którymś momencie zaczynają ją przenosić do coraz to "łagodniejszych " szpitali, co niestety nie przyniosło dobrych skutków, bo niecały miesiąc po wydaniu książki, autorka dokonuje drugiej próby samobójczej tym razem skutecznej..
Zaskoczył mnie wątek Joan, dziewczyny która w oczach Esther, tylko udaje i która wcale nie jest chora, a która tuż przed samym zakończeniem książki popełnia samobójstwo, wieszając się na drzewie... Wydaję mi się, że to między innymi może posłużyć za przykład tego, że tak naprawdę Esther pomimo tego, że stanęła przed Komisją, nie oznacza, że już jest wszystko z nią w porządku i że będzie mogła od teraz wieść normalne życie.. Przecież w przypadku Joan lekarze wydali błędną diagnozę, pomylili się, a ceną za tą pomyłkę była śmierć dziewczyny.. I tak samo przecież stało się również w przypadku Esther...

Kiedy tylko życie Esther zaczyna nabierać rozpędu i kiedy przeżywa, jak to sama określa "A nazywało się to najlepszym okresem mojego życia.", główna bohaterka upada. Pomimo otwarcia furtki spełniającej jej marzenia, pomimo realizacji rzeczy, które chciała robić od dawna umysł Esther zaczyna chorować na depresje. I nagle ze świata marzeń, bohaterka najpierw wraca do...

Liczyłam, że książka zakończy się happy endem, jednak koniec jest niedopowiedziany, smutny i... tak bardzo prawdziwy. Założyłam, że jeśli ktoś już popadnie w anoreksje, albo bulimię, to NA PEWNO, po wyjściu z choroby nie będzie miał tak zwanego efektu jo-jo, czyli nie będzie ważył więcej niż przedtem... Byłam zaskoczona, ale przecież, takie właśnie jest życie, pomimo choroby, bohaterka, będzie musiała znaleźć w sobie siłę, aby utrzymać normalną wagę i nie popadać ze skrajności w skrajność.
Trochę zaczęłam się teraz obawiać wszelkiego rodzaju diet.. "Schudnę tylko..." Po tylko nagle okazuje się, że może nie być żadnego końca. Że będzie tylko ważenie się kilka razy dziennie, głodzenie, zastępowanie obiadu jogurtem i pomarańczą, cieszenie się widokiem kości przebijających się przez skórę. Ta książka mnie zaniepokoiła, przecież to może być każda z nas, każda z nas może w którymś momencie swojego życia wypowiedzieć zdanie "Schudnę tylko.", a potem już do końca życia, przez pięć, dwadzieścia, czy czterdzieści lat życia liczyć kalorie zjedzone w ciągu dnia...

Mimo wszystko: Polecam!

Liczyłam, że książka zakończy się happy endem, jednak koniec jest niedopowiedziany, smutny i... tak bardzo prawdziwy. Założyłam, że jeśli ktoś już popadnie w anoreksje, albo bulimię, to NA PEWNO, po wyjściu z choroby nie będzie miał tak zwanego efektu jo-jo, czyli nie będzie ważył więcej niż przedtem... Byłam zaskoczona, ale przecież, takie właśnie jest życie, pomimo...