Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hmm.. chyba trochę przesadzone te pochwały wołające do nas z okładki. Porównywanie do mistrza (czyt. Kinga) co najmniej nie na miejscu. Cóż mogę napisać..
1.Nagromadzenie elementów grozy(zombiaki, zaraza, nawiedzony dom, pociąg widmo itd), które wprowadzają chaos i wcale owej grozy nie potęgują,
2.Akcja nawet się rozwija, jednak finał jest rozczarowująco nudny
3.Brak bohaterów, z którymi moglibyśmy się utożsamiać. W zasadzie brak bohatera głównego.
4.Nie wciąga, nie porywa.. chcemy by już się skończyło;)bo choć nie jest to gruba książka, to dłuży się niemiłosiernie.
5. Nie wiem czy umiem znaleźć zalety;)

Hmm.. chyba trochę przesadzone te pochwały wołające do nas z okładki. Porównywanie do mistrza (czyt. Kinga) co najmniej nie na miejscu. Cóż mogę napisać..
1.Nagromadzenie elementów grozy(zombiaki, zaraza, nawiedzony dom, pociąg widmo itd), które wprowadzają chaos i wcale owej grozy nie potęgują,
2.Akcja nawet się rozwija, jednak finał jest rozczarowująco nudny
3.Brak...

Dawno nie odwiedzałam mrocznych zakątków stanu Maine. A dłuższy czas bez Kinga jakoś tez nie dawał mi spokoju. Padło na Cujo. Opowieść o sympatycznym piesku, który morduje ludzi.


W Castle Rock mieszka sobie szczęśliwa rodzinka Trentonów. Vic i Donna mają synka. Ale od pewnego czasu mają również problemy. Donna ma kochanka, Tad - ... potwora w szafie, a Vic może stracić ważny kontrakt w pracy. I to, że właśnie psuje im się samochód, wydaje się wyjątkowo błahym zdarzeniem. Czemu jednak odmieni ich życie już na zawsze?


Joe Camber jest złotą rączką. Za niewielką sumę naprawia samochody. Jest również pijakiem i zdarza mu się uderzyć żonę. Ale jakie to ma znaczenie, kiedy psuje nam się auto i zależy nam na fachowej robocie. Camberowie mieszkają z dala od miejskiego zgiełku. Trzeba pokonać niezły kawałek drogi, żeby się tam dostać. Na miejscu przywita nas ogromny i niezwykle łagodny bernardyn. Z przyjemnością zabawi nasze dziecko, a nam umili czas czekania na samochód. Sielanka, aż miło. King szczegółowo opisuje nam sytuacje zarówno w domu Camberów, jak i Trentonów. Wprowadza w sekrety obu rodzin i malowniczo przedstawia miejsca, w których toczy się akcja.


Kiedy tak sobie czytamy i czytamy... mamy wrażenie, że nic złego nie może się zdarzyć. Problemy techniczne jakoś się rozwiążą, na potwora z szafy działają odstraszające wierszyki, a kryzys małżeński z czasem minie. Ale żeby pies mógł w czymś zaszkodzić? Przecież to urocze zwierzę nie skrzywdzi nawet muchy. No dobra, może czasem pogoni jakiegoś zająca, który wtargnął na jego teren. Ale instynkt mordercy odezwie się dopiero po ataku wściekłego nietoperza. Brzmi zabawnie? Dla okolicznych mieszkańców, którzy będą musieli zmierzyć się z 200-funtową bestią nie będzie do śmiechu...


Donna to postać, z którą po pewnym czasie zaczynamy się utożsamiać. Zastanawiamy się, jak my zachowalibyśmy się w danej sytuacji. Co zrobilibyśmy dla swojego dziecka i czy potrafilibyśmy stanąć oko w oko z rozjuszoną bestią, aby uratować rodzinę. Wszystkie problemy schodzą na dalszy plan. Wysuwa się tylko cel: przetrwać! Akcja paradoksalnie biegnie szybko, a jednocześnie się wlecze. Wydaje nam się, że tkwimy w położeniu bez wyjścia, a godziny ulegają wydłużeniu.. Nadchodzi jednak taki moment, kiedy trzeba postawić wszystko na jedną kartę.. tylko czy nie jest już za późno?

Dawno nie odwiedzałam mrocznych zakątków stanu Maine. A dłuższy czas bez Kinga jakoś tez nie dawał mi spokoju. Padło na Cujo. Opowieść o sympatycznym piesku, który morduje ludzi.


W Castle Rock mieszka sobie szczęśliwa rodzinka Trentonów. Vic i Donna mają synka. Ale od pewnego czasu mają również problemy. Donna ma kochanka, Tad - ... potwora w szafie, a Vic może stracić...

Tyle teraz szumu wokół Graya, to ja też sięgnęłam.. ale po tego z wyższej półki. Po ostatnich lekturach niskich lotów trzeba było się "odchamić", a że przypadkowo w ręce wpadł mi taki klasyk.. grzechem byłoby nie skorzystać;)

"Żadne życie nie jest zniszczone prócz tego, którego rozwój jest powstrzymywany."

Portret Doriana Graya - książka, którą miałam ochotę przepisać w całości do mojego notesiku z cytatami. Nie żartuję. Dawno nie miałam do czynienia z pozycją, w której co drugie zdanie jest swojego rodzaju pouczeniem, radą, morałem. Ale nie wydumaną mądrością czy prostym sloganem. Tylko taką, która porusza i zmusza do zastanowienia. To niesamowite, że dzieło powstałe w 1890r. jest aktualne do dziś i możemy z niego czerpać inspiracje.

A o czym opowiada?

Pozornie.. o pięknym chłopcu. Początkowo niewinnym, ufnym i nie do końca świadomym własnych możliwości. Czystość i piękno zewnętrzne są odbiciem jego duszy. Kiedy wraca po latach do rodzinnego domu jest już jego właścicielem. Wszyscy krewni zmarli. Dorian wzbudza zachwyt otoczenia. Malarz Bazyli jest nim tak urzeczony, że młody mężczyzna pozuje mu praktycznie do każdego obrazu. Aż nastąpi ten dzień, kiedy namaluje dzieło swojego życia. Obraz, który całkowicie odmieni losy bohaterów. Najpiękniejszy portret najpiękniejszego mężczyzny. W nim zaklęta jest młodość i uroda. I choć od wieków piękno utożsamiano z dobrocią, to tutaj piękno stanie się zaczątkiem zła. Może nie samo z siebie, może zostanie do tego odpowiednio popchnięte.. zachęcone.. Gdy zobaczy przed sobą ogrom hedonistycznych doświadczeń, które za pomocą urody może uzyskać. Ale do tego potrzebna jest świadomość. A kto nas uświadomi, jak nie przyjaciele?

A sięgając głębiej.. autor dociera w ciemne zakątki ludzkiej natury. Bawi się bohaterem, wykorzystując jego naiwność. Daje mu wszystko, a jednocześnie sprowadza go na złą drogę. Wpędza go w namiętności i używki. Pogrąża go, a mimo to pozwala mu wierzyć, że wszystko jeszcze może się odmienić. Jesteśmy świadkami wewnętrznej walki bohatera, który czasem sam jest zaskoczony gwałtownością i skutkami własnego zachowania.
W książce odnajdziemy też wątki o sztuce, nieśmiertelności, problemach dobra i zła.

Jako, że posiadam filmowe wydanie Portretu.., to naturalna ciekawość popchnęła mnie do obejrzenia ekranizacji. Niestety decyzja okazała się nietrafiona, tak samo jak wychwalony na okładce film. Może i został zachowany klimat ówczesnej Anglii, może motyw przewodni niewiele różnił się od oryginału... Ale modyfikacje wydarzeń, średnie kreacje bohaterów.. i wiele błędów po drodze.. osłabiły mój entuzjazm i tak jak książka trafia na półkę ulubionych, to film nie jest nawet jej słabym cieniem.

Tyle teraz szumu wokół Graya, to ja też sięgnęłam.. ale po tego z wyższej półki. Po ostatnich lekturach niskich lotów trzeba było się "odchamić", a że przypadkowo w ręce wpadł mi taki klasyk.. grzechem byłoby nie skorzystać;)

"Żadne życie nie jest zniszczone prócz tego, którego rozwój jest powstrzymywany."

Portret Doriana Graya - książka, którą miałam ochotę przepisać w...