Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O tym, jak pożegnać się z nadmiarem rzeczy i osiągnąć życiową równowagę. Książka jest bardzo interesująca w tych rozdziałach, które dotyczą doświadczeń autora i innych japońskich minimalistów, trochę mniej ciekawa, gdy próbuje zdiagnozować przyczyny nadmiernego otaczania się przedmiotami. Autor raczej nie jest socjologiem, nie przytacza żadnych badań, po prostu stawia mniej lub bardziej trafione tezy, bez których ten poradnik mógłby się obejść. Część porad jest może łopatologiczna, ale niektóre są genialne w swej prostocie. W moim odbiorze to dużo lepszy poradnik dla początkujących minimalistów niż książki Leo Babauty. Mniej lania wody i powtórzeń, dużo konkretów spisanych po części w punktach, dużo fajnych przykładów z życia, dużo inspiracji.

O tym, jak pożegnać się z nadmiarem rzeczy i osiągnąć życiową równowagę. Książka jest bardzo interesująca w tych rozdziałach, które dotyczą doświadczeń autora i innych japońskich minimalistów, trochę mniej ciekawa, gdy próbuje zdiagnozować przyczyny nadmiernego otaczania się przedmiotami. Autor raczej nie jest socjologiem, nie przytacza żadnych badań, po prostu stawia mniej...

Książka Gabi trafiła w moje ręce w momencie, gdy miałam już dużo przemyślane i najwyraźniej byłam gotowa na zmianę. Zagadnienie szafy kapsułowej i ubraniowego minimalizmu miałam przewałkowane w tę i z powrotem (do tego stopnia, że nie byłam pewna, czy mogę się dowiedzieć jeszcze czegoś nowego w temacie), ale każdy zryw kończył się co najwyżej zestawianiem ze sobą ubrań i robieniem miliona notatek, a rzadko jakąś konsekwencją. Spróbowałam więc raz jeszcze. W trakcie czytania tej książki autentycznie przeszłam do praktyki. Nie tyle do ekstremalnych porządków (przyznam szczerze, że to mnie zawsze blokowało. przysięgam, że nie mam tyle miejsca ani tym bardziej czasu, żeby wywalić wszystko, co zgromadziłam przez lata, na środek pokoju i się tym zająć za jednym zamachem. to, co mogłam po prostu wyrzucić, wyrzuciłam już dawno), co do skupienia się na wyborze ulubionych rzeczy (jak ktoś ma więcej niż jedną szafę, to spokojnie może zacząć od wieszania tych idealnych ciuchów w jednej z nich, a potem sukcesywnie selekcjonować resztę dobytku. wystarczy trzymać się pewnych zasad proponowanych przez Gabi, np. nie sięgać po rzeczy z innych szaf, dopóki nie trafią do grona wybranych). Oparłam się w końcu dyktatowi codziennych zmian stylu i kolorystyki (tej różnorodności, która nie wynikała z mojej potrzeby, tylko z presji, żeby codziennie ubierać się inaczej, bo tak trzeba. nie trzymam się sztywno żadnego mundurka, ale jeśli mam ochotę chodzić cały tydzień w opcji black & white albo w szerokich spodniach do oversize'owej marynarki, to tak robię. nie szukam też urozmaicenia w nowych kolorach i fasonach, wolę nosić ulubione), nauczyłam się kupować wymarzone ubrania zamiast wystarczająco dobrych (i odsyłać to, co mimo drobiazgowego researchu, się ze mną nie rymuje lub na mnie nie pasuje) oraz nosić na co dzień swoje najlepsze ubrania. Tak że książka konkret. W ładnej minimalistycznej formie (podobały mi się te oddechy między akapitami i fakt, iż layout jest utrzymany w ulubionych kolorach autorki*). Ale przede wszystkim działa! Mogłaby być tylko dłuższa.

*(biel, czerń i błękit)

Książka Gabi trafiła w moje ręce w momencie, gdy miałam już dużo przemyślane i najwyraźniej byłam gotowa na zmianę. Zagadnienie szafy kapsułowej i ubraniowego minimalizmu miałam przewałkowane w tę i z powrotem (do tego stopnia, że nie byłam pewna, czy mogę się dowiedzieć jeszcze czegoś nowego w temacie), ale każdy zryw kończył się co najwyżej zestawianiem ze sobą ubrań i...

Bardzo mądry przekaz (nie tylko dla dzieci) połączony z fajnym lekkim piórem i fantazyjną modernistyczną kreską (ładne te ilustracje i pobudzają wyobraźnię).

Bardzo mądry przekaz (nie tylko dla dzieci) połączony z fajnym lekkim piórem i fantazyjną modernistyczną kreską (ładne te ilustracje i pobudzają wyobraźnię).