Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Czasami wydaje ci się, że twoje życie jest poukładane - masz wspaniały dom i przyjaciół, odnosisz sukcesy w szkole, a na sobie czujesz spojrzenia rozmarzonych chłopców. Mimo to wiesz, że z twoim życiem jest coś nie tak. Ciąży na nim skaza. Może to uczucie do chłopaka, w którym nie powinnaś się zakochiwać? A właściwie - dlaczego nie powinnaś? Bo zazwyczaj wtedy, kiedy już myślisz, że jesteś na dobrej drodze i w końcu będzie idealnie, dzieje się coś nieoczekiwanego, co odziera cię ze złudzeń.

Co robisz? Najłatwiej się schować, ukryć albo odejść. Wiesz o tym, bo robiłaś to już wiele razy. Ale czy tamto uczucie pozwoli o sobie zapomnieć? Los znów krzyżuje wasze drogi, a ty musisz wybrać!

Nie uciekniesz już przed samą sobą, ale teraz jest jeszcze trudniej. Drogę do szczęścia blokuje ktoś jeszcze. Czy masz odwagę, by wrócić?"

Po dosyć niejasnym opisie na okładce, nie byłam pewna czy sięgać po tą pozycję. Zazwyczaj wolę mieć choć trochę zarysowaną fabułę, kiedy zabieram się za czytanie kolejnej powieście. Jednak będąc fanką serii DIMILY, postanowiłam kolejny raz zabrać się za powieść Estelle Maskame.

I z przykrością muszę stwierdzić, że zawiodłam się na "Wróć, jeśli masz odwagę". Spodziewałam się dobrej historii, wciągającej fabuły, interesujących bohaterów i twistów fabularnych, które nie pozwolą mi oderwać się od książki. Jednak autorka zaserwowała mi przeciętne czytadło.

Poznając historię McKenzie, nie mogłam wyjść z podziwu jak autorce udało się wykreować tak nudną, a momentami bardzo egoistyczną i niedojrzałą bohaterkę. Z jednej strony od początku autorka próbuje przedstawić nam Kenzie jako dziewczynę z wyrzutami sumienia, starającą poukładać swoje życie, po tragicznych wydarzeniach z przeszłości, a także próbującą naprawić relacje z przyjaciółmi. Jednak gdy przyjrzymy jej się bliżej, ukazuje się nam nastolatka, która w jednej chwili może odrzucić swojego przyjaciela, tylko po to by sama móc lepiej wypaść w oczach swojego ukochanego.

Jeśli już o romansie mowa, to autorce nie udało się tutaj stworzyć tej chemii, między głównymi bohaterami. W ich relacje naprawdę trudno uwierzyć, zwłaszcza kiedy opiera się praktycznie na samych pocałunkach, a największe kłótnie, w jednej sekundzie, może zakończyć "kocham cię".

Jaden i Daniel, tak samo jak dwójka przyjaciół Kenzie, jest strasznie nudna. Ich historia ani trochę nie porusza. To ich codzienne szkolne życie, przedstawione jest bardzo nieciekawie. Autorka praktycznie nie rozbudowała wątku innych bohaterów. Nie wiemy o nich praktycznie nic, co bardzo utrudnia utożsamianie się z nimi.

Jednak styl Estelle Maskame jest jak najbardziej na plus. Pomimo braku wciągającej fabuły, książkę czyta się łatwo i dosyć szybko. Nie ma tutaj wielkiej tragedii, chociaż mogło być o wiele lepiej. To po protu bardzo przeciętna pozycja.

"Czasami wydaje ci się, że twoje życie jest poukładane - masz wspaniały dom i przyjaciół, odnosisz sukcesy w szkole, a na sobie czujesz spojrzenia rozmarzonych chłopców. Mimo to wiesz, że z twoim życiem jest coś nie tak. Ciąży na nim skaza. Może to uczucie do chłopaka, w którym nie powinnaś się zakochiwać? A właściwie - dlaczego nie powinnaś? Bo zazwyczaj wtedy, kiedy już...

"Od zawsze unikam jakiegokolwiek fizycznego kontaktu. Dotykać może mnie tylko mama, mój brat Jake i… Liam. Od ośmiu lat co wieczór chłopak z domu naprzeciwko zakrada się przez okno do mojej sypialni i zasypiamy niewinnie przytuleni. Gdyby Jake wiedział, że Liam spędza u mnie każdą noc, chybaby go zabił. Liam to największe szkolne ciacho. Szaleją za nim wszystkie dziewczyny, a on zmienia je jak rękawiczki. Nie mogę go rozgryźć. W dzień zachowuje się jak megadupek, a w nocy jest ciepły i kochany. Wiem, że nie mogę się w nim zakochać – związki Liama nie trwają dłużej niż kilka nocy…"

Czasami zastanawiam się, jak mało potrzeba, by zadowolić nastolatki na całym świecie. Czytając "Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno" wiem, że nie potrzeba wiele.

Kiedy zapoznałam się z opisem książki, od razu chciałam ją przeczytać i nawet nie pomyślałam, że sprawi mi to taką trudność. Nie potrafię zrozumieć fenomenu tej autorki. Jej książka poza intrygującym pomysłem, nie posiada w sobie nic.

Po pierwsze dostajemy bohaterów, którzy nie reprezentują sobą nic ciekawego. Poznajemy Amber - szesnastolatkę, która w swoim życiu doświadczyła przemocy w rodzinie i molestowania seksualnego, które jak sama przyznaje "zostawia rany, które długo nie chcą się goić." To właśnie dlatego unika wszelkich kontaktów fizycznych. BZDURA! Zamiast nieśmiałej, szarej myszki, której można się spodziewać, dostajemy niewyżytą seksualnie, pustą nastolatkę, która pomimo przeszłości nie boi się ubierać w bardzo kuse spódniczki i flirtować z każdym napotkanym chłopakiem. A o swojej traumie, przypomina sobie w dwóch, może trzech momentach. Początkowo mogłam zrozumieć, że jest młoda i nie wszystko co robi musi być przemyślane, ale im dalej w las, tym moje zdanie o niej stawało się coraz gorsze. Jej głupie zachowanie i jeszcze bardziej głupie odzywki, strasznie mnie denerwowały. Widać, że autorka miała pomysł, ale wykonanie nie wyszło i dostaliśmy idiotkę, która oskarża swojego chłopaka o rozdwojenie jaźni, a sama nie zachowuje się lepiej. Momenty w których mówiła jedno, a na następnej stronie sama sobie zaprzeczała, jedynie dobitnie przypominały mi, jak bardzo nie lubię i nie polubię tej postaci.

Kolejnym bohaterem, którego poznajemy jest Liam. Przyjaciel z sąsiedztwa, który na jedno skinienie palcem, przywołuje stado napalonych dziewczyn. Od początku opisywany jest przez główną bohaterkę, jako dupek, który z całą pewnością nie będzie jej wierny. Oczywiście wszystko zmienia się, gdy zaczynają się spotykać, co następuję już na samym początku książki! I właśnie w tym momencie zaczynamy dostawać naprzemiennie przesłodzone sceny pocałunków i pieszczot z głupotą głównej bohaterki i jej przemyśleniami. Podczas lektury niejednokrotnie myślałam, że autorka nie miała już pomysłu i po prostu powciskała gdzie się da sceny romantyczne. Ich nadmiar po prostu mdlił.

Mamy jeszcze brata Amber. Jake kreowany na opiekuńczego brata, który nie pozwoli skrzywdzić swojej siostry, ma gdzieś co się dzieje w jego domu i woli porządnie się nawalić i przespać z kilkoma dziewczynami, niż sprawdzić co u jego młodszej siostry. Oczywiście autorka, w niektórych momentach chce nam ukazać tą jego nadopiekuńczość, co kończy się jedynie kilkoma pytaniami typu "Dobrze się czujesz?".

Dostajemy również grono postaci drugorzędnych, które są tak szablonowe i pozbawione charakteru, że aż szkoda o nich wspominać.

Wiadomo, że nie mogło się obejść bez problemów, na które nasza zakochana parka musiała trafić. Gdyby były one wiarygodne i choć trochę pozwalały współczuć bohaterom. Szkoda tylko, że Kirsty Moseley zrobiła z tego przezabawną i przewidywalną dramę. Wisienką na torcie zostaje epilog, który jest tak nierealny i przesłodzony, że aż śmieszny.

Tej książce zabrakło wiele. Brak dobrze zbudowanych postaci, dialogów, opisów i większej różnorodności, bo czytając kolejne rozdziały, miałam dość schematu sypialnia, śniadanie, szkoła, sypialnia.

Pozostaje mieć nadzieję, że autorka z każdą kolejną książką jakoś się poprawi, chociaż ja nie mam w planach sięgania po jej twórczość.

"Od zawsze unikam jakiegokolwiek fizycznego kontaktu. Dotykać może mnie tylko mama, mój brat Jake i… Liam. Od ośmiu lat co wieczór chłopak z domu naprzeciwko zakrada się przez okno do mojej sypialni i zasypiamy niewinnie przytuleni. Gdyby Jake wiedział, że Liam spędza u mnie każdą noc, chybaby go zabił. Liam to największe szkolne ciacho. Szaleją za nim wszystkie dziewczyny,...