Do lektury Pilipiuka nie mogłam się przekonać już od dwóch-trzech miesięcy, gdy z ciężkim bólem zakończyłam lekturę drugiego tomu "Norweskiego dziennika". Wkurzyłam się, omijałam tego autora szerokim łukiem przy doborze lektur na dany dzień, a jednak przeszukiwałam antykwariaty i księgarnie internetowe w poszukiwaniu tego wydania "Trylogii kuzynek Kruszewsich". Poza przecudowną szatą graficzną coś mnie do tej serii ciągnęło, jakieś przedziwne pole grawitacyjne nasilające się przy książkowym regale, na którym stały książki pana Andrzeja. W końcu nie mogłam się powstrzymać.

Kraków. Do jednego z mieszkań w wiekowej kamienicy wprowadza się Stanisława Kruszewska. Otoczona antycznymi przedmiotami urządza się w nowym lokum. Powróciła do tego miasta, by odnaleźć Sędziwoja, mistrza alchemicznego, dzięki któremu uzyskała długowieczność...

Bałkany, wioska ogarnięta albańsko-serbskimi walkami. Żołnierze z batalionu KFOR z rąk tubylców ratują przepiękną szesnastolatkę o blond włosach i niebieskich oczach - Monikę Stiepankovic, prawdziwą księżniczkę z nieistiejącego już rodu. Dzięki staraniom batalionu Monika uczy się języka polskiego, a potem otrzymuje azyl w nadwiślańskim kraju, w grodzie Kraka, gdzie zostaje umieszczona w domu dziecka i zapisana do jednego z liceów.

Warszawa, tajna baza CBŚ. Katarzyna Kruszewska demonstruje prezydentowi nowy sposób odszukania i identyfikacji osób na podstawie archiwalnych zdjęć oraz zapisów z kamer. Całe to przedsięwzięcie jest ściśle tajne. Generał przymyka oko na fakt, że Katarzyna za pomocą tego oprogramowania poszukuje również swojej kuzynki.

Trzy kobiety, trzy różne życiorysy, trzy różne osobowości, których ścieżki przetną się w jednym z krakowskich żeńskich liceów. Razem stawią czoła niebezpieczeństwu i razem udadzą się na poszukiwanie alchemika Sędziwoja, który zna sekret tworzenia kamienia filozoficznego - legendarnego artefaktu mogącego zamienić zwykły metal w złoto oraz przedłużyć życie.

Liceum. Jako studentka kierunku o charakterze pedagogicznym oraz [prawdopodobnie] przyszła nauczycielka [bogowie uchowajcie] z ciekawością zagłębiałam się w opisujące działalność nauczycielską akapity. Przeraziła mnie wizja prywatnej szkoły, w której nauczyciele [jak jeden mąż] siedzą na zapleczu i piją herbatkę w czasie lekcji. Nie wiem, czy nagromadzenie takich infantylnych "profesorów" [zwanych tak z racji ukończenia odpowiednich studiów] jest możliwe w jednej szkole. Cieszę się, że na mojej drodze edukacji takie indywidua trafiały się sporadycznie.

Całość tekstu znajduje się pod adresem:

http://zapiski-z-przypomnianych-krain.blogspot.com/2013/04/kuzynki-fantastyczny-wehiku-czasu.html

Do lektury Pilipiuka nie mogłam się przekonać już od dwóch-trzech miesięcy, gdy z ciężkim bólem zakończyłam lekturę drugiego tomu "Norweskiego dziennika". Wkurzyłam się, omijałam tego autora szerokim łukiem przy doborze lektur na dany dzień, a jednak przeszukiwałam antykwariaty i księgarnie internetowe w poszukiwaniu tego wydania "Trylogii kuzynek Kruszewsich". Poza...