„Neva” Sary Grant trafiła do mnie stosunkowo niedawno, jednak moją uwagę zwróciła już latem, gdy pierwszy raz poszukiwałam dystopijnych/antyutopijnych powieści. Przyciągnęła mnie okładka, plus całkiem intrygujący opis, tylko intuicja nie mogła się zdecydować, czy mnie do tej książki namawiać, czy raczej od niej odwodzić. Więc zwlekałam, aż książka niemal sama wpadła do koszyka zakupowego.

Tytułowa Neva wychowuje się w miejscu otoczonym kopułą chroniącą ludzi przed zewnętrznym światem. Zamknięta w niej społeczność tworzy swoje własne prawa i obowiązki. Ludzie są do siebie tak podobni fizycznie, że ci, którzy pragną choć trochę się wyróżniać, potrzebują tatuaży, jakichś znaków szczególnych na swoich ciałach. Podczas gdy w normalnym świecie dorośli chronią młodzież przed zgubnym pociągiem fizycznym, tutaj się do niego zachęca i kusi. Nie bez przyczyny. Rodzi się bowiem mało dzieci, a społeczeństwo zaczyna wymierać. Brakuje wszystkiego, choć rząd skrzętnie próbuje to ukrywać.

Grupa przyjaciół postanawia się zbuntować. Wymyślają chwytliwe hasło zarzucające władzom okłamywanie obywateli, po czym wypisują go farbą gdzie tylko się da. Od tego zaczynają się problemy. Nie można bowiem bezkarnie się buntować. Ludzie znikają, gdy to robią. Neva ma ich całą listę, a numerem 1 jest na niej jej własna babcia. Wcześniej zgrana paczka przyjaciół zaczyna się wykruszać, a Neva stoi gdzieś po środku tego wszystkiego, próbując zrozumieć własne uczucia. A te są skomplikowane. Z jednej strony Ethan, jej chłopak, z drugiej Braydon, chłopak jej najlepszej przyjaciółki Sanny, który całuje ją „przypadkiem”, albo „przez pomyłkę”, burząc tym samym zarówno swój jak i Nevy związek.

Książka ma zaledwie 319 stron, mogłabym ją przeczytać w trzy, góra cztery godziny, a jednak męczyłam ją jakieś dwa tygodnie. Pani Grant pisze w pierwszej osobie w dodatku w czasie teraźniejszym, co w ogóle mi się nie podobało. Czytało się dość opornie i wszystko zdawało się albo melodramatyczne, albo sztuczne. Owszem, jest wiele gorszych stylowo tekstów. Nie zmienia to jednak faktu, iż „Neva” zwyczajnie mnie wynudziła. Wręcz się cieszyłam, gdy dotarłam do końca.

Sądziłam kiedyś, że najgorzej jest wtedy, gdy książka ewidentnie nam się nie podoba. Kiedy nie dość, że jest coś nie tak z bohaterami, działającymi nam na nerwy, to jeszcze fabuła kuleje, nie wspominając już o koszmarnym stylu autora, tak zupełnie na dokładkę. „Neva” Sary Grant uświadomiła mi błędność tego zdania. Gorzej jest, kiedy książka nie wzbudza w nas absolutnie żadnych emocji poza ulgą, gdy dociera się do ostatniej strony i w końcu można ją odłożyć na półkę i o niej zapomnieć. Zapomnieć nie dlatego, bo tak właśnie chcemy, bo czujemy, że nie jest wprost warta naszej pamięci, a przez to, że nie ma w niej absolutnie nic, co pozwoliłoby nam pamiętać. Zła książka ma ostry wyrazisty kolor zawodu. Nijaka książka jest przeźroczysta, niewyraźna, zlewająca się z tłem, jakiekolwiek by ono nie było. Dla mnie „Neva” właśnie taka jest. Nijaka. Bez wyrazu. Założę się, że za miesiąc nie będę pamiętać nawet imion bohaterów, oprócz tej tytułowej. Albo nawet i nie to.

Banał, przewidywalność plus patetyczność podrasowana kilkoma wyniosłymi stwierdzeniami, mającymi za zadanie porazić czytelnika dojrzałością bohaterów. Tragizmem ich sytuacji itp… Na mnie w ogóle to nie podziałało. Co najwyżej zmusiło do nagminnego ćwiczenia gałek ocznych w przewracaniu oczami.

Podsumowując; niestety nie mam zbyt wiele dobrego do powiedzenia o tej książce. „Neva” Sary Grant ma piękną okładkę i to chyba tyle. Cała reszta jest nudna i przedramatyzowana. Nie ma w niej absolutnie nic, co byłoby warte zapamiętania. Nie wywarła na mnie żadnych emocji oprócz oczywistego znużenia. Pomysł nie był może zły, ale z pewnością zaprzepaszczony. Wszystko dzieje się tam za szybko, przez co brakuje wyrazistości tym nielicznym wydarzeniom, które prowadzą nas od punktu A do punktu Z. Być może kiedyś, w chwili premiery, gdy gatunek dopiero powoli się odradzał, to było coś. Dzisiaj jednak, na tle innych podobnych gatunkowo powieści, „Neva” w mojej ocenie jest całkiem blisko dna.

----
http://vegaczyta.blogspot.com/

„Neva” Sary Grant trafiła do mnie stosunkowo niedawno, jednak moją uwagę zwróciła już latem, gdy pierwszy raz poszukiwałam dystopijnych/antyutopijnych powieści. Przyciągnęła mnie okładka, plus całkiem intrygujący opis, tylko intuicja nie mogła się zdecydować, czy mnie do tej książki namawiać, czy raczej od niej odwodzić. Więc zwlekałam, aż książka niemal sama wpadła do...