Znam bardzo niewielu ludzi, którzy lubią czytać biografie, w dodatku robią to w czasie wolnym i z własnej woli. Właściwie sama za nimi nie przepadałam… aż odkryłam twórczość człowieka, który pisaniu biografii nadal zupełnie nowy wymiar.

Paweł Zuchniewicz, bo o nim mowa, zasługuje na wszelkie wyrazy uznania, pochwały i nagrody, a przede wszystkim na to, by jego książkę polecać z całego serca. Krzyżując biografię, powieść przygodową, historyczną i formę dziennika, dokonał rzeczy wielkiej. Stworzył powieść biograficzną, którą czyta się z zapartym tchem, niczym najlepszy kryminał!

„Ojciec wolnych ludzi” to opowieść o człowieku, którego nazwisko słyszał każdy Polak. Jednak o kardynale Wyszyńskim większość z nas wie, że był prymasem, więzionym przez władzę i… i tyle. Książka Zuchniewicza prowadzi nas przez profesorskie lata bohatera, wojenną zawieruchę, zaskakującą nominację na biskupa, potem prymasa, walkę o Kościół w Polsce, starcia z władzą, aż po wybór Karola Wojtyły na papieża, jego pielgrzymkę do Polski, chorobę i śmierć Prymasa. Poznajemy go jako kapłana, nauczyciela, polityka, ale też jako człowieka modlitwy, ojca duchowego i przyjaciela. Przepięknie zarysowana jest relacja Wyszyńskiego i Wojtyły, ewoluująca od początkowej rezerwy, do zaufania i głębokiej przyjaźni.

Autor z niezwykłą skrupulatnością zbadał źródła historyczne, spisał opowieści naocznych świadków i uczestników wydarzeń, przeczytał dzienniki, pamiętniki i akta, przesłuchał nawet zachowane nagrania SB. Dzięki temu powstała spójna opowieść, przeplatana cytatami z zapisków samego Prymasa albo Jana Pawła II.

Ponieważ nie była to pierwsza z powieści biograficznych autorstwa pana Zuchniewicza, z jaką miałam okazję się zetknąć, z całą pewnością mogę powiedzieć, że jest on mistrzem tego gatunku. Udowadnia to w serii książek o Janie Pawle II. Chociaż wydawało się, że o Papieżu Polaku napisano już wszystko, wspomniane powieści ciekawią, intrygują. Nawet postać Wojtyły w „Ojcu wolnych ludzi” jest zbudowana z innych wydarzeń, niż w poprzednich książkach, zdradza odmienne historie i ukazuje nowe relacje. To sprawia, że bohaterowie są realni, ożywają na kartach powieści… I zapraszają do spotkania w kolejnej historii spisanej przez autora.

Podczas lektury zrodziło się we mnie pragnienie, by takich historii było jak najwięcej. Ułożyłam sobie nawet w głowie listę znanych Polaków, których biografie chciałabym przeczytać w tak mistrzowskim wykonaniu. A więc… Panie Pawle, do dzieła!

Katarzyna Marondel