Osobie, która kocha książki, nie trzeba tłumaczyć czym jest świadome czytanie, jak bardzo można zagłębić się w świat przedstawiony, jak łatwo zżyć się z bohaterami danej lektury... szczególnie kiedy czyta się sagę składającą się z kilku tomów i napisaną w tak mistrzowski sposób.
Przeczytałam wszystkie części sagi o Wiedźminie i obiecałam sobie, że podsumuję całość. Przede wszystkim jestem pod ogromnym wrażeniem stylu Sapkowskiego. Mało tego, jestem dumna, że polski autor pisze tak rewelacyjne książki, od których wręcz nie można się oderwać. Śmiało można powiedzieć, że jest to klasa światowa. Płynność akcji, wplatanie kolejnych wątków, opisy walk, postaci i ich uczuć, dialogi między bohaterami, intrygi, zagadki... jednym słowem - REWELACJA.
Na początku byłam sceptycznie nastawiona, po pierwsze dlatego, że nie przepadam za fantastyką, po drugie dlatego, że wiele osób mówiło jakoby styl pisania Sapkowskiego był "ciężki, męczący i nie dla wszystkich". Nie wiem, kto to wymyślił, ale cieszę się bardzo, że nie zasugerowałam się takimi opiniami.
Z każdą stroną powieści coraz bardziej zagłębiałam się w świat Geralta, a kiedy tylko odkładałam książkę czekałam z niecierpliwością, żeby tylko do niej wrócić, dowiedzieć się co było dalej. Były momenty kiedy płakałam ze śmiechu, były momenty kiedy płakałam ze wzruszenia i takie kiedy płakałam ze złości... Naprawdę do tego stopnia wczułam się w tę historię. Jeżeli miałabym ocenić, który tom podobał mi się najbardziej, chyba zdecydowałabym się na ostatni. Tam wszystko staje się jasne, układa się w logiczną całość, ale z drugiej strony pewne kwestie nadal nie dają mi spokoju. Zdenerwowało mnie uśmiercenie tylu wspaniałych bohaterów, z którymi tak się zżyłam... na przykład, kiedy umierał Cahir, wmawiałam sobie, że to nie może być prawda, on powinien zostać z Ciri! Gdy Milva została zabita, płakałam... Miałam swoje wyobrażenia i życzenia co do tego, co mogło stać się dalej z poszczególnymi postaciami, ale Sapkowski najwyraźniej miał zupełnie inną wizję... W każdym razie jedyne co mnie zdenerwowało to zakończenie. Nie mogłam zasnąć w nocy, nie mogę przestać się nad tym zastanawiać. Historia nadal jest niedokończona i zostało jeszcze sporo niedopowiedzeń, ale chyba nie pozostaje nic innego, jak przyjęcie tego do wiadomości.

Osobie, która kocha książki, nie trzeba tłumaczyć czym jest świadome czytanie, jak bardzo można zagłębić się w świat przedstawiony, jak łatwo zżyć się z bohaterami danej lektury... szczególnie kiedy czyta się sagę składającą się z kilku tomów i napisaną w tak mistrzowski sposób.
Przeczytałam wszystkie części sagi o Wiedźminie i obiecałam sobie, że podsumuję całość. Przede...