Nie wiem czemu, ale przez cały czas czytania „Córki Robrojka” miałem wrażenie, że ktoś się pod Musierowicz podszywa i pisze za nią. Bo ta część jest jak nie przez nią napisana – nadmiernie ckliwa, przesadnie przesłodzona, pełna nazbyt rozczulających i wzruszających spotkań i powrotów po latach. I nie będę ukrywał, że jak wcześniej Robrojek do moich ulubieńców nie należał tak nie zmieniło się to ani o jotę. O jego córce też nie mogę tego powiedzieć.

Ale nie to było w tej książce najdziwniejsze i najgorsze. Wręcz wstrząsnęła mną postać Idy. O ile jako nastolatka czy też jako ciężarna była rozbrajająco urocza – wredna, bezlitośnie cięta, piekielnie inteligentna, pełna błyskotliwego dowcipu. W „Córce Robrojka”, już jako matka, jest po prostu jakaś nawiedzona. Jak nie Ida. Sądzę, że Musierowicz jakiś tam zamiar jej względem miała, ale przedobrzyła i wyszła jej przerysowana groteska.

Nie jestem zadowolony. Wynudziłem się. Nieciekawa część.

Nie wiem czemu, ale przez cały czas czytania „Córki Robrojka” miałem wrażenie, że ktoś się pod Musierowicz podszywa i pisze za nią. Bo ta część jest jak nie przez nią napisana – nadmiernie ckliwa, przesadnie przesłodzona, pełna nazbyt rozczulających i wzruszających spotkań i powrotów po latach. I nie będę ukrywał, że jak wcześniej Robrojek do moich ulubieńców nie należał...