Wiersze, które nigdy nie tracą na swej aktualności i pięknie. Uwielbiam.

Wiersze, które nigdy nie tracą na swej aktualności i pięknie. Uwielbiam.

W pierwszych dniach nowego roku wybrałem się na schadzkę z poezją, której każde słowo może się stać pieszczotą. Jednak aby bezgranicznie się w niej zakochać, to musiałem odłożyć na bok wszelkie składane mi przez życie obietnice. Potrzeba mi było odurzenia, którego bezkompromisowość tak łatwo się skrada po śladach miłości. Aby nie utożsamiać kochania z ciągłą utratą siebie samego, pragnąłem słów miłosnej gorączki, jakby działo się to realnie i dotyczyło mojego fizycznie obecnego życia, a nie tego wyśnionego i czekającego na zmiłowanie losu. Warto jest rozniecać w sobie pożogę. Dobrze jest snuć marzenia o legendarnym kwiecie paproci, a jeszcze lepiej jest sprawiać sobie namiastkę tego, czego na co dzień się nie dostaje. Dlatego trafiłem do "Ogrodu miłości", żeby poszukać ideałów na kartach starej książki. Bo trzej polscy wielcy poeci twierdzą, że takie doskonałe kształty umysłu jednak istnieją. A ja im wierzę, bo łatwo jest miłować to, co stanowi niedościgły dla wszystkich wzorzec.

Zapanowało wokoło niebezpieczne piękno. Łakome czerwienią ust, bezradne od palącego je pożądania, w błogim uścisku nieczekające końca. Można za nim tęsknić długo po wyswobodzeniu z pęt miłosnej poezji. Umiłowanie wyobrażonych za pomocą jej słów gestów i tak będzie na zawsze już przypominać o nieziemskim świecie erotyzmu. Ponieważ to sama miłość otwiera drzwi do starannie pielęgnowanego przez poetów ogrodu. Tu widać świetliste i opadające na Capri smugi, tam morski lazur prawie do nieba otwiera swoje podwoje, woń majowych nocy jest silniejsza niż wszystkie prozy życia razem wzięte. "Czyś ty łaska, czy zguba, zbawienie czy zdrada", pisze Leopold Staff i od razu nadmienia o zauroczeniu chwilą, której działania nie zniweczy żadne wiarołomstwo słów. Wielka jest magia wykreowanej przez złudzenia atmosfery.

Zawrzała krew w dojrzałych owocach i chyba nawet nieśmiało wspomniane przez Kazimierza Przerwę-Tetmajera przemijanie, nie jest w stanie osłabić wpływu spotęgowanych uniesieniem doznań. Na moich oczach te ulotne wizje dają świadectwo potęgi namiętności. Pomimo swej słowami wyrażonej kruchości, to właśnie delikatności zawdzięcza siłę przekazu. Bez niej, żaden sprawny uczuciowo człowiek nie mógłby sam zbadać stanu własnej duszy. Zaopatrzony natomiast w czułość, instynktownie przynajmniej wyczuwa, kiedy spłonie. Do zgromadzonych w tym zbiorze wierszy można podejść żarliwie i niczym wyznawca, fanatycznie się poddać dobroczynnemu zaślepieniu. Jednak ukrytą w nich cudowność należy potraktować również jako drogowskaz, wyznaczający kierunek wychodzenia z szarości życia przez rozpustne kolorami strofy Bolesława Leśmiana.

Duszno mi w malinowym chruśniaku, gdzie zmęczone rozkoszą ciała odkrywają rozgrzaną namiętność. Kochania jednak nigdy za wiele, rozpalonych uczuciem ran nie można gasić chłodem rozumu. I co z tego, że ta poezja jest pozbawiona rozsądku? Lepiej swoje serce obnażyć, niż zapuścić się emocjonalnie i żałować najwspanialszych lat swojego życia. Bo potem pozostanie już tylko modlitwa o nieśmiertelność przemijającej urody a podejrzewam, że i ona jako ostatnia deska ratunku nie zostanie wysłuchana. Więc warto sobie wziąć do serca słowa Bolesława Leśmiana i nie zagłuszać podszeptów uczuć nawet wtedy, kiedy zmęczone zawiedzionymi nadziejami życie ostatecznie się godzi na pustkę. Cóż, jak pisze Kazimierz Przerwa-Tetmajer:

"Niech krew się burzy morzem rozszalałem,
niech pierś pragnienia płomieniami dyszy,
niech mózg goreje wyobraźni szałem"

W pierwszych dniach nowego roku wybrałem się na schadzkę z poezją, której każde słowo może się stać pieszczotą. Jednak aby bezgranicznie się w niej zakochać, to musiałem odłożyć na bok wszelkie składane mi przez życie obietnice. Potrzeba mi było odurzenia, którego bezkompromisowość tak łatwo się skrada po śladach miłości. Aby nie utożsamiać kochania z ciągłą utratą siebie...

Chudziutki tomik wierszy, głównie miłosnych Tetmajera, Leśmiana i Staffa. Piękne. Wracam co parę lat i za każdym razem budzą mój zachwyt, chociaż odkrywam je tak jakby na nowo, bo to ja się zmieniam.

Chudziutki tomik wierszy, głównie miłosnych Tetmajera, Leśmiana i Staffa. Piękne. Wracam co parę lat i za każdym razem budzą mój zachwyt, chociaż odkrywam je tak jakby na nowo, bo to ja się zmieniam.