Jest w tej pozycji coś mocnego, coś wręcz przerażającego, gdy pojmie się całą historię i rolę bohaterów.
Przeczytałam kilka opinii o tym, jakoby była chaotyczna. Ja nie odebrałam takiego wrażenia. Nadążałam za narratorką i orientowałam się w czasie.
Na początku oczywiście ogarniała mnie ciekawość. Chciałam wiedzieć, o co tu chodzi, skąd się wzięły te dzieci, co się z nimi stanie i dlaczego wszystko owiane jest taką tajemnicą. Już na pierwszą wzmiankę o donacji, wyczuwałam grubszą sprawę.
Polubiłam Kathy, polubiłam Tommy'ego, ale za nic w świecie nie przekonałam się do Ruth. Od najmłodszych lat wspominanych w książce strasznie mnie drażniła, nawet w tych pozornie dobrych momentach. Dobrze, że koniec końców zdobyła się na szczerą wypowiedź. Wyczuwałam coś pomiędzy tamtą dwójką i cały czas im kibicowałam.
Nie zawiodłam się w żaden sposób. Koleżanka, która pożyczyła mi książkę, zasugerowała, że może mi się nie spodobać i obawiałam się właśnie takiej reakcji. Nie żałuję, że przeczytałam "Nie opuszczaj mnie". Przecież dokładnie tak może się stać, może już tak gdzieś jest. Nie dziwię się autorowi, że wpadł na taki pomysł, bo ludzie byliby zdecydowanie zdolni do takiego rozwiązania.

Jest w tej pozycji coś mocnego, coś wręcz przerażającego, gdy pojmie się całą historię i rolę bohaterów.
Przeczytałam kilka opinii o tym, jakoby była chaotyczna. Ja nie odebrałam takiego wrażenia. Nadążałam za narratorką i orientowałam się w czasie.
Na początku oczywiście ogarniała mnie ciekawość. Chciałam wiedzieć, o co tu chodzi, skąd się wzięły te dzieci, co się z nimi...