Zostałam oczarowana dogłębnie magią tej prozy. Spotkanie z Miloszem jako prozaikiem okazało się bezbolesne mimo wcześniejszych obaw.

Życie nad Issą zostało opisane tak wyjątkowo, jak gdyby ta kraina była wyłączona ze świata, jak gdyby życie toczyło się tam zupełnie innym, bardziej naturalnym rytmem, jak gdyby dolina za pomocą folkloru zostawiła magii otwarte drzwi... Właśnie ludowość wraz z wierzeniami i magią zbudowały wyjątkowość tej powieści.

To przepiękna historia chłopca dojrzewającego na pograniczu dwóch kultur wzajemnie przenikających się i jednocześnie się zwalczających -polskiej i litewskiej. W Ginie i okolicy stykają się ludzie różnorodnego pochodzenia: Polacy, Litwini, Żydzi; różnych wyznań: czarownicy, księża, rabini; innego statusu społecznego: potomkowie szlachty, chłopi... Żyją w swoistej symbiozie, przynajmniej do czasu.

Dolina Issy jest odsunięta od wielkiej polityki, jednak reforma rolna nie mogła przejść tutaj bez echa, przez co powstają (czy też rosną) spory między mieszkańcami.

Z racji mego imienia, nie mogę być obojętna wobec historii Magdaleny (w życiu prywatnym nie znam żadnej normalnej, a w literaturze żadnej porządnej), która podległa swojej biologiczności, została potępiona i odrzucona. Jej przywiązanie do ciała doprowadziło do wielu (wg mnie) niespodziewanych i drastycznych wypadków, a to wszystko zostało obleczone pogańską otoczką.

Historia babki Dilbinowej jednych może nużyć, drugich irytować, ale scena jej śmierci dla mnie pozostanie niezapomniana.

I diabły. Wszechobecne diabły. We frakach osiemnastowiecznych. Diabły czyhające na nasze słabości, mające w planach wykorzystanie ich wyłącznie przeciwko nam.

Jakieś pół roku temu zachwycałam się kilkoma urywanymi zdaniami Marquezem i jego powieścią "Sto lat samotności". Wtedy uznałam te książkę za - najprawdopodobniej - najlepszą do tej pory przeczytaną książkę. Teraz "Dolinę Issy" mogę zakwalifikować jako - najprawdopodobniej - najlepszą polską książkę, jaką dotychczas przeczytałam.

Mam nadzieję, że zachęciłam do lektury.

Zostałam oczarowana dogłębnie magią tej prozy. Spotkanie z Miloszem jako prozaikiem okazało się bezbolesne mimo wcześniejszych obaw.

Życie nad Issą zostało opisane tak wyjątkowo, jak gdyby ta kraina była wyłączona ze świata, jak gdyby życie toczyło się tam zupełnie innym, bardziej naturalnym rytmem, jak gdyby dolina za pomocą folkloru zostawiła magii otwarte drzwi......