Ambitne zamiary Arendt zostają pogrzebane w aczytelnym języku i chaosie konstrukcji książki. Arendt udowodniła, że potrafi być wspaniałą filozofką i pisarką - ale niestety: nie tutaj. Pomimo tego, jeżeli jakiś zapaleniec czy wielbicielka tematu zagryzie zęby i przebrnie przez huragan panujący na kartach tej pozycji - na pewno znajdzie dla siebie coś nowego i rzeczowego. Dużo tego nie będzie (w przeciwieństwie do słów),gdyż jeden partykularny koncept potrafi być rozwleczony na 10 stron - ale jednak.

Ambitne zamiary Arendt zostają pogrzebane w aczytelnym języku i chaosie konstrukcji książki. Arendt udowodniła, że potrafi być wspaniałą filozofką i pisarką - ale niestety: nie tutaj. Pomimo tego, jeżeli jakiś zapaleniec czy wielbicielka tematu zagryzie zęby i przebrnie przez huragan panujący na kartach tej pozycji - na pewno znajdzie dla siebie coś nowego i rzeczowego....

Arendt stawi sobie za zadanie odpowiedzieć na pytanie o myślne. Dlaczego myślimy, po co myślimy, gdzie jesteśmy jak myślimy?
Jednocześnie pyta o filozofie o jej rolę o to czym się wyróżnia i jakie są jej początki. Momentami zestawia ją z religią. Wiarą, ale także z nauką.

Co bardzo ciekawe, starając się odpowiedzieć na pytania o myślenie jednocześnie odpowiada na pytanie, które ją jako filozofkę niemiernie interesuje, a mianowicie o zło. Dlaczego są ludzie źli? Dlaczego są tak okrutni, że jest to nie do pojęcia?
Odpowiadając na pytanie o myślenie i poniekąd o zło odpowiada także na pytanie o dobro i źródło moralności.

Arendt uważa, że zło to brak myślenia. Sokrates mówił, że zło wynika z głupoty z nieumiejętności odróżnienia dobra od zła, ale dla Arend to nie tylko brak umiejętności, ale brak myślenia o dobru i złu. W takim ujęciu zło wynika z braku myślenia i na tym polega jego banalność. Tym sposobem mamy także odpowiedź w kwestii dobra - Dobro wynika z myślenia.

Ważne są tu jeszcze dwa pojęcia intelektu i rozumu. Arendt myślenie wiąże z rozumem a intelekt z wiedzą, z inteligencją. Tym sposobem filozof myśli i kieruje się rozumem a naukowiec, prawnik, inżynier ma wiedzę i kieruje się intelektem. Filozof myśli ponad empirią, myśli o tym co poznawalne tylko myślowo, w tym o wartościach o dobru i złu. Co ciekawe tym sposobem Arendt tłumaczy zarazem, dlaczego z filozofii wyrosła etyka, dlaczego od zarania filozofii każdy system ma etykę. Dlaczego od myślenia, od intencji dobrego życia dochodzimy do moralności.

Jestem zachwycona ta książka pozwoliła mi wiele ułożyć sobie w głowie. Połączyć myśli, które znałam. Myśle jednak, że osoba, która nie zna historii filozofii nie wyciągnie tak dużo z tej książki niewiele zrozumie. Arendt pisze dla filozofów nie dla laików.

Arendt stawi sobie za zadanie odpowiedzieć na pytanie o myślne. Dlaczego myślimy, po co myślimy, gdzie jesteśmy jak myślimy?
Jednocześnie pyta o filozofie o jej rolę o to czym się wyróżnia i jakie są jej początki. Momentami zestawia ją z religią. Wiarą, ale także z nauką.

Co bardzo ciekawe, starając się odpowiedzieć na pytania o myślenie jednocześnie odpowiada na pytanie,...

Pozycję w znacznej mierze należy traktować jako rozwinięcie konceptu zła banalnego.

Pozycję w znacznej mierze należy traktować jako rozwinięcie konceptu zła banalnego.

Hannah Arendt przedstawiła koncepcje filozofów dot. czasu (Sokrates, Platon, Arystoteles, Karezjusz, Sartre, Heidegger, Merleau-Ponty i in.),wspomina też zaledwie kilku artystów. Ta książka jest owszem, ciekawa, jednak trochę zbyt obszerna a za mało głęboka. Arendt chciała napisać książkę o myśleniu filozoficznym a skończyła ustalając czym jest czas, nieskończoność, idee, wola - wszystko to na dość podstawowym, oczywistym nawet poziomie. Znacznie ciekawsze od uwag autorki sa przytoczone poglądy jej poprzedników.
Arendt ma niesamowitą umiejętność napisana w 14 akapitach tego, co mogłaby napisać w jednym, często się powtarza. Czytając, raz nawet się zaśmiałem - gdy zobaczyłem na końcu książki zupełnie niepotrzebny wykres, który ilustruje "karkołomną" (złożoną z aż 3 elementów) tezę ostatniego rozdziału. (Dodatkowo, żeby nie było wątpliwości, teza ta została powtórzona w każdym z kilku najbliższych akapitów).
Książka napisana stosunkowo prostym językiem, ładnie, minimalistycznie wydana, jest za to kilka błędów w tłumaczeniu z angielskiego.
Nie umiem powiedzieć dla kogo przeznaczona jest ta książka - filozofowie będą znudzeni płytką analizą i truizmami Arendt, poza tym znają już poglądy jej poprzedników; laików (poza częścią historyczną, która jest dobrze napisana) również czeka rozczarowanie.

Hannah Arendt przedstawiła koncepcje filozofów dot. czasu (Sokrates, Platon, Arystoteles, Karezjusz, Sartre, Heidegger, Merleau-Ponty i in.),wspomina też zaledwie kilku artystów. Ta książka jest owszem, ciekawa, jednak trochę zbyt obszerna a za mało głęboka. Arendt chciała napisać książkę o myśleniu filozoficznym a skończyła ustalając czym jest czas, nieskończoność, idee,...