Fizjologiczna.
Chłopak rzyga, chłopak robi kupę, chłopak rozbiera się do naga i leży na dywanie, żeby poczuć pośladkami jego miękkość - tak, wiem, pewnie jestem niesprawiedliwa w ocenie tej powieści, ale niestety głównie takie obrazki kołaczą mi się po głowie na myśl o tej książce.
I pomarszczona babka śpiąca nago w łóżku, z workami obwisłych piersi.
Nadmiernie obrazowe (niemalże słyszalne) opisy jedzenia, ciamkania, i innych aspektów fizjologicznej egzystencji.
Aha, i jeszcze topienie kotków i rozwalanie im główek o wannę (jedna z najkoszmarniejszych scen, jakie 'czytałam'; uszami - bo wchłaniałam w postaci audiobooka).

Zbyt bardzo mnie zniesmaczyła pewnego rodzaju wulgarnością, bym mogła przyłączyć się do grona zachwyconych.
Cóż, nigdy nie byłam nastoletnim chłopcem, ale mam dwóch w domu i jestem wdzięczna, że nie zachowują się w ten sposób, co główny bohater i narrator.

John Egan wierzy, że ma dar rozpoznawania, kiedy ludzie kłamią. Doskonalenie swoich umiejętności, jako 'chodzącego wykrywacza kłamstw' pochłania mu równie wiele czasu, co osiąganie perfekcji w 'bezobjawowym kłamaniu'. Studiowanie rekordów Guinnessa, które było jego dotychczasową pasją zostaje częściowo zastąpione poznawaniem tajników wykrywania kłamstw po różnego rodzaju objawach fizjologicznych i mowie ciała oraz stosowaniem nabytej wiedzy w praktyce.
Ten dar, ta fantasmagoria, ten wymysł chłopca odstającego od rówieśników przedwczesnym dorastaniem, przygniatającym wzrostem, mentalnym pogmatwaniem i koszmarną samotnością jedynaka nie wzbudza zachwytów, szczególnie rodziców Johna, którzy zaczynają kwestionować stabilność emocjonalno-intelektualną swojego syna.
Nie zmienia to faktu, że ... John rzeczywiście zdaje się intuicyjnie wyłapywać sygnały, które naprowadzają go na kłamstwa i własnej babki i ojca, co owocuje dość traumatycznym następstwem wypadków.

Akcja książki ...
Zaraz, zaraz, jaka akcja?!
Kilkadziesiąt dramatycznych w skutkach wydarzeń, wpływających demoralizująco na życie całej rodziny Eganów, ukrytych jest skrzętnie w dziesiątkach płaskich, monotonnych, pozornie nic nie wnoszących dialogów w stylu:
- Wszystko w porządku?
- Yhy.
- Chcesz kanapkę?
- Nie.
- No to zrobię tylko sobie.

I to jest - pokrętnie i przekornie napiszę - siła tej książki.
Bo właściwie dopiero po zakończeniu zaczął docierać do mnie jej przekaz.
Obraz bezradności, niemocy, uwarunkowań rodzinnych, naczyń połączonych ludzkich relacji, niespełnionych marzeń, niezaspokojonej potrzeby sukcesu i strachu przed ośmieszeniem czy przeżyciem upokorzenia.
Brak własnego miejsca na ziemi, zdrada, depresja, bieda i przemoc blokowisk - doświadczenia życiowe wielu ludzi, postrzegane okiem dorastającego, ale wciąż dziecka, naiwne i niewinne, porażają ze zdwojoną siłą.
Nie zmienia to jednak faktu, że odrzucało mnie niemalże od każdej postaci: dziwacznego, pełnego pretensji nastolatka z głową pełną kuriozalnych pomysłów, utkanego ze stereotypów bezradnego życiowo ojca, wściekłego na babkę, że nie chce finansowo wspierać jego 'nicnierobienia', mamy Johna pogrążającej się w coraz większej obojętności, ani pozornie miłej, ale zimnej emocjonalnie babki.
I chyba jedynie świetna interpretacja i pełen uroku irlandzki akcent lektora skłoniły mnie do dosłuchania do końca.

Mówią, że niezły kawałek współczesnej prozy.
Eh, a kimże ja jestem, żeby polemizować?
Ale nie zgodzić się mam chyba prawo? :)

Fizjologiczna.
Chłopak rzyga, chłopak robi kupę, chłopak rozbiera się do naga i leży na dywanie, żeby poczuć pośladkami jego miękkość - tak, wiem, pewnie jestem niesprawiedliwa w ocenie tej powieści, ale niestety głównie takie obrazki kołaczą mi się po głowie na myśl o tej książce.
I pomarszczona babka śpiąca nago w łóżku, z workami obwisłych piersi.
Nadmiernie obrazowe...