W 2012 roku przeczytałem książkę Jerzego A. Wlazło „Kot Syjonu”. I to było coś. Czarny kryminał w stylu Raymonda Chandlera. Moim zdaniem rewelacja. Nagroda Wielkiego Kalibru 2013 była murowana, ale wydawnictwo Bullet Books splajtowało i chyba nie miał kto zgłosić książki do konkursu. No właśnie, wydawnictwo. Od razu po lekturze „Kota” chciałem więcej i zauważyłem, że „Kondukt umarłych” widnieje w zapowiedziach tego wydawnictwa. Czekałem, czekałem, czekałem, a potem okazało się, że w 2014 r. Autor sam wydał tę książkę, a raczej za pośrednictwem rozpisani.pl.
No i mam problem z tą książką, bo nie dorównuje ona poprzedniej. Ale nie tylko dlatego. Chodzi o to, że jest ona pisana świetnie. Świetny jest język, mistrzowskie dialogi (Chandler by kiwał głową z uznaniem), rewelacyjne opisy szarych ludzi w szarej rzeczywistości szarego Radomia, wszystko przyprawione cynizmem i sarkazmem, od którego miejscami rechotałem z rozbawienia jak zwierz (i chyba tylko dlatego daję ocenę dobrą). Ale jednego zabrakło: ciekawej historii do opowiedzenia. Jest po prostu nieciekawa, naciągana, a czytelnik wcale nie ma ochoty się dowiedzieć co będzie dalej. Ale też trzeba przyznać, że druga część książki (bo składa się ona z dwóch części), jest o niebo lepsza niż pierwsza; bardziej spójna i dynamiczna.
W każdym razie Jerzego A. Wlazło nie należy lekceważyć. To jest autor, który ma błysk. Jeżeli pokaże go w pełnej okazałości, jak to zrobił w „Kocie Syjonu”, to stawia go to co najmniej w pierwszej piątce najlepszych polskich autorów powieści kryminalnych.

W 2012 roku przeczytałem książkę Jerzego A. Wlazło „Kot Syjonu”. I to było coś. Czarny kryminał w stylu Raymonda Chandlera. Moim zdaniem rewelacja. Nagroda Wielkiego Kalibru 2013 była murowana, ale wydawnictwo Bullet Books splajtowało i chyba nie miał kto zgłosić książki do konkursu. No właśnie, wydawnictwo. Od razu po lekturze „Kota” chciałem więcej i zauważyłem, że...