Postanowiłam wrócić do tej serii i przypomnieć sobie za co ją kocham od lat.
To nie jest słodka historyjka, jest krwawa, z zagadką kryminalną, zombiakami i wampirami, które nie są słodkie, piękne i romantyczne. Główna bohaterka nie jest odważnym cukiereczkiem, piękną kobietką, która sama przebija się przez tabuny wrogów, wychodząc z tego bez szwanku, albo czeka na silne ramię ukochanego. Ona obrywa i bardzo się boi, i to właśnie przerażenie jest jej główną motywacją do walki. W tej części świat Anity Blake jest jeszcze prawie czarno-biały, a ona wie, że ma rację i potwory są po prostu złe. Jeszcze ma te klapki na oczach i zabijanie "nieludzi" jest dla niej proste, bo przecież wampir to tylko chodzący trup, który sprzedał swoją duszę za nieśmiertelność. Ona nie jest idealna, nie jest milutka i tulaśna, bywa wredną babą reagującą na stres głupimi żartami. Jest młoda, ale jej charakter i doświadczenia dodają jej co najmniej dekadę. Damą w opałach ani typową "Zuzanną Marysią" nie jest.
Wadą są opisy wyglądu postaci i pomieszczeń, to nie jest mocna strona autorki. To jest raczej toporne i zgrzytliwe, a uruchomienie wyobraźni sprawia, że na przykład ubrania wyglądają po prostu źle. Ja wybaczam, bo wolę marne opisy niż papierowe, albo bardzo stereotypowe postaci. Charaktery żyją i to się czuje, a fabuła jest ciekawa i dynamiczna. Lubię animatorkę z St. Louis.

Postanowiłam wrócić do tej serii i przypomnieć sobie za co ją kocham od lat.
To nie jest słodka historyjka, jest krwawa, z zagadką kryminalną, zombiakami i wampirami, które nie są słodkie, piękne i romantyczne. Główna bohaterka nie jest odważnym cukiereczkiem, piękną kobietką, która sama przebija się przez tabuny wrogów, wychodząc z tego bez szwanku, albo czeka na silne...