Dziwne te Sin City, i to bardzo. Jeśli poziom emocjonalny i określający głębię bohaterów spada, to ilość akcji, lejącej się krwi i czarnego humoru zadziwiająco szybko rośnie. Tak można by w skrócie opisać trzeci tom cyklu. Opowiadający historię prostą jak drut - Miller na dłużej zaprasza czytelnika do Starego Miasta i pozwala nacieszyć oko strzelaninami żywcem wyjętymi z kina akcji lat 80, dopieszczając to typowymi dla siebie zwrotami akcji i potężnymi przemyśleniami. Mam nieodparte wrażenie, że to jest jego ulubiona część (przynajmniej z tych przeze mnie przeczytanych). Pełna jednostronicowych rysunków, absurdów i konkretnych przemyśleń, których nie powstydziliby się światowi nobliści literaccy stanowi kopalnię tego, za co Millera kochają całe pokolenia czytelników. Tylko... nazwijcie mnie narzekaczem, albo tym, który szuka dziury w całym, ale wciąż brakuje TEGO CZEGOŚ, co miał tom numer jeden. Nie wiem, czy to ze względu na bohaterów, czy po prostu Miller zdążył dojrzeć między tomami, ale... jest po prostu odrobinę gorzej. Wciąż świetnie. Ale gorzej. Nie zmienia to faktu, że zaraz po Gotham, Sin City to chyba moje ulubione fikcyjne miasto. To się raczej już nie zmieni.

Dziwne te Sin City, i to bardzo. Jeśli poziom emocjonalny i określający głębię bohaterów spada, to ilość akcji, lejącej się krwi i czarnego humoru zadziwiająco szybko rośnie. Tak można by w skrócie opisać trzeci tom cyklu. Opowiadający historię prostą jak drut - Miller na dłużej zaprasza czytelnika do Starego Miasta i pozwala nacieszyć oko strzelaninami żywcem wyjętymi z...