Elementy składowe komiksu "Krwawa jatka":

1.BYCIE STEPHENOWO KINGOWĄ - poważnie, czytając ten album, w wielu momentach myślałem sobie, że mógł to równie dobrze wymyślić Stephen King. Nie jako powieść, ale jedno ze swoich osobliwych, krótszych opowiadań. Co jakiś czas komiks zmienia się w ilustrowaną prozę, gdzie mamy na stronie jeden, bądź dwa kadry i naprawdę obszerną narrację wyrzuconą na bok strony. Czyta się to zadziwiająco dobrze i będąc w głowie Dwighta (narratora), czułem się trochę, jakbym był z postacią Kinga. Takie elementy fabuły jak odcięta głowa, która ni stąd,ni zowąd zaczyna gadać (wyobraźnia Dwighta) także nasuwały mi skojarzenia ze stylem Króla Horroru. Możliwe, że to tylko moje subiektywne odczucie, niemniej zaliczam na plus.
2.DOBRE RYSUNKI-jestem jednym z tych nielicznych wyrzutków, którzy wolą późniejszy styl Millera, czyli tę bardziej karykaturalną kreskę. Nie zmienia to jednak faktu, że ten album i tak ogląda się niezwykle przyjemnie, a dobrze wykorzystane kontrasty między czernią i bielą urzekły mnie nie raz.
3.IDIOTYZMY-Dwight, podobnie jak w albumie "Damulka warta grzechu", znów wali pięścią osobę, którą ponoć kocha, a potem zaczynają się namiętnie lizać. Zaczynam myśleć, że Frank Miller uważa, że kobiety kręci, kiedy od czasu do czasu dostaną w twarz. Gość musi mieć jakieś problemy. Ma je też Dwight, który ciągle twierdzi, że prostytutki z miasta grzechu to jego przyjaciółki, ale jednocześnie ma tendencję do nieustannego obrażania ich w myślach. Według niego nie są dość bystre czy opanowane,by same o siebie zadbać. Ciągle przypomina czytelnikowi, jak to on dla nich się naraża i co to nie on. Musi czuć się naprawdę niedowartościowany.
Jezu! Dwight! Ty im nie robisz łaski, bo choć sprowadzenie do Starego Mista gościa, który narobił tych wszystkich kłopotów nie było bezpośrednio twoją winą, to jednak to oczywiste, że teraz nie możesz zostawić przyjaciółek. Nie pomagasz im, kretynie, w ich sprawach! Po prostu od początku siedzisz w tym po uszy i twoim obowiązkiem jest dopilnować, żeby wszyscy wyszli z tego cało!

Nie mogę z czystym sumieniem polecić tego albumu, ale też nie odradzam go tak bardzo jak "Damulki wartej grzechu". Jest w nim trochę irytujących rzeczy- głownie postaci. Klimat i narracja są jego najmocniejszą stroną. Muszę przyznać, że zapewnił mi kilkadziesiąt minut przyzwoitej rozrywki. Przynajmniej nikt nie wypada tu z okna albo traci przytomność i budzi się "gdzieś" co parę stron.

Fabuła-3/5
Rysunki-4/5
Narracja/dialogi-5/5
Postaci-2/5
Ogólne wrażenie-4/5

Podobne:
-niektóre opowiadania Stephena Kinga (według mnie).

Elementy składowe komiksu "Krwawa jatka":

1.BYCIE STEPHENOWO KINGOWĄ - poważnie, czytając ten album, w wielu momentach myślałem sobie, że mógł to równie dobrze wymyślić Stephen King. Nie jako powieść, ale jedno ze swoich osobliwych, krótszych opowiadań. Co jakiś czas komiks zmienia się w ilustrowaną prozę, gdzie mamy na stronie jeden, bądź dwa kadry i naprawdę obszerną...