OBYŚ NIGDY NIE STAŁ SIĘ ZBĘDNY
Żyjemy w czasach, gdy o wartości człowieka decyduje jego społeczna użyteczność, coraz częściej sami definiujemy siebie poprzez: zdobytą pozycję zawodową, stan posiadania czy przynależność do elitarnej grupy. Jak iluzoryczne bywa budowanie poczucia bezpieczeństwa w oparciu o te atrybuty można przekonać się w sytuacji, gdy z przyczyn od nas niezależnych „wypadamy z przyjętej roli”, niesprzyjające okoliczności takie jak choćby: choroba, kalectwo, wypalenia zawodowego czy rosnący dług we franku szwajcarskim, potrafią w szybki sposób zmienić optykę postrzegania naszej osoby i wyrzucić nas na margines.
Kafka w drastyczny sposób ukazał rozpad rodziny, która staje w obliczu kryzysu tożsamości jednego z jej członków, dotychczas odpowiedzialnego za jej utrzymanie. Rodzina, która w teorii jest "wspólnotą osób zjednoczonych ze sobą duchowo, skupionych przy wspólnym ognisku domowym aktami wzajemnej pomocy i opieki” staje się zbiorowością indywidualnych osób niezdolnych do empatii, dbających jedynie o zaspokojenie własnych potrzeb. Dom, synonim ciepła i bezpieczeństwa, staje się areną, na której rozpoczyna się proces izolacji i brutalnej dyskryminacji głównego bohatera zakończony jego unicestwieniem.
Tytułowa przemiana odnosi się zarówno do powierzchowności głównego bohatera, jak i do jego otoczenia, które zmienia się w sposób radykalny, rodzinny dom staje się więzieniem bez możliwości ucieczki i kontaktu ze światem zewnętrznym. Bohater zostaje pozbawiony podmiotowości i możliwości samostanowienia, w zaciszu rodzinnego kręgu inkwizycyjnego zapada wyrok bez prawa do obrony z klauzulą natychmiastowej wykonalności.
Opowiadanie Kafki jest uniwersalne, dlatego można je interpretować na wiele sposobów, ja odczytałam je przez pryzmat depresji, choroby cywilizacyjnej, która coraz częściej, w sposób nagły dotyka aktywnych zawodowo młodych ludzi, żyjących w ogromnym stresie w pogoni za sukcesem i dobrobytem. Słowa o niemożliwości podjęcia dialogu z otoczeniem, ogromnej samotności, stygmacie choroby psychicznej, niemożności podjęcia leczenia, lękiem przed odrzuceniem a w końcu autodestrukcją, wydają mi się adekwatne do sytuacji, w jakiej znajdują się właśnie ci chorzy.

OBYŚ NIGDY NIE STAŁ SIĘ ZBĘDNY
Żyjemy w czasach, gdy o wartości człowieka decyduje jego społeczna użyteczność, coraz częściej sami definiujemy siebie poprzez: zdobytą pozycję zawodową, stan posiadania czy przynależność do elitarnej grupy. Jak iluzoryczne bywa budowanie poczucia bezpieczeństwa w oparciu o te atrybuty można przekonać się w sytuacji, gdy z przyczyn od nas...