Jedną z kluczowych postaci drugiego tomu ( jest matka Kenty – Fumiyo, która podejmuje pracę w pewnym hotelu. Okazuje się, że jeden z pokojów wynajmuje nieletnia prostytutka, która uciekła z domu po rozwodzie rodziców. Czując się odpowiedzialną za los dziewczynki (która w końcu jest w wieku jej syna), kobieta postanawia jej pomóc, przy czym wykazuje się tu godną uwagi determinacją. Jednocześnie powoli przestaje działać krew, którą Karin „wpompowała” w Fumiyo wcześniej. Na scenie pojawia się też brat głównej bohaterki, który po części z przekory, po części z racji „walorów smakowych” bierze sobie na cel matkę przyjaciela własnej siostry. Tomik ten uzupełnia krótka historyjka poświęcona Anju, młodszej siostrze Karin i jej nietypowym lalkom, które, jak się czytelnik przekona, są cokolwiek makabryczne nie tylko na zewnątrz.

Druga połowa tomu drugiego) oddaje więcej pola dwójce głównych bohaterów. Karin dostrzega zagrożenie, jakie wisi nad Fumiyo i postanawia ponowić operację z pierwszego tomu. Problem w tym, że skoro w obecności Kenty tak łatwo wzburza się jej krew, powinna unikać chłopaka. Tymczasem los, jak to w takich sytuacjach zwykle bywa, ma zgoła odmienne plany. Ren sukcesywnie śledzi Fumiyo, by w odpowiedniej chwili, kiedy stres osiągnie odpowiedni poziom, urządzić sobie kolację. Choć na dłuższą metę nie miałoby to znaczenia, Karin uważa, że zgoda na coś takiego byłaby z jej strony zdradą Kenty. Gdy zaś starszy brat okazuje się nie do przekonania, na scenę wkraczają pozostali członkowie rodziny Maaka, którzy do tej pory tylko przyglądali się rozwojowi sytuacji. Ostatni rozdział to historia z przeszłości Rena.