O Heglu:

"Odwoływanie się do mistycznych intuicji i odczuć było dlań odrażające, przynajmniej jeśli chodzi o filozofię. [...] Był przekonany, że treść, prawda, istnieją dla filozofii jedynie w systematycznej i pojęciowej formie. [...] rzeczywistość [...] można pojąć jedynie poprzez jej racjonalną rekonstrukcję" (143).

"[...] intelektualny ogląd nie oznacza dla niego [Hegla] mistycznego oglądania ciemnej i nieprzeniknionej przepaści, miejsca, w którym znikają wszelkie różnice, lecz raczej: uznanie przez rozum antytez jako momentów jednego wszechogarniającego życia Absolutu" (149).

"Choć bowiem umysł ludzki jest skończony, jest on jednocześnie więcej niż skończony i może osiągnąć pozycję, w której będzie jakby narzędziem poznawania przez Absolut" (149). "[...] filozofia domaga się, by myślenie dialektyczne podniosło rozsądek do poziomu rozumu (do poziomu myślenia spekulatywnego),który potrafi uchwycić tożsamość w zróżnicowaniu" (155).

"To nie przez zanurzenie się w mistycznej nocy można poznać Absolut. Można go poznać wyłącznie dzięki zrozumieniu określonej treści, samorozwijającego się życia Absolutu w przyrodzie i w duchu" (150).

Absolut przekracza / nie przekracza / myślenie pojęciowe.

"[...] Hegel odrzucał pogląd [...] że Absolut adekwatnie można opisać wyłącznie w terminach negatywnych, a [...] pozytywnie ująć można - jeśli w ogóle jest to możliwe - tylko w mistycznej intuicji. Hegel był przekonany, że spekulatywny rozum może zgłębić wewnętrzną istotę Absolutu, która przejawia się w przyrodzie i w dziejach ludzkiego ducha" (166).

O Heglu:

"Odwoływanie się do mistycznych intuicji i odczuć było dlań odrażające, przynajmniej jeśli chodzi o filozofię. [...] Był przekonany, że treść, prawda, istnieją dla filozofii jedynie w systematycznej i pojęciowej formie. [...] rzeczywistość [...] można pojąć jedynie poprzez jej racjonalną rekonstrukcję" (143).

"[...] intelektualny ogląd nie oznacza dla niego...

Cała seria powinna nosić tytuł "Historia filozofii z punktu widzenia chrześcijaństwa", byłoby to bardziej adekwatne. Autor jest zainteresowany filozofią popdporządkowaną swojej ideologii, poświęca jej dużo miejsca i omawia szczegółowo, inne nurty traktując jako niewarte uwagi lub mało wartościowe. Takie kwiatki, jak pobieżny opis powstania i dokonań Akademii Florenckiej (t. 3) czy sarkastyczne uwagi pod adresem Nietzchego (t. 7) nie licują z pretensjami do naukowego obiektywizmu. Książki nie polecam, chyba, że kogoś szczegółowo interesują dzieje filozofii chrześcijańskiej opisane kosztem innych nurtów.

Cała seria powinna nosić tytuł "Historia filozofii z punktu widzenia chrześcijaństwa", byłoby to bardziej adekwatne. Autor jest zainteresowany filozofią popdporządkowaną swojej ideologii, poświęca jej dużo miejsca i omawia szczegółowo, inne nurty traktując jako niewarte uwagi lub mało wartościowe. Takie kwiatki, jak pobieżny opis powstania i dokonań Akademii Florenckiej...