Pierwsza połowa książki składa się głównie z osobistych porachunków autorki z naukowcami, którzy krytycznie odnosili się do ustaleń jej poprzedniego dzieła „Geny czy wychowanie”. Rozlicza się z nimi w nieco emocjonalny i aż nazbyt wnikliwy sposób.

Na szczęście druga połowa książki jest już całkowicie odmienna. Autorka wykłada w niej swoją oryginalną myśl na temat niegenetycznych czynników kształtujących ludzką osobowość (mechanizmy socjalizacji w grupie, utrzymywania relacji międzyludzkich oraz mechanizm odpowiedzialny za badanie swojej pozycji w grupie). Zdecydowanie pomniejsza znaczenie wpływu kolejności narodzin na osobowość dziecka, co stawia ją w opozycji względem niektórych psychologów ewolucyjnych.

Autorka twierdzi, że osobowość dziecka w większym stopniu kształtowana jest przez grupę rówieśników w której dorasta, niż przez rodziców. Choć niektóre zawarte w książce twierdzenia mnie nie przekonują, to jednak polecam tą lekturę (szczególnie jej drugą połowę), gdyż przedstawia ona odwieczny dylemat „geny czy wychowanie” w odważny i oryginalny sposób.

Pierwsza połowa książki składa się głównie z osobistych porachunków autorki z naukowcami, którzy krytycznie odnosili się do ustaleń jej poprzedniego dzieła „Geny czy wychowanie”. Rozlicza się z nimi w nieco emocjonalny i aż nazbyt wnikliwy sposób.

Na szczęście druga połowa książki jest już całkowicie odmienna. Autorka wykłada w niej swoją oryginalną myśl na temat...