Początkowo było zabawnie. Wyobrażałem sobie, że to jedno baaaaardzo długie zdanie bez znaków interpunkcyjnych, nie licząc kropki na końcu, jest doskonałym materiałem na monodram dla charyzmatycznej aktorki kabaretowej (np. Joanny Kołaczkowskiej) albo charyzmatycznego aktora komediowego (np. Macieja Stuhra). Tekst to satyra na korporacje, ale także groteskowa opowieść o nieustannych wyborach, przed którymi staje każdy człowiek, a także pisarz decydujący o losach swoich bohaterów. W tę lub we w tę, wybrać to czy tamto - odwieczne życiowe dylematy, które Perec doprowadza do absurdu. Opisując alternatywne opcje różnych sytuacji, komplikuje, stopniuje, piętrowo zagęszcza, a jednocześnie wielokrotnie przy tym mówi, że upraszcza, naigrywając się z czytelnika. Do pewnego momentu takie albo-albo śmieszyło mnie i wciągało, ale niestety dość szybko zaczęło też nużyć i irytować. Sięganie po literaturę eksperymentalną jest ryzykowne. Ryzyko podjął autor (i zapewne bawił się przy tym przednio), ale jeszcze większe ryzyko podjąłem ja jako czytelnik (i bawiłem się średniawo).

Początkowo było zabawnie. Wyobrażałem sobie, że to jedno baaaaardzo długie zdanie bez znaków interpunkcyjnych, nie licząc kropki na końcu, jest doskonałym materiałem na monodram dla charyzmatycznej aktorki kabaretowej (np. Joanny Kołaczkowskiej) albo charyzmatycznego aktora komediowego (np. Macieja Stuhra). Tekst to satyra na korporacje, ale także groteskowa opowieść o...