Dobre 8 lat minęło odkąd ostatnim razem czytałam tę książkę, a że ostatnio jestem na bieżąco z najnowszymi tomami należało sobie odświeżyć te starsze.

Dziwnie mi było czytać o Gabrieli będącej nastolatką. Chyba przyzwyczaiłam się do tego, że to ona jest podporą całej rodziny - zawsze gotową nieść pomoc. Tutaj zostaje przedstawiona jako dziewczyna w wieku szkolnym, która dopiero zaczyna się wdrażać w obowiązki domowe. Jest ukazana jako osoba harda, z ciętym jęzorem. Chociaż jest to pierwszy tom, w którym mamy okazję poznać całą rodzinę Borejków nie porwał mnie tak jak bym się tego spodziewała. Fabuła dosyć średnia w moim odczuciu, za dużo chorób, szpitali, za mało wątków pomiędzy Gabrielą a Pyziakiem. W ogóle na całą grupę ESD i ich pomysł patrzyłam z przymrużeniem oka. Nie udało mi się również dostrzec typowego dla Musierowicz humoru. Uważam też, że zrobienie z małej Nutrii chłopaka jest dużym niewypałem.

Wiem, że przedstawiłam praktycznie same negatywy. Gdzie są więc plusy? Myślę, że z pewnością w postaci ojca Borejko, który jako tako podtrzymywał poziom tej powieści.

Może zbyt sceptycznie podchodzę do tej książki, niemniej jednak uważam, że spośród całej Jeżycjady znalazłyby się dużo lepsze tomy.

Dobre 8 lat minęło odkąd ostatnim razem czytałam tę książkę, a że ostatnio jestem na bieżąco z najnowszymi tomami należało sobie odświeżyć te starsze.

Dziwnie mi było czytać o Gabrieli będącej nastolatką. Chyba przyzwyczaiłam się do tego, że to ona jest podporą całej rodziny - zawsze gotową nieść pomoc. Tutaj zostaje przedstawiona jako dziewczyna w wieku szkolnym, która...