Przyznam szczerze i bez bicia - po "Igrzyska śmierci" sięgnęłam z BARDZO dużym oporem. Nie - "sięgnęłam" nie jest nawet odpowiednim słowem w tym przypadku. Igrzyska, mimo mojego głośnego sprzeciwu, wcisnęła mi w ręce kuzynka i powiedziała "masz to przeczytać!"

Dlaczego tak bardzo się opierałam?
Igrzyska wkroczyły na polski rynek wśród haseł: "To godny następca Harry'ego Pottera", "Prawie tak dobre jak Zmierzch", "Sama Rowling chciałaby napisać coś takiego"... Nie miałam chęci sprawdzić, czym media i nastolatki z całego świata tak bardzo się ekscytują... Podziękowałam.
Kolejna młodzieżówka, tak zwane paranormal-romance i cała "wspaniała" otoczka wcale mnie nie zachęcały.

Przeczytałam pierwszy rozdział i... miałam ochotę krzyknąć "Cholera! Dlaczego dopiero teraz?"

Niedaleka przyszłość, Panem, zbudowane na ruinach Ameryki Północnej. Kapitol otoczony dwunastoma dystryktami. Dystrykty te (wtedy jeszcze było ich trzynaście) przed laty zbuntowały się i wznieciły powstanie przeciw Kapitolowi.
Dystrykt trzynasty został zrównany z ziemią, a w ramach zapobiegania kolejnym powstaniom Kapitol zaczął organizować Głodowe Igrzyska - co roku podczas "dożynek" z każdego dystryktu losowane są po dwie osoby - dziewczyna i chłopak, a następnie wszystkie dwadzieścia cztery osoby trafiają na arenę.
Wygrywa tylko jeden spośród nich. Ten, któremu uda się przeżyć. Trybuci (bo tak nazywa się "wybrańców") walczą na śmierć i życie, sami dobywają pożywienie, umierają, ku ogromnej uciesze widzów. Igrzyska są bowiem transmitowane w całym Panem.
Jest o co walczyć - oprócz życia, wygranemu trybutowi oferuje się luksusową willę i zapas pożywienia (co w dystryktach samo w sobie jest już luksusem).

Szesnastoletnia Katniss Everdeen zgłasza się do udziału w Głodowych Igrzyskach sama. Wykazuje się przy tym niezwykłą odwagą, ale poświęca się dla swojej dwunastoletniej siostry, która została wylosowana. I tak rozpoczynają się przygodny Kathiss i Peety - chłopaka, który zostaje drugim trubutem.
Katniss udaje się wygrać Igrzyska, a co więcej - udaje się jej też uratować Peetę. Dalszych historii, zawirowań losu i niebezpieczeństw ze strony niezadowolonego z jej wyczynu Kapitolu jest wiele i dziewczyna zmuszona jest do walki o swoje życie, a w końcu o całe Panem...

Młodzieżówka, powiadacie?
Skądże znowu. Cała trylogia Igrzysk, mimo iż została zakwalifikowana do tejże kategorii, z młodzieżową książką ma, moim zdaniem, niewiele wspólnego.
Wszystkie trzy tomy wyściełane są ponadczasowymi wartościami, których - obawiam się - młody, niedoświadczony jeszcze przez życie czytelnik, może nie dostrzec. Dla nas jednak powieści te okazują się być kopalnią wiedzy o świecie. Przez pryzmat doświadczenia życiowego możemy dostrzec choćby to, jak mass media, polityka... wszyscy, oddziałują na nas... Manipulują, obnażają z prywatności... Zmieniają nas. Zmieniają nasze postrzeganie świata, decyzje, a - co najgorsze - życie.

||www.im-bookworm.blogspot.com||

Przyznam szczerze i bez bicia - po "Igrzyska śmierci" sięgnęłam z BARDZO dużym oporem. Nie - "sięgnęłam" nie jest nawet odpowiednim słowem w tym przypadku. Igrzyska, mimo mojego głośnego sprzeciwu, wcisnęła mi w ręce kuzynka i powiedziała "masz to przeczytać!"

Dlaczego tak bardzo się opierałam?
Igrzyska wkroczyły na polski rynek wśród haseł: "To godny następca Harry'ego...