Książka stanowi niesamowite wręcz źródło historyczne - znany ze skropulatności Prokofiew nie przeoczył żadnego aspektu swojego muzycznego rozwoju.
Niestety, autobiografia kończy się tuż przed czasami II WŚ (gdzie kompozytor miał na głowie ucieczkę ze stolicy, a niedługo później wieloletnią chorobę). Oprócz tego bardzo brakowało bezpośredniego wyrażania własnych przemyśleń, często ograniczając się do faktów z życia - mimo, iż są napisane bardzo zgrabnie i z humorem to jednak samego Prokofiewa należy odkrywać między słowami. Może to być również kwestia radzieckiej cenzury, którą w trakcie czytania można wyczuć, lecz nie zawsze można wskazać na to, co zostało poprawione.
W ogólnym rozrachunku jednak powinniśmy dziękować osobowości Prokofiewa, która sprzyjała napisaniu książki o sobie samym. Bardzo się cieszę z faktu, że niemal wyłącznie skupił się na swojej artystycznej części życia. Śledzenie muzycznej drogi takiego giganta to naprawdę coś wspaniałego. Polecam wszystkim muzykom i pedagogom - myślę, że zwłaszcza Ci drudzy znajdą tutaj parę inspiracji.

Książka stanowi niesamowite wręcz źródło historyczne - znany ze skropulatności Prokofiew nie przeoczył żadnego aspektu swojego muzycznego rozwoju.
Niestety, autobiografia kończy się tuż przed czasami II WŚ (gdzie kompozytor miał na głowie ucieczkę ze stolicy, a niedługo później wieloletnią chorobę). Oprócz tego bardzo brakowało bezpośredniego wyrażania własnych przemyśleń,...