Książka czyta się dość leniwie (choć są czasami momenty przyspieszenia), ale jej podstawową zaletą jest otwarcie przed czytelnikiem świata naszej rodzimej przyrody, tutaj widzianej okiem czarnego zwierza, czyli dzika. Wszystko oparte na opowieściach prawdziwych tropicieli, z których autor szczególnie powołuje się na Ipolita Laudańskiego.
Grzeczna świnka? Tak sobie żartują często ludzie dokarmiający dziki w mieście. Cóż, w lesie dorosłym dzikom z drogi nawet wilki ustępują. Masa jednego z bohaterów książki--Leśnego Widma wynosiła 350kg--choć to już przypadek ekstremalny, to waga w przedziale 100-200kg nie jest niezwykła. Do tego mocne, ponad 20cm szable nawet mniejszych odyńców mogą zrobić wrażenie na przeciwniku.
Opisywane wydarzenia przesiąknięte są wiedzą tropiciela o zwyczajach lasu, od najprostszych faktów jak podchodzenie zwierzyny pod wiatr, przez sposoby obrony dzika przed atakiem rysia, głodowanie i poszukiwanie pokarmu zimą pod śniegiem, sposób ukrywania w tropach informacji o liczności stada, ataki wilków na tylne biegi, wygrzebywanie "glist" z ziemi, kanibalizm... Wreszcie fachowy opis zwierząt i ich zachowań, np. dzika określeniami gwizdu, chybu, biegów, rechania, itd. dodaje książce klimatu. O odróżnianiu odyńca od lochy, od młoszy, od warchlaka nie wspomnę.
Kilka wątków było dla mnie szczególnie ciekawych: walka Leśnego Widma z rysicą, śmierć kłusownika (dołączyłem obok cytat), walka Widma i Bystrej z trzeba rysiami, uratowanie Bystrej przez Widmo z wilczego dołu i walka samotnej Bystrej z wilkami. No tak, mamy tu mały wątek romantyczny:)

Książka czyta się dość leniwie (choć są czasami momenty przyspieszenia), ale jej podstawową zaletą jest otwarcie przed czytelnikiem świata naszej rodzimej przyrody, tutaj widzianej okiem czarnego zwierza, czyli dzika. Wszystko oparte na opowieściach prawdziwych tropicieli, z których autor szczególnie powołuje się na Ipolita Laudańskiego.
Grzeczna świnka? Tak sobie żartują...