Zastanawiam się co napisać o tej książce. Jaka ona właściwie jest? Opowieść dla kobiet /to na pewno/. Literacko / dobrze, zbudowana z listów i przemyśleń/ Temat / miłość ,życie w PRL, przemijanie, rodzina,losy ludzi na tle wydarzeń polityczno-historycznych.
Mam mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Po pierwsze dlatego ,że często główna bohaterka bardzo mnie wkurzała. Jej dobroć i oddanie były dla mnie raz pozytywne raz mocno irytujące. Po drugie ta ich nie moc zrobienia czegokolwiek, to podporządkowywanie się, usłużność. Brakowało mi w bohaterach ( nawet w ich myślach nie czynach ) troche buntu. To urealniłoby postacie. Postacie w takim wymiarze jak sa opisane wydają się sztuczne. Od samego poczatku pogodzeni z nieszczęściem jakie na nich spadają ( jakby od dziecka byli wewnetrznie martwi). I co jeszcze ciekawe , bohaterowie tej książki cały czas czekają zwlekają z rozmowami, próbą zmiany, naprawienia, kontaktu. Życie umyka im na bezdziałaniu. I co ciekawe czytając tą książke ,wyobraźnia moja była czarno-biała jak w filmie Rewers. Nie zawiodłam się. Na pewno sięgne po inne książki Nurowskiej.Pytanie kto zabrał tym ludziom wewentrzne ciepło, nadzieje, marzenia? Rodzice i rodzice rodziców ? a może Polska?

Zastanawiam się co napisać o tej książce. Jaka ona właściwie jest? Opowieść dla kobiet /to na pewno/. Literacko / dobrze, zbudowana z listów i przemyśleń/ Temat / miłość ,życie w PRL, przemijanie, rodzina,losy ludzi na tle wydarzeń polityczno-historycznych.
Mam mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Po pierwsze dlatego ,że często główna bohaterka bardzo mnie...