Jesteśmy społecznością, która kocha książki

-A co to jest szczęście, mamo? (...)
-Zgoda kroków i myśli - odpowiadam bez zastanowienia.

Czas to największy skurwysyn... nic nie da wymazać.

(...)Ale co innego czerpać, a co innego upodabniać się. Czerpać to wzbogacać siebie, a upodabniać - tracić własne cechy. Nie wolno tracić, ludzie mają bardzo mało czasu.

[...] wszyscy wrażliwi ludzie cierpią. To jest nieuchronne.

Każdy człowiek jest inny i to jest w nim pasjonujące.

Cierpieć to jakby niszczyć. A człowiek powinien coś stworzyć, choćby najmniejszego.

- Nie szukasz, synu, miłości, a ona daje ludziom skrzydła.

Taki wąski się świat zrobił jak korytarz, coraz mniej ludzi się w nim mieści.

Starość jest jak choroba, z której nie można wyzdrowieć.

Przykro na czyimś nieszczęściu szczęście budować.

U kobiet starzenie szybciej idzie. A oni tak długo dorastają. (str. 14).

Tutaj, rozumiesz, zawsze tak jest, że aby wygrać, trzeba przebrać, inaczej nie będziesz bohaterem. Bohater pozytywny musi cierpieć, nie może mu po prostu wyjść.

Sumienie, synu, w tych czasach najmniej chodliwy towar.

Na złe wiadomości zawsze jest czas.

Uprawianie miłości", jak to brzydko brzmi. I niczego nie oddaje. (str. 20).