"Koniec biografii wyznacza śmierć. To koniec nieodwołalny. Biograf może wprawdzie 《ciągnąć rzecz dalej》, lecz czyniąc to zmienić musi gatunek wypowiedzi. Nie pisze już biografii. Jej bohater umarł i oto właśnie jego zwłoki otoczone przez żałobników spoczywają na śmiertelnym łożu. Ucichło echo ostatnich słów - wiadomo już, że dzieci mają się kochać. Znieruchomiałe usta niczego ponad to nie powiedzą. Najwyższy czas kończyć."

Autor pisze nie o życiu Mickiewicza, jego dziele czy nawet recepcji, ale o Mickiewiczu zaczynając od momentu jego śmierci – jak umierał, jak wieść roznosiła się po Europie (ciekawe uwagi nt. obiegu informacji w połowie XIX w.),jakie były reakcje w "kraju" i na świecie, jak następnie obchodzono się z ciałem świętego/poety (okazuje się, że przez półtora wieku normy kulturowe dotyczące martwego ciała zmieniły się bardziej, niż byśmy się spodziewali).
Opowieść o ciele poety staje się pretekstem do opowieści o stosunku do śmierci oraz o polskich wartościach, nadziejach, przekonaniach, czyli o kulturze, w której wieszcz zajmował ważne miejsce, zatem którego śmierć znacząco się na niej odbiła.

"Koniec biografii wyznacza śmierć. To koniec nieodwołalny. Biograf może wprawdzie 《ciągnąć rzecz dalej》, lecz czyniąc to zmienić musi gatunek wypowiedzi. Nie pisze już biografii. Jej bohater umarł i oto właśnie jego zwłoki otoczone przez żałobników spoczywają na śmiertelnym łożu. Ucichło echo ostatnich słów - wiadomo już, że dzieci mają się kochać. Znieruchomiałe usta...

Bardzo wartościowa książka pod względem metodologii: sporo tu francuskiej tanatologii, głównie Ariesa (por. tom "Wymiary śmierci") oraz materialnej pracy na drobnych, ulotnych pismach. "Zwłoki Mickiewicza" to z jednej strony próba ukazania, jakie symboliczne znaczenia nadawano trupowi Mickiewicza (np. jest dużo świadectw, że zwłoki poety wyglądały bardzo pięknie, albo robiono relikwie z kawałków jego trumny, ubrań, etc),z drugiej - próba ocalenia zwłok i w ich materialnym wymiarze. Stawką Rośka jest złapać moment śmierci: kiedy zwłoki nie są jeszcze pustym truchłem, ale już nie są podmiotem. Fascynująca lektura, dobrze udokumentowana, ale eseistyczna i przyjemna w czytaniu. Polecam

Bardzo wartościowa książka pod względem metodologii: sporo tu francuskiej tanatologii, głównie Ariesa (por. tom "Wymiary śmierci") oraz materialnej pracy na drobnych, ulotnych pismach. "Zwłoki Mickiewicza" to z jednej strony próba ukazania, jakie symboliczne znaczenia nadawano trupowi Mickiewicza (np. jest dużo świadectw, że zwłoki poety wyglądały bardzo pięknie, albo...