Książka na która chorowałam dłuuuugo. Pięknie wydana z klimatycznym obrazem na okładce. Chce się czytać na zielonej trawie, właśnie w ogrodzie, gdy słychać ciepły wiatr wśród liści, gdy słoneczko błogo grzeje, kiedy jest po prostu bajkowo. Niestety… jak wiecie warunki obecne są nieco inne, ale ta książka przeniesie nas do ciepłych ogrodów Francji. Do miejsc gdzie Słońce i światło tworzą doskonale kompozycje. Nasza namiastka lata, w samym środku mroźnej zimy!

Ostrzegam wszystkiego romantyczki!! To będzie raczej gorzka opinia.

Ale zacznę od wstępnego pytania. Widzieliście mini serial produkcji BBC(swoją drogą chylę czoła przed brytyjskim kunsztem produkcji, nie tylko kostiumowych. Małe dzieła sztuki) o Impresjonistach, w których rolę Claude Moneta zagrał mój ukochany Richard Armitage(znany z naprawdę równie świetnych kreacji- a będzie jeszcze Thorinem w Hobbicie  ). Serial opowiada o grupie młodych ludzi, którzy chcą „ruszyć z posad bryłę świata”, mają pomysł na malarstwo, świeży, nowy! Po latach zostaną nazwani impresjonistami, ich obrazy dziś są niemalże bezcenne, piękno chwili zaklęte na płótnie. Malarska fotografia. Jednak początki zawsze są trudne, przed młodzieńcami piętrzą się same trudności, cały artystyczny Paryż zdaje się być im przeciwko! Ale chyba nie samą sztuką żyją? Serial pokazuje ich życie w niesamowity sposób, opowiedziane z perspektywy Clauda, który w serialu za pomocą retrospekcji opowiada nam o nowym nurcie w sztuce, w świetle historii końca XIX wieku.

A książka? Zastosowano tu bardzo podobny zabieg. Oto mamy staruszka z długą brodą siedzącego w swoim domu w Giverny, doskonalącego swoje obrazy(tu konkretnie słynne nenufary – przepiękne!! Swoją drogą nenufary to piękne i romantyczne kwiaty, wystarczy wspomnieć Józia Tolibowskiego[który okazał się kanalią, ale romantyczny był]). List do szwagierki jest pretekstem do opowiedzenia historii życia Clauda, przedstawienia go jako chłopca niepokornego, ale zdeterminowanego, którego pasja była tak silna, że postawił na jedną kartę wszystko, porzucił stabilne, chociaż nudne życie w rodzinnym domu, by wyjechać do Paryża, miasta artystów i tam – nie bójmy się użyć tego słowa – dziadować i liczyć na uśmiech Fortuny, która jest bardzo kapryśna. Claude ma trudne początki i trudne będzie całe jego życie, wojna, trudne warunki, brak uznania bieda – to wystarczy aby człowieka załamać, Claude jednak walczy. Wydaje się, że nigdy nie znajdzie uznania, aż spotyka swoją muzę – Camille, pannę z dobrego domu, która ma dobrą partię już niemalże zaklepaną i wydaje się że będzie – tak jak jej siostra – do końca swoich dni wiodła dostatnie, ale nudne życie. Camille będzie mu pozowała do wielu wspaniałych obrazów, także do tego, który będzie dopuszczony na prestiżowy Salon. Do obrazu „Kobieta w zielonej sukni”. Swoją drogą można zobaczyć jak zmienia się kanon urody, dziś ten obraz zapewne nazwano by turpistycznym, a wtedy – mężczyźni zakochiwali się w tej kobiecie!

Dzięki książce będziemy mogli prześledzić związek Clauda i Camille, bez wątpienia uczucie łączące ich było ogromne, każde z czegoś rezygnowało, najwięcej poświęciła Camille, porzuciła dostanie życie aby prowadzić niemalże koczowniczy tryb życia z mężem-nie-mężem. Claude zaś wiedział zawsze, ze ją unieszczęśliwia, ale niczym bohater tragiczny nie umiał, lub nie chciał tego zmienić. Dlaczego napisałam, że ta opinia będzie zaprawiona goryczą? Bo smutnie mnie natchnęła. Pokazuje wyraźnie, że nie da się żyć miłością, chociaż my kobiety chcemy być muzą, marzymy często o życiu artystycznym, mieszkaniu w mansardzie i twierdzimy, że przecież „pieniądze nie są najważniejsze”. Moim zdaniem ta książka zadaje kłam temu twierdzeniu, bo jak żyje Claude? Przez większość czasu zastawia co cenniejsze przedmioty aby opłacić czynsz i mieć co jeść, gdy dostaje trochę grosza, żyje jak król i spłaca długi, ale te okresy „płynności finansowej” są nieliczne i bardzo krótkie. Raz po raz wybuchają konflikty na tle finansowym. Zaś zachowanie Clauda na wieść o tym, że Camille jest w ciąży, uważam za skandaliczne! Zresztą w wielu momentach miałam ochotę dotelepać tego człowieka, który powinien być bardziej wrażliwy, bo nie chce mi się wierzyć, że takie piękne obrazy malował człowiek zły, lub emocjonalnie kaleki.

Podsumowując jest to ciekawa opowieść, o miłości dwojga ludzi, nie jest to klasyczny romans, czytadło na jeden wieczór, moim zdaniem to głęboka historia, historia chłopaka, który z ulicznego karykaturzysty stanie się prekursorem jednego z piękniejszych nurtów w malarstwie. Z tyłu książki znajdziemy wykaz obrazów, które w jakiś sposób łączą się z opowiedzianą w książce historią. Zaś książka podzielona jest na rozdziały, każdy zaś jest opisany, tzn. zaznaczono jakich lat dotyczy, więc nie ma obaw, ze zgubimy się w plątaninie lat.

Gorąco zachęcam do lektury tej książki, moim zdaniem o smutnym wydźwięku, o miłości spełnionej, chociaż nieszczęśliwej.

Książka na która chorowałam dłuuuugo. Pięknie wydana z klimatycznym obrazem na okładce. Chce się czytać na zielonej trawie, właśnie w ogrodzie, gdy słychać ciepły wiatr wśród liści, gdy słoneczko błogo grzeje, kiedy jest po prostu bajkowo. Niestety… jak wiecie warunki obecne są nieco inne, ale ta książka przeniesie nas do ciepłych ogrodów Francji. Do miejsc gdzie Słońce i...