To była trochę sentymentalna podróż, bo "Katarinę, pawia i jezuitę" czytałem już kilka lat temu, teraz postanowiłem powrócić do tej książki i sprawdzić czy powieść Jancara wytrzymała próbę czasu.
Wytrzymała.
Rok 1756, nad Europą wisi widmo wojny, ale też kolejnej pielgrzymki do Kolonii, którą odbywa się co siedem lat(cóż za zbieżność siódemek do spółki z wojną siedmioletnią). W tym właśnie czasie splotły się losy trzech postaci.
Katarina-córka zarządcy dóbr barona Windischa, postać lekko irytująca, która postanawia wyruszyć wraz z pielgrzymami do Kolonii zobaczyć Złotą Skrzynię.
Jezuita-postać dla mnie zdecydowanie najciekawsza. Jego wątki stanowią smutny epizod wojen guarańskich dotyczący redukcji paragwajskich misji Jeuzitów w Ameryce Południowej. Kinomaniacy, którzy oglądali film "Misja" dobrze znają sytuację z obrazu Rolanda Joffe'a. Simon Lovrenc to postać zagubiona, którego pokuta rzuciła na drogę do Kolonii.
No i w końcu paw, czyli kapitan austriackiej artylerii, bratanek barona Windischa, który dumnie kroczy z szablą w pochwie i który nie dostrzega nic poza czubkiem własnego nosa, a którego los jest związany z pewną bitwą, która odbyła się 5 grudnia 1757 roku na polach Lutynii. Żeby było romantyczniej, Katarina jest w nim po uszy zakochana.
I tak oto na tle pielgrzymki do Kolonii i wojny siedmioletniej rozgrywa się akcja książki, która dotyczy trójki naszych bohaterów. I do cholery, nie wiem jak Jancar to zrobił, ale ta książka to arcydzieło. Niby jest to romansidło, czasem nawet naiwne i przewidywalne aż do bólu, ale jest też sporo innych tematów. Pokuta, poszukiwanie Boga i sensu życia, wszystko na tle burzliwych losów Europy i Ameryki Południowej, gdzieś pod Lutynią gdzieś w Landshut, gdzieś w Paragwaju. Jest świetny styl autora, sporo ironii, trochę śmiechu, ale też dużo smutku i boskiego milczenia. Jeśli ktoś czytał "Milczenie" Shusaku Endo, to wie o czym mówię, bo Simon Lovrenc, to taki środkowo europejski odpowiednik Sebastiao Rodriguesa z powieści japońskiego pisarza.
Ponad 500 stron mija nie wiadomo kiedy, na szczęście pozostaje refleksja nad tym wszystkim co się wydarzyło w książce.

To była trochę sentymentalna podróż, bo "Katarinę, pawia i jezuitę" czytałem już kilka lat temu, teraz postanowiłem powrócić do tej książki i sprawdzić czy powieść Jancara wytrzymała próbę czasu.
Wytrzymała.
Rok 1756, nad Europą wisi widmo wojny, ale też kolejnej pielgrzymki do Kolonii, którą odbywa się co siedem lat(cóż za zbieżność siódemek do spółki z wojną...