O kobietach obrzezanych, wykorzystywanych w imię religii bądź panujących obyczajów, zniszczonych przez męską dominację, powstało już wiele książek. Każda na nowo otwiera oczy na skalę okrucieństwa, które jest dla niektórych codziennością, każda zawiera w sobie informacje rodzące bunt, wyzwalające współczucie i ogrom niedowierzania – Jak to w XXI wieku, tak wielkie okrucieństwo? W dobie komputerów, telewizji i prób klonowania człowieka, znajduje się miejsce zapomniane przez świat? Niepodlegające rozwojowi? Czy, aby na pewno jesteśmy Globalną Wioską, skoro w „sąsiednim domu” dochodzi do rzezi, a reszta świata nie reaguje?
W swojej książce Khady, tak jak jej poprzedniczki działająca początkowo w Holandii Ayaan Hirsi Ali czy popularna modelka Waris Dirie opowiada nam o swoich przeżyciach związanych z brutalnym aktem obrzezania oraz starodawnym zwyczajem wyboru małżonka (dużo starszego) przez ojca i rodzinę.
Bohaterka została pozbawiona łechtaczki w wieku siedmiu lat. Wraz z innymi dziewczynkami musiała znosić niewyobrażalny ból, który zakończył jej sielankowy okres dzieciństwa. To co odróżnia jej przeżycia od wspomnień Waris Dirie to warunki – można by rzec sterylne, każdej dziewczynce była przydzielona oddzielna żyletka, miały robione opatrunki i były pilnowane przez starsze kobiety, czego o doświadczeniach modelki powiedzieć się nie da (pustynia, kamień, starsza kobieta z brudną brzytwą oraz kolce akacji zamiast nici).
Czy to coś zmienia? Sądzę, że nie. Nie ważne w jakich warunkach, krzywda tak czy inaczej została wyrządzona.
Oprócz obrzezania bohaterkę czekał kolejny najazd na jej człowieczeństwo – małżeństwo z obcym człowiekiem, który nie traktował jej zbyt dobrze, uznając, że jest jego własnością.
Khady nie była ciemną dziewczynką zamykaną w czterech ścianach na klucz, która miała czekać na zamążpójście. Szczęśliwie dla niej, rodzice posłali ją do szkoły. Nauczyła się czytać i pisać, poznała język francuski, kształtowała swoją postawę wobec świata.
Gdy miała szesnaście lat wyjechała do Francji, aby zamieszkać z mężem. Szybko zauważyła, jak bardzo zacofane poglądy rządzą jego życiem.
Kobieta ma prawo służyć mężowi, musi być zawsze gotowa psychicznie i fizycznie – nie ważne czy jest zmęczona czy chora, należy do mężczyzny i to on decyduje co ma w danej chwili robić. Jeśli pracuje wszystkie pieniądze idą do męża, kasa z opieki również (dlatego Khady szybko zachodziła w ciąże, wydając na świat piątkę dzieci).
Czy udało jej się wyrwać z tego piekła na ziemi? Czy świat zwrócił uwagę na kobiety, dziewczyny podobne do niej? W końcu to co najgorsze w jej życiu nie stało się w Afryce, lecz w Europie, która od dawna staje się ostoją dobra i równości.
O podobnych problemach do tych dotykających główną bohaterkę pisałam już przy okazji recenzowania „Niewiernej” Ayaan Hirsi Ali i choć Khady nie miała takich starć związanych z religią oraz polityką, to na jej losy również warto zwrócić uwagę.
Pod względem stylu oraz talentu pisarskiego książka nie przedstawia się zachwycająco, co wcale nie wzbudziło mojej niechęci. Dzieje się tak ze względu na to, iż w tego typu pozycjach patrzę głównie na treść, przekaz i siłę, z jaką historia na mnie oddziałuje.
Ile trzeba mieć w sobie siły, odwagi i samozaparcia, aby podzielić się ze światem takimi wspomnieniami?
Sprawdźcie sięgając po tę pozycję.
Co do formy technicznej nie mam żadnych zastrzeżeń – dobrej wielkości strony oraz liter, biały papier, nie odbijający światła ułatwiają pochłanianie lektury.
Do jej przeczytania zachęcam wszystkich ludzi interesujących się tematem, pragnących go poznać bądź tych, którzy lubią czytać autobiografie.

O kobietach obrzezanych, wykorzystywanych w imię religii bądź panujących obyczajów, zniszczonych przez męską dominację, powstało już wiele książek. Każda na nowo otwiera oczy na skalę okrucieństwa, które jest dla niektórych codziennością, każda zawiera w sobie informacje rodzące bunt, wyzwalające współczucie i ogrom niedowierzania – Jak to w XXI wieku, tak wielkie...