Ta książka to jakby okienko, małe ale zawsze, na zupełnie obcą kulturę, kontynent, świat niemalże, a jednak jak się okazało - swojski przez ludzkie emocje, które wszędzie są takie same. Zmienia się otoczenie, za oknami zamiast kasztanów i lipy rosną drzewa rodzące nerkowce i awokado, a święta chrześcijańskie przeplatają się z procesjami afrykańskich duchów. Tylko ludzie, ich motywy czy pragnienia są tacy sami. Jest w tej książce motyw, który bardzo lubię zarówno w literaturze jak i filmie - gdy widzimy przemianę człowieka, dzięki której ten rodzi się na nowo bądź dostaje szansę na nowe życie. Czy to będzie Rocky, który z podrzędnego pięściarza w spelunach zamienia się w silną gwiazdę, czy zahukana Kambili, nie znająca wręcz uczucia uśmiechu (!!!), która odkrywa, że taki stan to jednak nie jest coś normalnego, i która rozkwita, gdy tylko poznaje ludzi otwartych i serdecznych.
To nie jest jeszcze historia wybitna. Ale w stylu pisarki wyczuwam niesłychaną głębię odczuć z jednoczesną empatią i wrażliwością, nasuwa mi się ciągle jedno określenie - malarska poetyka tworzenia. Otrzymujemy dzieło zarówno ze wspaniałymi pejzażami (i nie mam na myśli tylko krajobrazu), ale i z impresjonistycznymi portretami. Celowo wybrałam Fioletowego Hibiskusa (debiut Autorki) na pierwszą jej książkę przeczytaną przeze mnie. Już nie mogę doczekać się następnych.

EDIT.
Po ok 2 tygodniach dodaję gwiazdkę. Klimat tej powieści siedzi we mnie i często wracam do niej myślami :)

Ta książka to jakby okienko, małe ale zawsze, na zupełnie obcą kulturę, kontynent, świat niemalże, a jednak jak się okazało - swojski przez ludzkie emocje, które wszędzie są takie same. Zmienia się otoczenie, za oknami zamiast kasztanów i lipy rosną drzewa rodzące nerkowce i awokado, a święta chrześcijańskie przeplatają się z procesjami afrykańskich duchów. Tylko ludzie,...