Jestem fanem filmu, ale książka jest o wiele bogatsza. Główny wątek to oczywiście porachunki mafijne, które ukazane na skróty w filmie Coppoli, tu są niespiesznie rozwijane tak, żeby poznać każdą postać (nawet tą trzecioplanową).
Najbardziej mnie uderzyła charakterystyka każdej (ale to każdej) postaci, jaka pojawia się w książce. Później konfrontacja tych postaci ze sobą - i nie jedynie na linii Michael Corleone z resztą ludzi, ale nawet postaci trzecioplanowych jak np. John Fontane i jego przyjaciel z dzieciństwa Nino Valenti. Każda postać ma arcyciekawą osobowość, traumę z dzieciństwa, relacje z innymi ludźmi itd.. To wszystko jest autentyczne i wciągające.
Drugie, co wywarło na mnie ogromne wrażenie to umiejętność serwowania fabuły czytelnikowi - chodzi mi o umiejętność podawania kolejności rozdziałów. Nie są one zawsze chronologicznie poukładane, a fabuła jest i tak czytelna i super wciągająca.
Znałem uproszczoną fabułę z filmów więc mogłem to analizować - majstersztyk.

Spoiler:
Np. najpierw jest rozdział w którym dowiadujemy się, że Sonny Corleone nie żyje (gdybym nie wiedział, reagowałbym szokiem). A dopiero w następnym rozdziale jest głównym bohaterem i poznajemy dokładnie okoliczności jego śmierci.

Sonny i Nino to moje ulubione postaci (jeszcze raz winszuję za oddanie takiej analizy psychologicznej właściwie każdego bohatera - zwłaszcza relacji). A słabe punkty? Brak. Chyba, że komuś przeszkadza prosty język - kawa na ławę, niemal jak u Paulo Coehlo, z tą tylko różnicą, że Brazylijczyk pisze dla mnie głupoty z receptą na życie. Puzo trafia w sedno.

Jestem fanem filmu, ale książka jest o wiele bogatsza. Główny wątek to oczywiście porachunki mafijne, które ukazane na skróty w filmie Coppoli, tu są niespiesznie rozwijane tak, żeby poznać każdą postać (nawet tą trzecioplanową).
Najbardziej mnie uderzyła charakterystyka każdej (ale to każdej) postaci, jaka pojawia się w książce. Później konfrontacja tych postaci ze sobą -...